Το Spiegel και οι «ανίκανοι» Έλληνες εφοριακοί…

21:11 5/3/2013 - Πηγή: Kafeneio-gr

Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης
Σχολιανά 193

«Η ζωή είναι μια πηγή χαράς. μα, όπου πίνει το σκυλολόϊ, εκεί όλα τα πηγάδια είναι φαρμακωμένα. Αγαπώ κάθε τι σοβαρό. μα δε μπορώ να βλέπω τα μουσούδια που μορφάζουνε και τη δίψα των ακάθαρτων. Έρριξαν το μάτι τους το πηγάδι : και τώρα το σιχαμερό τους χαμόγελο αντανακλάται και μου χαμογελά μέσα από το πηγάδι. Δηλητηριάσανε το άγιο νερό με την ακολασία τους. και καθώς ονομάσανε Χαρά τα βρώμικα όνειρά τους, δηλητηριάσανε και τις λέξεις ακόμα…»
Φρ. Νίτσε : Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα, 2η έκδοση, εκδ. Δωδώνη, σελ.

145

Διαβάζω ότι το Spiegel «βλέπει», λέει, ότι στην Ελλάδα οι εφοριακοί μας είναι «ανίκανοι» και προτείνει η Εφορία να οργανωθεί ως ένας «ημικρατικός» οργανισμός, και βεβαίως, όποιος δεν..... έχει χάσει την επαφή του με την νεοφιλελεύθερη πραγματικότητα, μπορεί να φανταστεί πόσο «κρατικά» και πόσο «ιδιωτικά» θα λειτουργεί ένας τέτοιος οργανισμός, για να μη πω, αυτό που πράγματι κρύβεται πίσω από κάθε τέτοια νεοφιλελεύθερη πρόταση : ότι δηλαδή, μιας και κάναμε το πρώτο βήμα, και μια κρατική υπηρεσία την μετατρέψαμε σε ημικρατική, το επόμενο βήμα, με την ανάλογη «τεχνοκρατική» επιχειρηματολογία, θα είναι να μετατραπεί σε πλήρως ιδιωτικό οργανισμό.

