H ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ!

15:00 24/6/2011 - Πηγή: Ksipnistere

ΠΛΗΡΗΣ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ

ΔΙΚΑΣΙΜΟΣ: 20.01.2011
ΠΙΝΑΚΙΟ: 06
ΔΙΑΣΚΕΨΗ: 14.4.2011
ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΟΥΣΑ:...
ΑΝΑΙΡΕΣΙΒΛΗΤΗ: «ΟΠΑΠ ΑΕ»

ΣΚΕΠΤΙΚΟ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ

Ι. Με την απόφαση 34/2007 της Α’ Τακτικής Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, παραπέμφθηκε,...
όπως προαναφέρθηκε, στην Πλήρη Ολομέλεια σύμφωνα με τα άρθρα 563 § 2 του ΚΠολΔ και 23 παρ. 2 ε. γ’ και δ’ του Κώδικα Οργανισμού Δικαστηρίων (Ν. 1756/1988), όπως το δεύτερο τροποποιήθηκε με το άρθρο 16 παρ. 1 του Ν. 2331/1995 ο μοναδικός λόγος κατά το άρθρο 560 αριθ. 1 του ΚΠολΔ (κατ’ εκτίμηση του αναιρετηρίου)

για αναίρεση της υπ’ αριθμ. 5763/2002 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, που δίκασε ως Εφετείο, γιατί κρίθηκε ότι τίθενται γενικότερου ενδιαφέροντος ζητήματα: «Εάν είναι επιτρεπτή στο πλαίσιο εφαρμογής των διατάξεων των άρθρων 8 παρ. 3 του Ν. 2112/1920, σε συνδυασμό με τα άρθρα 281, 671 του ΑΚ και 25 παρ. 1 και 3 του Συντάγματος, κατά τον ορθό εκ μέρους του ουσιαστικού Δικαστηρίου χαρακτηρισμό της όλης έννομης σχέσης παροχής εργασίας εξαρτημένης, η αναγνώριση κυρίως ή παρεμπιπτόντως του πραγματικού χαρακτήρα της ίδιας έννομης σχέσης ως αορίστου χρόνου, όταν πρόκειται για συνεχείς – διαδοχικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου που κάλυπταν καθ’ όλο το ένδικο διάστημα πάγιες και διαρκείς και όχι πρόσκαιρες ή απρόβλεπτες ανάγκες και η συμφωνημένη κάθε φορά ορισμένη διάρκεια μεταβαλλόταν από το νόμο ή από τον κανονισμό λειτουργίας του εργοδότη – αναιρεσιβλήτου που έχει ισχύ νόμου».

ΙΙ. Η παραβίαση κανόνα του ουσιαστικού δικαίου, που προβλέπεται ως λόγος αναίρεσης από τη διάταξη του άρθρου 560 αριθ. 1 του ΚΠολΔ, είναι δυνατό να έχει ως περιεχόμενο, πλην άλλων την αιτίαση ότι η αγωγή, επί της οποίας έκρινε σε δεύτερο βαθμό το δικαστήριο, που εξέδωσε την προσβαλλομένη τελεσίδικη απόφαση, απορρίφθηκε ως μη νόμιμη, ενώ θα έπρεπε να γίνει το αντίθετο, σύμφωνα με το συγκεκριμένο κανόνα δικαίου (ουσιαστικού), που κατά το αναιρετήριο παραβιάσθηκε (ΟλΑΠ 28/1995). Η παράβαση δε του νόμου με την προαναφερθείσα έννοια κρίνεται κατ’ αρχή σε σχέση με το δίκαιο που ίσχυε κατά το χρόνο που εκδόθηκε η αναιρεσιβαλλόμενη τελεσίδικη απόφαση, με την προϋπόθεση όμως ότι το δίκαιο αυτό στη συγκεκριμένη περίπτωση επιτρεπτά ρυθμίζει την επίδικη έννομη σχέση όταν ανάγεται στο παρελθόν. Εξάλλου η φύση της σύμβαση ή της δικαιοπραξίας δεν εξαρτάται από το χαρακτηρισμό που δίνουν σ’ αυτή οι δικαιοπρακτούντες ή ο νόμος, γιατί ο χαρακτηρισμός αυτός αποτελεί έργο του δικαστηρίου της ουσίας κατά την άσκηση της δικαιοδοτικής λειτουργίας του, όπως οριοθετείται από τις διατάξεις των άρθρων 26 παρ. 3 και 87 παρ. 2 του ισχύοντος Συντάγματος, το οποίο αξιολογώντας τα πραγματικά περιστατικά που εκτίθενται στο δικόγραφο της αγωγής εφόσον στη συνέχεια προκύψουν και κατά την αποδεικτική διαδικασία, προσδίδει τον ορθό νομικό χαρακτηρισμό στη σύμβαση, κρίση που στη συνέχεια ελέγχεται αναιρετικά στο πλαίσιο εφαρμογής της διάταξης του άρθρου 559 ή 560 αριθ. 1 του ΚΠολΔ. Η δυνατό