Το τελειωτικό συστημικό λάθος στην εξωτερική μας πολιτική…

20:37 23/3/2018 - Πηγή: Kafeneio-gr

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Σου γράφω αναγνώστη μου για ένα λάθος - ή καλύτερα «λάθος» - το οποίο, στο βαθμό που διαπράττεται, γίνεται ο αιτιατός μηχανισμός κατάρρευσης ενός συστήματος ως λειτουργική δομή ή υποδομή. Αναφέρομαι στο τελειωτικό συστημικό λάθος που αφορά κυρίως στα ελληνοτουρκικά, αλλά διαπερνά ολόκληρη την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας στη συγκυρία.
Ο όρος δεν είναι δικός μας (: πολιτική επιστήμη, διεθνείς σχέσεις, δίκαιο), καθώς έχει προέλευση την κυβερνητική (έλεγχος και επικοινωνία

ανοιχτών συστημάτων), ενώ γίνεται μάλλον καλύτερα αντιληπτός ως μαθηματική έννοια από μηχανικούς πληροφοριακών και επικοινωνιακών συστημάτων.
Και ποιο είναι αυτό το λάθος;
Από την αντικειμενική (: ιστορική) εγκατάλειψη του ούτως ή άλλως προβληματικού δόγματος «οι σχέσεις της Τουρκίας με την ΕΕ περνούν από την Ελλάδα και την Κυπριακή Δημοκρατία», στην άρρητη υιοθέτηση του δόγματος: οι σχέσεις της Ελλάδας - και της Κυπριακής Δημοκρατίας - με την Τουρκία περνούν (ρυθμίζονται) από την ΕΕ.
Δεν πρόκειται απλώς περί αυταπάτης για να αντιμετωπισθεί, ή καλύτερα διασκεδαστεί, η αδυναμία από ελληνικής πλευράς άρθρωσης μιας συνεκτικής στρατηγικής στα ελληνοτουρκικά, αλλά για μια «εγκληματική» τακτική διαφυγής από τις σύγχρονες πραγματικότητες στην περιοχή μας και στον κόσμο των διεθνών πολιτικών. Και αυτή την...... άκρως επικίνδυνη για την ελληνική κοινωνία και το εθνικό συμφέρον συμπεριφορά, που μέσω της δογματοποίησής της μετουσιώνεται σε στάση, υιοθετεί άκριτα, επιπόλαια και ως αυτονόητη αλήθεια ο ελληνικός Τύπος και το σύνολο των ΜΜΕ. Και μάλιστα ασχέτως της στάσης του κάθε Μέσου ως προς την ΕΕ, τις ΗΠΑ ή την Ρωσία!

Το τελειωτικό συστημικό λάθος στην εξωτερική μας πολιτική, αγαπητέ αναγνώστη, είναι το δόγμα «οι σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία περνούν από την ΕΕ» σε συνάρτηση με την παράδοξη στη σημερινή διεθνοπολιτική συγκύρια αντίληψη πως ΗΠΑ ή/και Ρωσία θα υποστηρίξουν την Ελλάδα (: το ελληνικό εθνικό συμφέρον, όπως αυτό γίνεται αντιληπτό από τον μέσο Έλληνα, μέσω της κοινής πολιτικής γραμμής και παιδαγωγικής στο ζήτημα) σε μια ενδεχόμενη ελληνοτουρκική πολεμική αντιπαράθεση. Πρόκειται για ένα δόγμα που εκτός του ότι στηρίζεται σε μια απολύτως απλοϊκή και παιδιάστικη Weltanschauung κατατείνει από τη μια πλευρά να ενισχύει την πολεμική ατμόσφαιρα μεταξύ των δύο χωρών που πηγάζει κυρίως από την τουρκική ηγεσία, ενώ από την άλλη πλευρά οδηγεί σε κατάρρευση του υπάρχοντος συστήματος αποφυγής πολεμικής σύγκρουσης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Αντί η ελληνική κυβέρνηση και το ελληνικό πολιτικό σύστημα να απαντήσουν στην αναβαθμισμένη τουρκική προκλητικότητα με (διεθνοποιημένη) πίεση για νέους θεσμούς αποτροπής συγκρούσεων, τι κάνουν; Επιχειρούν προσηλωμένοι σε ένα αναχρονιστικό σύστημα πατρωνίας και σε μια ακόμη πιο αναχρονιστική αντίληψη γεωπολιτικής και διεθνών σχέσεων να προβληματοποιήσουν τα ελληνοτουρκικά σε διεθνείς θεσμούς και οργανισμούς εννοώντας: Προσέξτε, ο Ερντογκάν προσβάλλοντας την Ελλάδα, προσβάλει το δικό σας συμφέρον στην περιοχή! Συνετίστε τον Ερντογκάν προασπίζοντας τα ελληνικά συμφέροντα στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, καθώς αυτά είναι και δικά σας συμφέροντα!
Είναι πράγματι; Μήπως ο Ερντογκάν είναι σήμερα σε θέση να διαπραγματευτεί με αποτελεσματικό τρόπο συμφέροντα μεγάλων δυνάμεων σε ένα πλαίσιο αποκλεισμού του ελληνικού συμφέροντος στην περιοχή; Μήπως η Τουρκία είναι σήμερα μια κοινά αναγνωρισμένη περιφερειακή δύναμη σε μια περιοχή αυξημένου γεωπολιτικού δυναμικού και γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος; Μήπως η περίφημη Συνθήκη της Λωζάνης έχει χάσει πρακτικά τη σημασία της και έχει χάσει αντικειμενικά την ισχύ της, όχι μόνον επειδή περιόριζε κάπως τον τουρκικό μεγαλοϊδεατισμό, αλλά επειδή τα συμφέροντα των σημερινών μεγάλων δυνάμεων την ορίζουν με αναθεωρητικό τρόπο στο πλαίσιο άσκησης της πολιτικής τους στην πράξη; Και αυτό έχει σημασία στις διεθνείς πολιτικές. Μήπως οι «προφήτες της Ορθοδοξίας» και οι απατεωνίσκοι του ελληνικού εθνικισμού προσφέρουν και προσφέρονται σε μια επικίνδυνη επιχείρηση πολεμικής αναμέτρησης στην περιοχή μας, όπου αντί για τις δοξασίες περί «αναμφισβήτητου και άκαμπτου» διεθνούς δικαίου, κυριαρχήσει ένα νεο-ανατολίτικο παζάρι αναθεώρησης των σχέσεων μεγάλων δυνάμεων με την Τουρκία εις βάρος της Ελλάδας - η οποία φροντίζει μόνη της σήμερα να αποδυναμώνεται μέσα από μια παραπλανητική διαδικασία προβολής συμμάχων και συμμαχιών σε ζητήματα κυριαρχίας και «Δικαίου της Θάλασσας», επί των οποίων κανείς από τους αναφερόμενους υποστηριχτές της χώρας μας δεν έχει πάρει ρητή και σαφή θέση υπέρ ημών;
Στο τέλος, ασφαλώς, θα καταγγείλουμε τους συμμάχους που μας «πρόδωσαν» - υπάρχει άλλωστε προϊστορία! Οι προφήτες θα αποσυρθούν για λίγο για να εμφανιστούν αργότερα! Και το τελειωτικό συστημικό λάθος στην εξωτερική μας πολιτική θα έχει διαμορφώσει τις συνθήκες της «αυτοεπιβεβαιούμενης προφητείας» περί ελληνοτουρκικής πολεμικής σύγκρουσης, που θα καταλήξει σε μια άμεση ή έμμεση διαπραγμάτευση της Τουρκίας με τους Μεγάλους (: η ΕΕ δεν είναι ενιαίος παράγοντας) και με την Ελλάδα ωσεί παρούσα σε αυτήν.
Τη λύση για να αποφύγουμε το «τελειωτικό συστημικό λάθος» την έχω αναφέρει ήδη αρκετές φορές και την έχω υποστηρίξει μάλλον σαφώς. Την επαναλαμβάνω ως αφορισμό: πολιτική και διπλωματική επίθεση στην Τουρκία για την δημιουργία νέων θεσμών και πρακτικών αποφυγής πάση θυσία πολεμικού επεισοδίου. Αυτό που κανείς δεν τολμά να πει στον ελληνικό λαό είναι πως κανείς δεν μπορεί σήμερα να διασφαλίσει πως το οποιοδήποτε πολεμικό επεισόδιο θα περιοριστεί εκεί όπου διαδραματίζεται και δεν θα λάβει κλιμακούμενη μορφή. Αν παρακολουθούσες στενότερα την εξέλιξη της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, θα καταλάβαινες το αντίθετο, καθώς στην πραγματικότητα το αντίθετο τους συμφέρει. Δεν είναι η απειλή του επεισοδίου που προσφέρει αυτή τη στιγμή στην τουρκική ηγεσία, αλλά η απειλή κλιμάκωσης με την Ελλάδα, που ασφαλώς θα αποκτήσει πρακτικό χαρακτήρα μετά από ένα επεισόδιο.