Αν νομίζετε πάντως, ότι το περιοδικό Spiegel, με ξαφνιάζει, κάνετε λάθος.
Διαβάστε το παρακάτω κείμενο : «Και βεβαίως, καθ’ υπερβολήν τα κριτήρια των τεχνοκρατών κυριαρχούν σε επιλογές όπου θα έπρεπε να προέχει το πολιτικό και κοινωνικό στοιχείο, παράμετροι εξόχως αποκρουστικές για κάθε συνεπή τεχνοκράτη. Το μόνο εύκολο είναι να «πείσω» γιατί συμφέρει να καταργηθεί η κρατική αστυνομία και να αντικατασταθεί με εταιρίες «σεκιούριτι». Ακόμα-ακόμα ίσως να μπορούσα να «πείσω» γιατί ολόκληρο το υπουργείο Οικονομικών ίσως θα μπορούσε να καταργηθεί και να αναθέσει τη ταμιακή διαχείριση του κράτους σε ιδιωτικούς φορείς. Πόσο μας απωθούν σκέψεις σαν αυτές; Γιατί όμως να μας απωθούν, όταν η προοπτική για παράδειγμα της Ενωμένης Ευρώπης είναι ξεκάθαρα μια μεταπρατική προοπτική, ως έχει, μια προοπτική των τραπεζιτών και των μεγάλων επιχειρήσεων;»
Φαίνεται σα να γράφηκε σήμερα, με αφορμή το παραπάνω δημοσίευμα του περιοδικού Spiegel, όμως κάνετε λάθος : το απόσπασμα αυτό, προέρχεται από ένα άρθρο μου, δημοσιευμένο πριν 15 παρακαλώ χρόνια! (Το άρθρο αυτό, υπό τον τίτλο «Η κοινωνία της υπερβολής…», δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, στις 25/4/1998).
Πρόκειται για μια καλή «μαντεψιά»; Κάθε άλλο. Πρόκειται για την επιστράτευση του κοινού νου στην ερμηνεία των πραγμάτων. Τι λέει αυτή η «εμπειρία» του «κοινού νου»; Πώς όποιο κομμάτι της δημόσιας λειτουργίας θέλεις να ξεπουλήσεις, τα βήματα είναι καλώς «πιστοποιημένα» : 1ον : Αρχίζεις και διαβάλεις ως προς την «αποτελεσματικότητα» και τον βαθμό «διαφθοράς» της προς «αξιοποίηση» από ιδιώτες δημόσια υπηρεσίας. 2ον : Καλείς την επίσημη και κυρίως την ανεπίσημη προπαγάνδα των ΜΜΕ, να «βάλουν πλάτη» για την επίτευξη του «τελικού στόχου». 3ον και σπουδαιότερο : κάνεις ό,τι είναι δυνατό, κύρια με την πρόφαση του «εξορθολογισμού» και της «διαφάνειας», ώστε η λειτουργία της προς εκχώρηση στον ιδιώτη υπηρεσίας, καθημερινά να απαξιώνεται, και καθημερινά να επισημαίνεται το «επείγον» πια της «αναγκαιότητας», στη θέση του «εξ ορισμού» «κακού Κράτους», να έρθει το συντομότερο ο ιδιώτης - Σωτήρας, ο «εξ ορισμού» πιο «αποτελεσματικός» και πιο «έντιμος και διαφανής»(!) στις δραστηριότητές του σε σχέση με το διαφθαρμένο Κράτος.
Και μιας και σήμερα, στα 2013 τα πράγματα έχουν προχωρήσει πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στα 1998 που έγραφα όσα έγραφα παραπάνω, ας κάνω μια άλλη πρόβλεψη, που δεν στηρίζεται σε κανένα «προφητικό χάρισμα», μα, όπως και παραπάνω, στηρίζεται και πάλι στον κοινού νου. Αρκεί να αντιληφθείς τι θέλει και πώς λειτουργεί το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, ώστε να είσαι βέβαιος τι σε περιμένει αν ΤΕΛΙΚΩΣ επικρατήσει, και τι θα συμβαίνει όσο θα είναι το κυρίαρχο πολιτικό μοντέλο. Πολύ απλά, ο νεοφιλελευθερισμός, δεν πρόκειται να κρατήσει κανένα δυνητικά κερδοφόρο δημόσιο τομέα ή δημόσια λειτουργία ειδικότερα υπό τον Κρατικό έλεγχο, ακόμα κι αν αποτύχει να τον καταστήσει προβληματικό ώστε να δικαιολογήσει στη κοινωνία την ιδιωτικοποίησή του, όπως και δεν πρόκειται να ιδιωτικοποιήσει οποιαδήποτε κοινωνική δραστηριότητα του Κράτους, που έχει «κόστη» χωρίς εμφανή και άμεσα «κέρδη», όπως π.χ. η δημόσια υγεία και η δημόσια παιδεία, που να μην επιμερίσει το «κόστος» κατ΄ απόλυτη προτεραιότητα και κατά το μέγιστο μέρος του, στα συνήθη υποζύγια των μισθωτών και συνταξιούχων, δύο απαξιωμένες κατηγορίες για τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, αφού και οι δύο, θεωρούνται «βαρίδια» με τις διεκδικήσεις τους για «καλύτερη ποιότητα ζωής», για την καλή λειτουργία των «αγορών», το μόνο που έχει σημασία και αξία για τον νεοφιλελευθερισμό.
