Τίποτε δεν δίνουν τζάμπα

19:25 8/8/2013 - Πηγή: Kafeneio-gr

Γράφει ο Σταύρος Χριστακόπουλος

Η«διαρροή» από το Μέγαρο Μαξίμου, η οποία δημοσι­εύθηκε στα «Νέα», ανέφε­ρε:

«Ο πρωθυπουργός, ο οποίος ανα­χωρεί αργά αύριο το απόγευμα για την Ουάσιγκτον, δεν πρόκειται να θέ­σει το ζήτημα του κουρέματος, αλλά ευελπιστεί ότι η προοπτική της ελά­φρυνσης του ελληνικού χρέους θα αναδειχθεί από τον αμερικανό Πρό­εδρο και θα λάβει χαρακτηριστικά υποδείξεων προς το Βερολίνο. Τον δρόμο ενός νέου κουρέματος, άλλω­στε, υποδεικνύει τους τελευταίους μήνες σχεδόν .......
ανοικτά το ΔΝΤ, που απηχεί

σε σημαντικό βαθμό τις θέ­σεις της Ουάσιγκτον, παρά την κατη­γορηματική άρνηση της γερμανικής κυβέρνησης να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση».

Με αυτόν τον... αισιόδοξο τρόπο το πρωθυπουργικό περιβάλλον περι­έγραφε τις ελπίδες του Αντώνη Σα­μαρά λίγες ώρες πριν από την αναχώρησή του για την Ουάσιγκτον, όπου σήμερα το βράδυ θα συναντήσει τον πρόεδρο Ομπάμα. Τα ενεργειακά θέ­ματα και οι αμερικανικές επενδύσεις στην Ελλάδα είναι οι άλλες παράμε­τροι της συζήτησης, έτσι όπως έχουν περιγραφεί από τους συνεργάτες του πρωθυπουργού.

Η αλήθεια είναι ότι ο Αντώνης Σα­μαράς μεταβαίνει στις ΗΠΑ πιεσμέ­νος. Αλλά και ύστερα από τέσσερα χρόνια έλλειψης ενδιαφέροντος από την πλευρά της δυτικής υπερδύνα­μης για μια εις βάθος συζήτηση μαζί του. Ούτε ως πρόεδρος της Ν.Δ. ούτε ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπο­λίτευσης ούτε ως συμμέτοχος στην κυβέρνηση Παπαδήμου ούτε ως πρω­θυπουργός, εδώ και πάνω από έναν χρόνο, είχε την ευκαιρία για κορυφαί­ες επαφές και συναντήσεις.

Υπήρχαν και εκείνες οι δηλώσεις μετανοίας παρουσία της καγκελαρίου Μέρκελ μετά την ανάληψη της πρω­θυπουργίας, αλλά και η πλήρης προ­σκόλληση – υποταγή την αποκαλούν απερίφραστα οι αντίπαλοί του – στο Βερολίνο, που μάλλον είχαν καθίσει κομματάκι... βαριές στους Αμερικα­νούς, των οποίων η αντιπαλότητα με τη Γερμανία στο θέμα της διαχείρισης της οικονομικής κρίσης διαρκώς επι­δεινώνεται.

Ίσως το αποκορύφωμα να ήταν η προ μηνών δήλωση Σαμαρά, με την οποία ο πρωθυπουργός αποδεχόταν την υπαγωγή της ελληνικής ΑΟΖ στην ευρωπαϊκή. Άλλο ένα σημείο που για τις ΗΠΑ, γεωστρατηγικό αφεντικό της περιοχής μας, είναι εξαιρετικά δύ­σκολο να χωνευτεί.

Εν πάση περιπτώσει, ο δίαυλος άνοιξε και ο πρωθυπουργός αναζητεί στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού μια πολιτική ανάσα, ένα είδος στήρι­ξης που θα του δώσει «καύσιμα» για να αντέξει μια διαρκώς επιδεινούμε­νη εσωτερική κατάσταση – στο όριο της έκρηξης – και να επιτύχει τον στό­χο της αποφυγής των εκλογών έως, τουλάχιστον, τη λήξη της ελληνικής προεδρίας στην Ε.Ε.

Απόσταση «ασφαλείας»

Δυστυχώς για τον ίδιο, άμεσα και ουσιώδη κέρδη δεν προβλέπονται και οι προσδοκίες είναι σχετικά περιορι­σμένες. Ο σημαντικότερος λόγος είναι ότι οι Αμερικανοί, τηρώντας δημοσίως αποστάσεις «ασφαλείας» από τα τε­κταινόμενα στην Ευρώπη και περιορι­ζόμενοι σε «άσφαιρες» υποδείξεις και συμβουλές, αναζητούν την αναβάθμι­ση σχέσεων με τους αδύναμους κρί­κους της κρίσης, αλλά χωρίς διάθεση να παρέμβουν επί της ουσίας.

Περισσότερο μοιάζουν να ενδια­φέρονται για την κατοχύρωση των συμφερόντων τους στη ρευστή πε­ριοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, όπου το περιθώριο δια­πραγμάτευσης με τους συμμάχους, εταίρους και... υποτελείς τους είναι περίπου ανύπαρκτο. Το δόγμα του υιού Μπους – στον Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας – «Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας» καθορί­ζει παγίως την τακτική της αμερικα­νικής διπλωματίας. Σε αυτό το κλίμα θα γίνει δεκτός και ο πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Ελλάδα - ΗΠΑ: Μια δύσκολη σχέση ζητάει βελτίωση

Οι Αμερικανοί βρίσκονται σε μια... περίεργη κα­τάσταση. Ο παραδοσιακός αδιατάρακτος έλεγχός τους στην περιοχή μας και η σχετικά ανώδυνη δια­τήρηση του ρόλου «επιδιαιτητή», τον οποίο ασκού­σαν αφ’ υψηλού, μετακινώντας με άνεση τα πιόνια στη μεγάλη σκακιέρα, υφίσταται κραδασμούς.

Η επονομαζόμενη Αραβική Άνοιξη και οι περι­πλοκές που γέννησε, περιείχαν... πολλή Ουάσι­γκτον. Στην πρώτη φάση εκδιώχθηκαν επιτυχώς οι Κινέζοι και οι άλλοι «παρείσακτοι» που επιτυχώς υποκαθιστούσαν παραδοσιακά οικονομικά «ερ­γαλεία» ελέγχου, όπως το ΔΝΤ. Όμως οι μετέπει­τα εξελίξεις, συμπεριλαμβανομένου του συριακού εμφυλίου αλλά και των προβλημάτων που θέτει η Τουρκία, έχουν περιπλέξει την κατάσταση.

Σε κάθε περίπτωση, οι ΗΠΑ, επιδιώκοντας να ελέγξουν πλήρως τις επερχόμενες εξελίξεις στο ενεργειακό και γεωστρατηγικό πεδίο, είναι προφα­νές ότι αναζητούν όσο περισσότερες «σταθερές» είναι δυνατόν. Χωρίς κόστος βεβαίως.

Η Ελλάδα, από την πλευρά της, ευρισκόμενη σε κατάσταση χρεοκοπίας, αποκλεισμένη από τις αγορές χρήματος και πλήρως ελεγχόμενη από τη γερμανική οικονομική ισχύ, «δεμένη» στον υπό γερμανικό έλεγχο οικονομικό, πολιτικό και θεσμι­κό μετασχηματισμό της ευρωζώνης και της Ε.Ε. στο σύνολό της, έχει ελάχιστα περιθώρια κινήσεων.

Η κυβέρνηση της χώρας, δέσμια και αυτή στις «μνημονιακές» υποχρεώσεις της, έχει εξαιρετικά περιορισμένο περιθώριο κινήσεων. Η δυνατότητά της για θεαματικές κινήσεις «ανοίγματος» προς τις ΗΠΑ είναι μηδαμινή, καθώς η γερμανική μέγγε­νη, που κυρίως σφίγγει και σπανίως χαλαρώνει τις στρόφιγγες χρηματοδότησης, δεν επιτρέπει λοξο­δρομήσεις από την προτεσταντική αντίληψη της Γερμανίας για την Ευρώπη.

Οι ΗΠΑ δεν έχουν σοβαρό περιθώριο – ούτε διάθεση – να προσφέρουν κάποιον εναλλακτικό δρόμο ή μεγάλες οικονομικές διευκολύνσεις. Αντι­θέτως, απαιτούν πλήρη υπακοή και... πίστη. Όπως άλλωστε λέει και ένας έμπειρος Έλληνας πολιτικός εδώ και πολύ καιρό, μπορεί η οικονομική εκμετάλ­λευση του ελληνικού οικοπέδου να έχει περάσει στη Γερμανία, αλλά η εδαφική... κυριότητα παρα­μένει ακόμη στις ΗΠΑ.