Το "βρόμικο" 2010...

Της Τζένης Κ.
Θα υποθέσω τώρα δα, ότι βρίσκομαι σε μια περιοχή του Κέντρου της Αθήνας (περιβάλλον που ταιριάζει με το κάτωθι παράδειγμα) και με στριμώχνει σε μια γωνιά, μαζί με δυο τρεις άλλους, ένα κλεφτρόνι που κρατάει σουγιά και απειλεί να μας πάρει τις τσάντες με τα μισθά… Γυρίζω και κοιτάζω τους ομοιοπαθείς. Ο ένας μου φαίνεται λαμόγιο, αλλά βρίσκεται σε θέση άμυνας κι αυτός. Οι άλλοι έχουν αδιάφορες φάτσες. Δεν μπορώ να τους ψυχολογήσω. Συνεννοούμαστε όμως με το βλέμμα και καταστρώνουμε από μέσα μας ένα μίνι σχέδιο ρουμπώματος
του οπλοφόρου που μας ζορίζει. Η επίθεση που δεχτήκαμε μας κάνει συνενόχους στην αυτοάμυνα χωρίς καμιά προσυνεννόηση...Πάνω όμως στην κορύφωση της αγωνίας, εγώ (που δε μου αρέσουν καθόλου τα βρόμικα), ζω ξαφνικά μια εξωσωματική εμπειρία, υψώνομαι πάνω από την επείγουσα κατάσταση, γίνομαι ........γιόγκι ανωτερότητας και θέτω στους παριστάμενους δύο σοφές ερωτήσεις: «Με συγχωρείτε συνάνθρωπε με την παραβατική συμπεριφορά κι εσείς ομοιοπαθή φίλε που σκιάζ
Keywords
Τυχαία Θέματα