Αυτοί υπέγραψαν... Όχι εγώ.

18:27 2/6/2012 - Πηγή: Ksipnistere

από τον Νικόδημο.

1. Μετά από καιρό τη συνάντησα στον δρόμο προχθές το πρωί - κα Β, χήρα μεγαλογιατρού. Έχει δύο μεγάλα παιδιά: ένα, υψηλά ιστάμενο σε κάποιο υπουργείο, το άλλο διευθυντικό στέλεχος σε πολυεθνική τροφίμων.

“Είμαι καλά αφού περπατώ όρθια”, είπε όχι δίχως ένταση μετά τις....
χαιρετούρες. “Μας τα κόψαν όλα, συντάξεις, μισθούς.”

Παράξενη κουβέντα μου φάνηκε. Τη ρώτησα πώς είναι τα παιδιά και η ίδια. Μείωση στους μισθούς των παιδιών, φυσικά όπως παντού, αλλά δόξα τω Θεώ ζούσαν καλά ακόμα. Κι η ίδια έχει το αμάξι της, το σπίτι και την παραδουλεύτρα

της (δύο πρωινά την εβδομάδα, 7 ευρώ την ώρα) και τη σύνταξη του μακαρίτη.

“Μας τα κόψαν όλα,” ξανάπε γνωρίζοντας το ουδέτερο ενδιαφέρον μου για τα πολιτικο-οικονομικά. “Είναι και τα χαράτσια. Δεν έχω ξαναδεί τέτοια πείνα.” Είχε γεννηθεί προς το τέλος του Ανταρτοπόλεμου.

“Ο Τσίπρας λέει πως θα τα επαναφέρει όλα,” είπα, ήρεμα για να την παρηγορήσω.

“Ε, αμ τι! Δεν κυβερνούσε ο Τσίπρας. Αυτοί κυβερνούσαν, όχι ο Τσίπρας, μια χαρά παλικάρι. Αυτοί υπέγραψαν, όχι ο Τσίπρας, όχι εγώ....”

“Αυτοί” είναι κυρίως οι κυβερνήσεις του Πασόκ, το οποίο η ίδια, και ο άνδρας της ψήφιζαν επί χρόνια. Κι έξαφνα ο θυμός στην φωνή της φούντωσε. Βιαζόμουνα. Χαιρετιστήκαμε και χωρίσαμε.

2. Το αληθινό πρόβλημα δεν είναι η οργή που οδηγεί στα τυφλά εδώ ή εκεί. Δεν είναι καν ο ίδιος ο κ. Τσίπρας και οι αντιφατικές πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ καθεαυτές. Αυτά είναι επιφανειακά επιφαινόμενα, σαπουνόφουσκες.

Το πρόβλημα είναι πως δεν ακούμε τι λέει ο άλλος. Το μυαλό μας τρέχει, σβουρίζει βίαια, ιδίως όταν υπάρχει συναισθηματική φόρτιση. Στριφογυρίζει σαν ρόδα που τρέχει με 70 χλμ την ώρα, και ό,τι έρχεται να το αγγίξει, το τινάζει μακριά. Δεν έχει την ησυχία που χρειάζεται να επικεντρωθεί κάπου, να ακούσει, να λογαριάσει.

Η κυρία ήταν θυμωμένη με τον εαυτό της που ξεγελάστηκε. Η οργή σιγόκαιγε στην καρδιά της: ήταν δηλαδή ένα μόνιμο υπόστρωμα συναισθηματικής διάθεσης και φούντωνε να εκδηλωθεί μόλις δεχόταν το παραμικρό έναυσμα - οποιαδήποτε νύξη πολιτικο-οικονομική.

Δεν ήταν το Μνημόνιο και, στην περίπτωσή της, οι ανύπαρκτες οικονομικές δυσκολίες που υποδαύλιζαν τον αναβρασμό. Ήταν η εξαπάτηση - η παγερή αδιαφορία προς τον λαό και η αθέτηση των υποσχέσεων που είχαν δώσει οι διάφοροι κυβερνώντες για πολλοστή φορά, για δεκαετίες. Και τώρα δεν μπορούσε να το αγνοήσει πια: άγγιζε το κόκκαλο. Η ίδια, ένας ολόκληρος λαός, είχε συναινέσει σε αυτή την απάνθρωπη απάτη.

Μια σύνταξη, ένας μισθός, 300 ευρώ είναι κάτω από το όριο φτώχειας και η απόγνωση, απελπισία και οργή που νιώθει κάποιος είναι κατανοητή. Αλλά το να μένεις θυμωμένος γιατί μειώθηκε η σύνταξή σου κοντά στα 1800 ευρώ μοιάζει παράλογο. Μα δυστυχώς όλα όσα έλεγε η κυρία ήταν παράλογα. Διότι δεν ήθελε να ακούσει τι της λένε οι άλλοι˙ όχι ότι δεν μπορούσε – δεν ήθελε. Προτιμούσε να νιώθει δυστυχισμένη και οργισμένα φιλόπτωχη όταν παρουσιαζόταν η ευκ