Τίποτα δε σου χαρίζεται αν δεν το κυνηγήσεις

11:22 26/11/2015 - Πηγή: Kafeneio-gr

Εφτά χρόνια πριν. Μικρό κορίτσι η Εύα τότε. Δεν ήξερε από φλερτ και σαχλαμάρες-έρωτες. Αύγουστος 2008. Μήνας διακοπών για την ίδια. Στο ίδιο μέρος, τον ίδιο μήνα, για τον ίδιο λόγο ήταν κι εκείνος.

Τον διέκρινε ανάμεσα σε εκατοντάδες ανθρώπους, χωρίς να είχε κάτι εντυπωσιακό. Είχε, όμως, εκείνη τη σπίθα που δεν έχει να κάνει από την ωραία εμφάνιση και το στιλάτο ρούχο. Είχε απλά

εκείνη τη σπίθα. Τη μάγεψε...

Πόσες αγάπες χάθηκαν ή δε δοκιμάστηκαν καν επηρεασμένες από κάτι σκέψεις του τύπου «αν είναι γραφτό να μιλήσουμε, θα συμβεί από μόνο του». Έτσι σκέφτηκε κι η Εύα. Τελικά ήταν γραφτό να μιλήσουν γιατί εκείνος δε σκέφτηκε σαν την Εύα. Την πλησίασε ντροπαλά που ούτε να την κοιτάξει μπορούσε. Ήταν παιδιά κι είχαν την αθωότητα που αναζητάμε όλοι μεγαλώνοντας. Έφευγε την επομένη μα αντάλλαξαν αριθμούς για χάρη εκείνης της σπίθας.

Παραδόξως κράτησαν επαφές. Πάτρα εκείνη, Θεσσαλονίκη αυτός. Καμιά ελπίδα. Η Εύα όλη μέρα στη σχολή κι αυτός όλη μέρα στη δουλειά. Χάθηκαν μες στο χρόνο και τα χιλιόμετρα.

Το επόμενο καλοκαίρι πάνω στην πλάκα η Εύα προσπαθεί να πείσει την παρέα της να πάνε διακοπές στο ίδιο μέρος που τον συνάντησε. Στο «γραφτό να συμβεί από μόνο του» αποφάσισε να βάλει ένα χεράκι.

Εκεί που πρωτοσυναντήθηκαν λοιπόν. Έφτασαν μαζί με μια φίλη της μαζί που πίστεψε στην τρέλα της ότι μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα. Αυτή η ίδια φίλη φρόντιζε να της θυμίζει συχνά πόσο «σκύλα» είναι που δεν τον κράτησε στη ζωή της και τώρα τον αναζητά.

Την πρώτη μέρα έψαχνε να τον βρει. Το ίδιο και την επόμενη και κάθε μεθεπόμενη. Αυτός πουθενά. Η αναζήτησή της έγινε εμμονή τόσο που είχε φτάσει στο σημείο να κάνει διακοπές μόνη. Η φίλη της έφυγε. Δεν της έφταιγε να μείνει αν η ίδια δεν είχε τα κότσια να του τηλεφωνήσει και έφτιαχνε στο μυαλό της σενάρια για την ιδανική συνάντηση.

Πέρασαν έτσι κι άλλες μέρες. Μέχρι που το πήρε απόφαση. Θα έφευγε. Ετοίμαζε τα πράγματα της βάζοντας στη βαλίτσα και μια δόση απογοήτευσης. Το σπιτάκι στο οποίο διέμενε με ορθάνοιχτα τα παράθυρα σαν να της έλεγε πως ακόμα δεν ήταν η στιγμή να φύγει.

Τον είδε να περνά απ’ έξω. Οι ντροπές, οι εγωισμοί, οι δισταγμοί εξαφανίστηκαν. Η προσχεδιασμένη ιδανική συνάντηση έγινε καπνός. Ξεχύθηκε στο δρόμο να του φωνάζει.

Θυμάται το ίδιο βράδυ να μιλάνε ξαπλωμένοι στην άμμο για ό,τι μπορεί να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους, να μιλάνε για ώρες. Εκείνο το βράδυ τον έμαθε πραγματικά. Κατάφερε να την κάνει να τον εκτιμά, να τον σέβεται και να τον ερωτεύεται κάθε λεπτό και πιο πολύ. Με τον ίδιο τρόπο που τον ερωτευόταν κάθε μέρα για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.

Μαζί του γινόταν η καλύτερη εκδοχή του εαυτού της, η πιο ευτυχισμένη. Κι εκείνος απρόβλεπτος, διακριτικά εγωιστής και προστάτης της. Ο μοναδικός άνθρωπος που ήξερε τόσο καλά μα και τόσο λίγο · κι αυτό της άρεσε, να μην τον ανακαλύπτει ποτέ στ’ αλήθεια.

Προσπαθεί κάποιες φορές να σκεφτεί ένα λόγο που τον άφησε. Ένα μόνο λόγο που να τη δικαιολογεί. Ακούει στα αυτιά τη φίλη της να της λέει πόσο σκύλα είναι. Κι αυτή η φορά είναι η πρώτη που συμφωνεί με όσα της καταλογίζει.

Βλέπει καθαρά πια. Φόρτωσε τον εαυτό της με τις ευθύνες που του αναλογούν. Αντιλαμβάνεται πως πολλά δεν εκτίμησε όπως τους έπρεπε. Μετά από ‘κείνον σταμάτησε να γίνεται καλύτερη. Αφοσιώθηκε στη δουλειά της και βρίσκει αγάπες μιας βραδιάς για να ξεχνιέται. Μα δεν ξεχνά. Πιο πολύ θυμάται.

Έχει αποδεχτεί πως ο εγωισμός της τη ξεγέλασε πως μπορεί να αγαπήσει και να αγαπηθεί ξανά με την ίδια ένταση. Πάει καιρός που έμαθε τι είναι να ερωτεύεσαι και πόσες τρέλες κάνεις στο όνομα της αγάπης. Φταίει. Συνειδητά φταίει. Γυμνή μπροστά στην αλήθεια που επέλεξε και για τους δυο τους.

Αυτός γίνεται όλο και καλύτερος. Όλοι τον θαυμάζουν. Μα πιο πολύ τον θαυμάζει αυτή. Για όσα έχει πετύχει, για πόσο γρήγορα ανεβαίνει στη ζωή του, τον θαυμάζει και που την έχει μάθει να εκτιμά.

Μα ακόμα κι αν έφυγε ο εγωισμός, χωρίς κότσια δεν κάνεις και πολλά. Κι αυτή τα έχει. Έχει ήδη προγραμματίσει άδεια και διακοπές στο γνωστό μέρος. Όπως τότε, οκτώ χρόνια πριν. Θα πάει να τον βρει. Γιατί η ζωή της μοιάζει πιο φτωχή αν δεν τολμά. Κι αυτός τη δίδαξε πως τίποτα τελικά δεν είναι γραφτό αν δεν το κυνηγήσεις.

Eπιμέλεια Κειμένου Μαρίας Πναγιώτου: Πωλίνα Πανέρη

www.pillowfights.gr