Θα πρέπει να τα αλλάξουμε όλα….

10:15 2/5/2011 - Πηγή: Kafeneio-gr

“Il gattopardo” Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

Για να παραμείνουν εντέλει όλα όπως ήταν πριν 100 χρόνια»
Δεν υπάρχουν πολλοί Ελληνες που να αρνούνται την αναγκαιότητα, να τα αλλάξουμε, αν όχι όλα, τουλάχιστον πολλά.  Το ερώτημα είναι πως και με ποιες δυνάμεις. Ακόμη και ένας μαθητής  γνωρίζει, πως ριζικές αλλαγές δίχως επαναστάσεις ή δίχως τη συμμετοχή της πλειοψηφίας του λαού υπό την καθοδήγηση ενός ηγέτη που θα ενθουσιάζει το λαό, δεν έχουν γίνει ποτέ και πουθενά στην ιστορία. Οποιος σ’ αυτή τη χώρα

ζει και εργάζεται εκτός κοινοβουλίου και εκτός υπουργείου, μόνο ενθουσιασμένους ανθρώπους δε βλέπει γύρω του. Βλέπει ανθρώπους καταθλιπτικούς ή στα πρόθυρα της κατάθλιψης. Οποιος εργάζεται στο δημόσιο, βλέπει ανθρώπους πλήρως αδιάφορους για τη δουλειά τους. Στην πλειονότητά τους, συζητούν όχι για το πώς θα αλλάξουν αλλά για το πώς θα αποφύγουν οποιαδήποτε δέσμευση δραπετεύοντας. Όταν....... διαισθάνεσαι πως δεν έχει πλέον κανένα νόημα να σκέφτεσαι το μέλλον, είναι φυσιολογικό να διακατέχεσαι από φυγόκεντρα συναισθήματα. Όταν ακούς καθημερινά πως θα πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν όλα, δεν βρίσκεις κανένα λόγο να αγωνιστείς για τα κοινά, ούτε να κάνεις θυσίες. «Για ποια κοινά; Γι αυτά που δεν θα υπάρχουν πλέον; Και γιατί να κάνεις θυσίες; Για τα λαμόγια που κυκλοφορούν ελεύθερα ή για τα νέα που εκκολάπτονται ήδη»;
Δεν ιδιωτικοποιούνται μόνον ο ΟΤΕ ή η ΔΕΗ. Μαζί τους ιδιωτικοποιούνται τα πάντα. Ιδιωτικοποιείται η ίδια η ζωή και τα όνειρά μας. Αυτό που χαρακτήριζε το λαό μας και το απέδειξε πολλές φορές, ήταν το συναίσθημα πως δεν μοιραζόμαστε μόνο τον ίδιο γεωγραφικό χώρο αλλά μοιραζόμαστε τις σκέψεις και τα όνειρά μας. Είναι πλέον διάχυτη η αίσθηση πως ενώ κατοικούμε στον ίδιο γεωγραφικό χώρο ο ένας δίπλα στον άλλον, στην πραγματικότητα ζούμε χωριστά και ο καθένας για την πάρτη του και γι αυτό φρόντισαν αριβίστες πολιτικοί, παίζοντας την μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης. Αφού μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού, δίχως ίχνος αιδούς και κοινωνικής ευθύνης, όχι μόνο μας κατέστησαν συνυπεύθυνους αλλά μας θέλουν και διχασμένους σαν τους κόκκους της άμμου για να αποτελειώσουν με την ησυχία τους το έργο που τους ανετέθη. Η μοναδική ευθύνη και πίεση που νιώθουν, είναι πως θα κρατηθεί το ποίμνιο (έτσι βλέπουν το λαό) μέσα στη στάνη και μέχρι σήμερα τα έχουν καταφέρει περίφημα. Αντί ο ελληνικός λαός να αμφισβητεί την οικονομική πολιτική, αντί να αμφισβητεί το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως, γύρισε την ανθρωπότητα έναν αιώνα πίσω, οι μεν κατηγορούν τους δε πως τα δικά τους κομματόσκυλα θα τα κάνουν καλύτερα δίχως να αλλάξουν τίποτα ή καλύτερα, αλλάζοντας μόνο ότι επιβαρύνει τη ζωή των ίδιων πάντα ανθρώπων, των εργαζόμενων και των συνταξιούχων.
Η σημερινή ελληνική ιστορία και το σύνθημα «θα πρέπει να τα αλλάξουμε όλα…», ενώ γνωρίζουν όλοι πως δίχως τη βούληση και τον ενθουσιασμό του λαού δεν αλλάζει τίποτα υπέρ του, θυμίζει το αντίστοιχο σύνθημα του συγγραφέα του
«Il Gattopardo» του Lampedusa, που γ