"Βάλανε χέρι" και στα όνειρα των παιδιών μας!

15:13 2/3/2016 - Πηγή: Kafeneio-gr

Του Στέλιου Συρμόγλου

Η ακαλπονόθευτη αλήθεια είναι ότι "βάλανε χέρι" στη ζωή μας. Μας καταλήστεψαν. Καταληστεύουν το εισόδημά μας, όσοι βέβαια διαθέτουν ακόμη ένα εισόδημα για αξιοπρεπή διαβίωση. Γιατί δεν είναι μόνο οι συντάξεις που φυλλορροούν....
Και δεν πρόκειται να σταματήσει η οικονομική αφαίμαξη, όσο διαρκεί η ύφεση. Και τα δημοσιονομικά στοιχεία, πέραν των επιχρυσωμένων πρωθυπουργικών λόγων, παρουσιάζουν αθλία εικόνα.

Και επειδή δεν αρκούνται να καταληστεύουν το εισόδημά μας, καταληστεύουν και τις επιθυμίες μας, τις προσδοκίες μας. Και "βάλανε χέρι" και στα όνειρα

των παιδιών μας, ισοπεδώνοντας ταυτόχρονα τη ψυχολογία της κοινωνίας και τη νόηση του λαού.

Και επειδή ενός προβλήματος μύρια έπονται, έχουμε και το δυσεπίλυτο πρόβλημα του προσφυγικού, έχοντας βέβαια ακολουθήσει τον τελευταίο χρόνο μια αλλοπρόσαλλη πολιτική, προσκαλώντας επί της ουσίας με βλακώδεις κυβερνητικές δηλώσεις και πολιτικές αγκυλώσεις, τις εκατοντάδες χιλιάδες δεινοπαθούντων πρόσφυγων και μετανάστων να "λιαστούν" στην Ελλάδα...

Ετσι, τείνουμε να συνηθίσουμε στην επίπεδη ζωή. Στο πρόβλημα χωρίς προβληματισμό. Και να "απολαμβάνουμε" την κατάστασή μας, όπως οι αρρωστομανείς την αρρώστια τους!..

Ναι, υποφέρουμε από την οικονομική κρίση, αλλά κυρίως από τον πολιτικό τρόπο διαχείρισης της κρίσης, όπως παρατηρείται και στο θέμα του προσφυγικού, χωρίς να αγνοηθούν οι καίριες ευθύνες της Ευρωπαικής Ενωσης.

Υποφέρουμε ωστόσο πρώτιστα από τη συνθλιπτική επιρροή της "μη αντίδρασης". Και η πείρα παρελθόντων χρόνων μας έδειξε πως τα διαστήματα αυτά της "μη αντίδρασης", ιδιαίτερα όταν είναι μακρόχρονα και οδυνηρά, καταλήγουν σε αναπόφευκτες εθνικές περιπέτειες.

Το συμπέρασμα είναι πως η θέληση του πολίτη, αν δεν είναι ικανή να γίνει τελικά ανατρεπτικός παράγοντας ανερμάτιστων πολιτικών, είναι ωστόσο ικανή, όταν θέλει να υπηρετήσει ανάγκες κοινωνικές, αντίρροπες προς την κατάσταση που κυοφορούν οι πολιτικές μεθοδεύσεις, να τις επιβραδύνει, να τις κάνει να λοξοστρατίσουν και να δημιουργήσει περιθώρια επιβίωσης ενός φαινομενικά "καταδικασμένου" κοινωνικού συστήματος.

Παράλληλα, όμως, η θέληση του πολίτη έχει την ικανότητα να εκμεταλλευτεί γόνιμα τους προωθητικούς της παράγοντες και να επισπεύσει τις δυνατότητες που προσφέρει, για να βοηθήσει την κοινωνία να εξοικονομήσει άσκοπα διαλείμματα χρόνου, που συνήθως αποτελούν περιττή χρονοτριβή προς την πραγμάτωση του αντικειμενικού σκοπού. Ο δε σκοπός δεν μπορεί παρά να
είναι η αρτίωση της δημοκρατίας μέσα στο πλαίσιο της άμιλλας των κοινωνικών δυνάμεων.

Κι όταν οι πολιτικοί ολισθαίνουν στο ασύστολο ψέμα και στην αυθαιρεσία, δεν επιτρέπεται στον πολίτη να παραμένει αποξενωμένος από τα μεγάλα θέματα της εθνικής ζωής. Και το καθήκον αυτό πρέπει να είναι επαυξημένο στους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, γιατί μπορούν να εισδύσουν βαθύτερα στην ομαδική ψυχολογία, να συλλάβουν και να αναλύσουν τις ανεκδήλωτες ή ανεπαρκώς εκδηλούμενες ροπές του πλήθους.

Οσα κι αν μας συμβαίνουν, ζώντας ανάμεσα σε κουτσοπόρεψη και καλοπόρεψη, τελικά ξοδεύουμε τις μέρες μας χωρίς σκοπό. Τα συμβαίνοντα, τα γεγονότα και η πολιτική φρεναπάτη τρέχουν γρηγορότερα από τους πολλούς, που ασθμαίνοντες έπονται και περιδινίζονται άσκοπα a posteriori στη "μαύρη τρύπα" των παρωχημένων.

Και νομίζουμε ότι ζούμε τη ζωή μας με ό,τι ακόμη διαθέτουμε. "Πιπιλίζουμε"
και τις τυποποιημένες φράσεις "την υγεία μας νάχουμε" ή "δεν βαριέσαι..." και την άλλη "μια ζωή την έχουμε..." και "συνωστιζόμαστε" ενίοτε στο βολικό μας μικρόκοσμο, επιδεικνύοντας μια πρώιμη και επιδερμική αισιοδοξία, για να διασκεδάσουμε την ανοχή μας, που η ιστορία θα καταγράψει ως ενοχή...

Πως όμως ζει κάποιος τη ζωή του σε μια "νεκρωμένη" κοινωνία με τον έναν νεκρό πάνω στον άλλον νεκρό; Κοινωνικά δικαιώματα, παιδεία και υγεία, γλώσσα, αξίες και θεσμοί, έγιναν κουρέλια στον άνεμο.

Και επειδή ανεμίζουν, τα λέμε και σύμβολα. Αυτή είναι η αιχμαλωσία μας!..

Κι αν κάποιοι διαβάζοντας τα παραπάνω με "κατηγορήσουν" ότι επιβραχύνω την απόσταση μεταξύ πραγματικότητας και μελοδράματος, ας κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέπτη του σπιτιού τους κι ας διερωτηθούν αν αξίζει η ζωή τους να μην είναι πράξη αναμέτρησης με το έρεβος της απραξίας, της δουλείας και τις φθαρτές παγίδες του βίου...

Κι αν επιμένουν να κρύβονται πίσω από ένα ψευδώνυμο διαφανές ή να διαφεύγουν σε χώρους ανώδυνους και αδιάφορους, ο γράφων θα επιχειρεί επίμονα τη στοχαστική έστω διαφυγή από την πνιγμονή των ψευδών προσδοκιών, με θέματα και σκέψεις που μπορεί να μην άπτονται της λεπτομερούς επικαιρικής "φυσιογνωμίας", αλλά αποτυπώνουν το πραγματικό μας πρόβλημα και συχνά προκαλούν την μήνιν της άγρυπνης και χονδροειδούς πολιτικής βλακείας