Economist.gr: Αντιπροσωπευτική δημοκρατία - η μεγάλη πλάνη

11:16 24/6/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Επιτέλους, αδέλφια. Ο μεγάλος τοίχος της δημοκρατικής συνωμοσίας των ολίγων φαίνεται ότι άρχισε να ραγίζει.

Μπορείς τώρα να δεις την Δημοκρατία;
της Δηιδάμειας

Κοιτάζουμε έκπληκτοι τα άρθρα της δανειακής σύμβασης, και....
αναρωτιόμαστε πόσο προδότες πρέπει να είναι οι εκπρόσωποί μας για να ψηφίσουν αυτό το έκτρωμα. Είναι όμως έτσι. Είναι πράγματι ‘εκπρόσωποί’ μας, οι βουλευτές;

Υποτίθεται, ότι η εξουσία πηγάζει από το λαό. Επειδή έχει χυθεί αίμα για την δημοκρατία και επειδή οι Ευρωπαϊκοί λαοί, είναι ευαίσθητοι σε αυτό, έπρεπε να βρεθεί από τους κυρίαρχους,

ένας τρόπος διακυβέρνησης, που να φαίνεται μεν δημοκρατικός, αλλά στην ουσία να καταλήγει πάντα στο ίδιο αποτέλεσμα: σχεδόν το σύνολο των αποφάσεων του κράτους, να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης.

Αυτός ο τρόπος διακυβέρνησης, που συνδυάζει την οικονομική εξουσία των κυρίαρχων, με την ανάγκη των δυτικών λαών για δημοκρατία, εκφράστηκε στο πολίτευμα που ονομάστηκε ‘αντιπροσωπευτική δημοκρατία’.

Ο κάθε ‘συμβαλλόμενος’ δηλαδή ο λαός από την μια και οι φορείς της οικονομικής εξουσίας από την άλλη, κάτι πήρε, από αυτή την ‘άρρητη’ συμφωνία. Το ‘παιδί’, το καινούργιο δηλαδή καθεστώς, πήρε το όνομα που ήθελε ο λαός: δημοκρατία. Ο λαός, πήρε και κάτι άλλο. Το δικαίωμα να μιλάει και να λέει την ‘άποψή του’. Απέκτησε επίσης και το δικαίωμα να θέτει ο καθένας ‘υποψηφιότητα’ για την εκπροσώπηση των συμπολιτών του.

Πέραν τούτων, ουδέν. Οι φορείς της οικονομικής εξουσίας, κράτησαν όλα τα άλλα. Την διαμόρφωση δηλαδή του πολιτικού καθεστώτος έτσι ώστε οι ‘βασικές κατακτήσεις’ του λαού να παραμένουν, αλλά να μην έχουν καμιά ουσία.

Πρώτα πρώτα το όνομα. Πολλοί σωστά σκεπτόμενοι οι επικυρίαρχοι, αποφάσισαν πως το όνομα, δεν έχει καμιά σημασία. Είναι μια λέξη, και κάθε λέξη, είναι μια συμφωνία για να αποδώσουμε μια έννοια. Μπορούμε πολύ άνετα να την αλλάξουμε και να συμφωνήσουμε μια καινούργια, για να εκφράσουμε το ίδιο. Το θέμα δεν είναι η λέξη, είναι η έννοια που της δίνουμε. Αφού δεν έχετε αρκετό μυαλό για να αναζητήσετε την έννοια της λέξης και επιμένετε στο όνομα, ε πάρτε το όνομα και αφήστε σε μας τον καθορισμό της έννοιας, σκέφτηκαν οι καπιταλιστές. Έτσι όλα τα καθεστώτα, ακόμα και τα πιο αδίστακτα, ονομάστηκαν ‘δημοκρατίες’. Η λέξη βοηθούσε το λαό να έχει ψευδαισθήσεις και την εξουσία να έχει μια καλή δικαιολογία για την ‘νομιμοποίησή της’.

Το δεύτερο σημείο στο οποίο είχε ‘κερδίσει’ ο λαός, ήταν αυτό της ελευθερίας έκφρασης. Και εδώ η υποχώρηση των επικυριάρχων ήταν μικρή. Ας λέει ο καθένας ότι θέλει. Αν τα ‘λέει’ ξεθυμαίνει ο θυμός του και υπακούει ευκολότερα μετά. Υπήρχε όμως ο κίνδυνος, κάποιος να λέει την άποψή του σε μεγάλες ομάδες. Όμως το σύστημα φρόντισε και για αυτό: έκανε επιχείρηση τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης (σύμφωνα με την προσφιλή του μέθοδο αλλαγής ονόματος, άλλαξε την λέξη εξαπάτησης με εκείνη της ενημέρωσης). Ποιος φτωχός, έχει τα οικονομικά μέσα να αγοράσει μ