Tα πλοκάμια της κοσμικότητας

04:15 6/4/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Η κατάχρηση της κοσμικής ζωής οδηγεί τον άνθρωπο σε εσωτερική ψυχική πτώση και κατ' επέκταση σε αργό πνευματικό θάνατο. Μια μορφή ανθρώπου ζωντανού στην σάρκα , αλλά νεκρού στην καρδιά. Τα πλοκάμια της κοσμικότητας είναι πολλά και ο άνθρωπος δεν θέλει πολλές φορές να τα αποφύγει ή να τα αποτάξει από την ζωή του, με αποτέλεσμα αυτά να τον καταστρέφουν. Αυτά τα πλοκάμια γίνονται συχνά επεκτάσεις των παθών και πρωταγωνιστές των αμαρτιών. Μπαίνει με.....
λίγα λόγια ο άνθρωπος σε ένα τροχό αργού πνευματικού θανάτου και το χειρότερο είναι ότι είναι θεατής αυτής της κατάστασης δηλαδή της ίδιας του

της καταστροφής. Θα ακούσει όμως τον χτύπο του εσωτερικού νόμου της συνειδήσεως για να αλλάξει ζωή; Θα ανοίξει την πόρτα της καρδιάς του στον Κύριο ώστε να μπεί το φώς της ιάσεως και της Αναστάσεως. Εκεί λοιπόν έρχεται η βούληση και η επιλογή του ανθρώπου να χαράξει την νέα του πορεία, αρά λαμβάνει ρόλο υπευθυνότητας για την ζωή του.
Το δίλημμα θα έρθει αργά ή γρήγορα , φως ή σκοτάδι ; σε ένα δωμάτιο δεν μπορείς να έχεις και τις δύο καταστάσεις ταυτόχρονα οπότε καλείσαι να επιλέξεις. Η κοσμικότητα είναι εργαλείο και έτσι πρέπει να την δούμε, θέλει διάκριση σωστή διαχείριση ώστε ο προορισμός να είναι πνευματική άνθιση με σκοπό την σωτηρία και όχι ψυχική κατάπτωση και απώλεια.
Πρέπει να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε τι σημαίνει για εμάς η ζωή, πως την αντιλαμβανόμαστε και πως την ερμηνεύουμε. Στην απάντηση αυτού του ερωτήματος ταυτόχρονα θα επιλέξουμε και την διόπτρα που θα την ερευνούμε διεξοδικά.
Ποιο όμως το όφελος να κερδίσουμε το κόσμο και να χάσουμε την ψυχή μας ; δεν πρέπει να αγνοήσουμε αυτές τις προτροπές του Αποστόλου Παύλου αν θεωρούμε ότι η γραμμή του κύκλου της υπάρξεως δεν τελειώνει με τον βιολογικό μας ενταφιασμό. Πρέπει δηλαδή να αρνηθούμε την κοσμική ζωή αν θέλουμε τα προοδεύσουμε στην πνευματική και τα δύο δεν γίνονται. Οι εσωτερικές μας εργασίες θα έχουν το αποτέλεσμα του γεφυριου της Άρτα άρα μηδεν στο πηλίκο. Ο Μέγας Βασίλειος είναι ξεκάθαρος στο θέμα και αναφέρει : “ Ὁ νοῦς εἶναι ἐντελῶς ἀκατόρθωτο νὰ συλλάβει ταυτοχρόνως δὺο νοήματα καὶ οἱ κατ ̓ αἴσθηση ἀντιλήψεις εἶναι ἀδύνατο νὰ δεχτοῦν καὶ νὰ διακρίνουν ταυτοχρόνως δύο φωνές, ποὺ φθάνουν μαζὶ στὴν ἀκοή μολονότι ἔχουμε δύο ἀκουστικοὺς πόρους ἀνοιχτούς. Τὰ μάτια ἐπίσης, ἐὰν δὲν προσηλωθοῦν καὶ τὰ δύο πρὸς ἕνα ὁρατὸ ἀντικείμενο, δὲν μποροῦν νὰ ἀσκήσουν μὲ ἀκρίβεια τὴ λειτουργία τους». Καὶ συνεχίζει ὁ Βασίλειος: «Γιατὶ λοιπὸν ἀναμιγνύουμε τὰ ἄμικτα, τοὺς κοσμικοὺς θορύβους καὶ τὴν ἄσκηση τῆς εὐσέβειας καὶ δὲν γινόμαστε κύριοι τοῦ ἑαυτοῦ μας, απομακρυνόμενοι ἀπὸ τοὺς θορύβους καὶ ἀποφεύγοντας καθέτι, ποὺ στενοχωρεῖ ἐμᾶς και τοὺς ἄλλους; Γιατὶ δὲν ἐπιβεβαιώνουμε μὲ ἔργα τὸ σκοπὸ τῆς εὐσέβειας, ποὺ ἀπὸ παλιὰ θέσαμε μπροστά μας καὶ δὲν δείχνουμε σὲ ἐκείνους, ποὺ θέλουν νὰ μᾶς πειράξουν ὅτι δὲν εἶναι στὸ χέρι τους νὰ μᾶς προκαλοῦν λύπη ὅποτε θέλουν; Τοῦτο ὅμως θὰ συμβεῖ ἀμέσως, ὅταν ἀποδείξουμε τοὺς ἑαυτοὺς μας ἐλεύθερους ἀπὸ κάθε προσβολή» .
Ας δούμε λοιπόν τ