Επομένως, μην εκπλαγείτε, αν δείτε κάποια στιγμή, πράγμα για το οποίο μπορώ να «στοιχηματίσω», αν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο επιβιώσει μερικά ακόμα χρόνια, να οδεύουν προς «εξορθολογισμό», κρατικές δραστηριότητες και υπηρεσίες που αυτή τη στιγμή ούτε καν φαντάζεστε ότι θα μπορούσαν να τεθούν στην ατζέντα.
Δύο – τρία παραδείγματα :
Λέω, π.χ., ότι δεν θα με εξέπλησσε αν υπηρεσίες που αυτή τη στιγμή αποτελούν το αδιαμφισβήτητο πεδίο δραστηριότητας της Αστυνομίας, με κάποιες πολύ «πειστικές» επιχειρηματολογίες, θα μπορούσαν πράγματι να ιδιωτικοποιηθούν, με «τεράστια οικονομία» για τον φορολογούμενο. Γιατί ας πούμε, η υπηρεσία της Τροχαίας, να μην μπορούσε να ανατεθεί σε τοπικές, σε κάθε Δήμο, ιδιωτικές εταιρείες; Τι κάνει η Τροχαία που δεν θα μπορούσε να κάνει μια ιδιωτική εταιρεία, αν τις δίνονταν οι σχετικές αρμοδιότητες από το Νόμο;
Γιατί ας πούμε, η υπηρεσία της τήρησης της Τάξης, να μην μπορούσε να ανατεθεί σε τοπικές, σε κάθε Δήμο, ιδιωτικές εταιρείες; Φαντάζομαι την εικόνα : περιπολίες ιδιωτικών αστυνομικών στις γειτονιές, κατά προτίμηση «φουσκωτών» με επιβλητικές στολές, κι άντε να δούμε ποιος απατεώνας θα τολμούσε να διαταράξει τη δημόσια ή οικογενειακή γαλήνη, με μόνο τη σκέψη ότι θα έπεφτε στα χέρια τους! Και με τι εξοικονόμηση κόστους, σε σχέση με την «κλασική» αστυνόμευση, που κι αυτή, από αποτελεσματική που ήταν κάποτε, (αυτό το «κάποτε» οι νεότεροι δεν τον θυμούνται καν), «κατάντησε» αναποτελεσματική, και ίσως όχι τυχαίως, υποψιάζομαι εγώ τώρα.
Γιατί ακόμα-ακόμα, η φύλαξη των συνόρων μας, να μην ανατεθεί σε διεθνείς ιδιωτικές επιχειρήσεις παροχής στρατιωτικών υπηρεσιών, κάτι που θα επέφερε τεράστια εξοικονόμηση πόρων στις αμυντικές δαπάνες της χώρας;
Δεν ακούγονται εύηχα και κυρίως «λογικά» όλα τα παραπάνω;
Για κάποιον που εμφορείται από τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, δεν έχω καμία αμφιβολία για την απάντησή του.
Όμως, θα πω τούτο : όλα αυτά τα «επιχειρήματα» δεν αποτελούν παρά το μεγάλο τυρί, για μια ακόμα πιο μεγάλη φάκα που έχει στήσει ο νεοφιλελευθερισμός. Κάθε, πάντα με όρους οικονομικού «ορθολογισμού», πρότασή του στα της αποστολής του Κράτους, και κυρίως της κοινωνικής του αποστολής, δεν στοχεύει παρά στην τελική επιβολή της ιδεοληψίας του, που θέλει ένα Κράτος με μηδενική, αν αυτό ήταν εφικτό, κοινωνική δραστηριότητα, και ακόμα-ακόμα, την εξατομικευμένη «χρέωση» της κάθε δημόσιας υπηρεσίας, που σημαίνει ότι δεν θα ήταν προσιτές παρά σε λίγους. Ο νεοφιλελευθερισμός, αν ήταν δυνατό να αντικαταστήσει μια πολιτική κυβέρνηση με ένα κονκλάβιο αριστίδην διορισμένων μεγαλοεπιχειρηματιών, θα το έκανε, και βεβαίως θα ήταν και η αποθέωση της αγοραίας του ιδεολογίας, αφού ο βασιλιάς που είναι οι αγορές, επιτέλους θα κάθονταν στο θρόνο που του αξίζει. Αυτό την ίδια στιγμή, σημαίνει την ουσιαστική κατάλυση του «παραδοσιακού», «δημοκρατικού», «εθνικού» Κράτους. Εδώ ο Δεξιός Νεοφιλελευθερισμός, συναντάται με την Αριστερή Αναρχία, με την εξής όμως σημαντική και ουσιαστική διαφορά : ο Αριστερός Αναρχισμός, είναι μια άτακτη λαϊκή αναρχία, ενώ ο Δεξιός Νεοφιλελευθερισμός, είναι υπόδειγμα τακτικής και οργανωμένης αγοραίας αναρχίας.
Το «συνολικό» πουλόβερ, θα αποσυντεθεί τραβώντας μερικές μονάχα κλωστές.
Τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους.