Τραπ, όπως παγίδα...

19:10 26/6/2022 - Πηγή: Kafeneio-gr

Ο ΚΑΚΟΣ ΧΑΜΟΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ στη βραδιά απονομής των Mad VMAs 2022 στο κλειστό του Tae Kwon Do (22/6) απασχολεί εδώ και μέρες ΜΜΕ και σόσιαλ μίντια, παίρνοντας ευρύτερες διαστάσεις από αυτές που θα αναλογούσαν σε έναν «καγκουροκαβγά» μεταξύ δύο εγχώριων σταρ της τραπ

και των μπράβων τους, που ακόμα κι αν δεν ήτανε στημένος, όπως... ειπώθηκε, σίγουρα δεν χάλασε τη διοργάνωση, τις δισκογραφικές και τον «κύκλο» των δύο ερμηνευτών, SNIK και Light, ό,τι κι αν δήλωσαν μετά.

Και πώς αλλιώς αφού μέχρι τα γερόντια σε κάτι ξεχασμένα χωριά τούς μάθανε πια κι αυτούς και τα βραβεία.
Δεν θα σταθώ στα αίσχη που έγιναν μπροστά σε χιλιάδες θεατές, νεαρής έως πάρα πολύ νεαρής ηλικίας οι περισσότεροι-ες, τις βρισιές και τα μπουνίδια που ανταλλάχθηκαν, τις επώνυμες καλλιτέχνιδες και παρουσιάστριες αλλά και όσον άλλο άμαχο πληθυσμό «πήρε η μπάλα», τις υποκριτικές συγγνώμες, τις καλοπροαίρετες μεν αλλά δασκαλίστικες, μπλαζέ παρεμβάσεις άλλων γνωστών καλλιτεχνών που στους δικούς τους χώρους όλα είναι τάχα άσπιλα και άμωμα, όλα αυτά είναι χιλιοειπωμένα.
Πάω κατευθείαν στο άλλο μεγάλο «διακύβευμα» που αφορά την αξία της τραπ γιατί κι εδώ γράφτηκαν σημεία και τέρατα, είτε υπέρ είτε κατά.
Να ξεκαθαρίσω καταρχήν ότι προσωπικά η μουσική αυτή –με ελάχιστες εξαιρέσεις– με αφήνει παγερά αδιάφορο, όπως και η εμμονική της στιχουργική μονοθεματικότητα με μια ανοικονόμητη ματσίλα, έναν κοκορίστικο teenage σεξισμό που πάει πακέτο με τον μισογυνισμό και την ομοφοβία, με τα εύκολα φράγκα, τα ντίλια, τα ντρόγκια, τα γκάνια και τα γκανγκς. Οι εξαιρέσεις στη μανιέρα απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα, τουλάχιστον όσο αφορά την Ελλάδα.
Παρότι, άλλωστε, προήλθε από το κοινωνικό περιθώριο, σήμερα πια η τραπ είναι με διαφορά το δημοφιλέστερο και εμπορικότερο μουσικό είδος παγκόσμια και σε μεγάλο βαθμό δεν παράγεται πια από φτωχούς και καταφρονεμένους, ούτε βέβαια απευθύνεται αποκλειστικά σε αυτούς.
Ακούω ήδη το «ok, boomer» και τονίζω πως δεν παριστάνω τον μουσικοκριτικό, ούτε φιλοδοξώ να υπαγορεύσω τι «πρέπει» να ακούνε παιδιά που θα μπορούσαν να είναι εγγόνια μου. Στίχοι που ξενίζουν ή και εξοργίζουν συνομηλίκους μου γι’ αυτά είναι αριστουργήματα, «ατόφια ποίηση» (βρίσκεις πολλά ανάλογα σχόλια κάτω από τραπ κομμάτια στο YouTube).
Ισχύει έπειτα απόλυτα ότι κάθε νεολαιίστικη μουσική υποκουλτούρα, από το ροκ, το πανκ και το χιπ χοπ (που μαζί με το ραπ θεωρούνται «μήτρα» της τραπ και που χωρίς το πολιτικοποιημένο κομμάτι τους θα αντιμετωπίζονταν το ίδιο απαξιωτικά) μέχρι την ηλεκτρονική μουσική σκηνή, είχε μια επιφυλακτική έως εχθρική αντιμετώπιση από τους μεγαλύτερους, όπως άλλωστε ισχύει ότι καμία τους δεν υπήρξε πάντοτε υπόδειγμα καθωσπρεπισμού, αστικής ευπρέπειας, πολιτικής ορθότητας, νομιμοφροσύνης, έμφυλων ευαισθησιών κ.λπ., αλλιώς τι σόι υποκουλτούρα θα ήταν.
Για να διαβασετε ολόκληρο το κείμενο του Θοδωρή Αντωνόπουλου, πατήστε ΕΔΩ