Άκου, κύριε Βενιζέλε . . .

22:52 20/9/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Γράφει ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Πριν ενάμιση χρόνο μας είπαν: «Μνημόνιο ή χρεοκοπία». Επέβαλαν το μνημόνιο και έφεραν τη χρεοκοπία του λαού.

Πριν λίγους μήνες μας είπαν: «Μεσοπρόθεσμο ή τανκς»! Ψήφισαν το μεσοπρόθεσμο βγάζοντας στους δρόμους τα ΜΑΤ και τους κουκουλοφόρους, καίγοντας την Αθήνα.

Τώρα μας λένε: «Χαράτσια και νέα μέτρα ή καταποντισμός». Τούτος δε ο τελευταίος εκβιασμός σερβίρεται με τον κ. Βενιζέλο επί σκηνής να παραδίδει μαθήματα «συναίσθησης» και «ιστορικής ευθύνης» στον...
αναίσθητο και ανεύθυνο ελληνικό λαό.

Άκου, λοιπόν, κύριε Βενιζέλε:

Εκείνοι που κυβερνούν ετούτη δω τη χώρα - από συστάσεώς της και αδιαλείπτως - είναι εκείνοι που διαλύσανε τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.

Δεν υπάρχει δημαγωγία, δεν υπάρχει ψέμα που να μην το έχουν πει. Δεν υπάρχει πολιτική απάτη που να μην την έχουν διαπράξει.

Υποκρίνονται, ασχημονούν και ψεύδονται με την ίδια ευκολία, με την ίδια περιοδικότητα, που αναπνέουν.

Δεν υπάρχει «Μεγάλη Ιδέα» τους που να μη μετατράπηκε σε κολαστήριο για το λαό: Από τη Μικρασιατική Καταστροφή και το «Ανήκομεν εις την Δύσιν» μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τον «παράδεισο» της ΕΕ, της ΟΝΕ και του ευρώ.

Άκου, κύριε Βενιζέλε:

Αυτοί που κυβέρνησαν, που διαχειρίστηκαν τα κοινά για λογαριασμό βιομηχάνων, τραπεζιτών, εφοπλιστών, εργολάβων, «νταβατζήδων», τοκογλύφων και κερδοσκόπων, όλων αυτών, δηλαδή, που γίνονται πλουσιότεροι ενώ ο λαός γίνεται όλο και φτωχότερος,
αυτοί που αντί να απολογούνται για τα «κατορθώματά τους» μιλούν για «κοπρίτες»,
αυτοί που εν μέσω «Ζήμενς» κατηγορούν το λαό ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε»,
αυτοί που πήγαν το ΦΠΑ 23% και επιβάλλουν το ένα φοροχαράτσι μετά το άλλο, αλλά την ίδια ώρα μείωσαν κατά πέντε ολόκληρες μονάδες το φορολογικό συντελεστή των βιομηχάνων,
αυτοί που χρεοκόπησαν τον κόσμο της δουλειάς, αυτοί που ξεφτίλισαν λέξεις και έννοιες και κατάντησαν την Ελλάδα εδώ που την κατάντησαν,

αν είχαν την ελάχιστη αξιοπρέπεια, αν διέθεταν στοιχειώδη αυτοσεβασμό, αν γνώριζαν τι σημαίνει τσίπα και φιλότιμο,

ακόμα κι αν δεν έβαζαν μια πέτρα στο λαιμό τους - όπως περιγράφουν το συναίσθημα της ντροπής οι άνθρωποι του λαού - ακόμα κι αν δεν εκλιπαρούσαν γονατιστοί να ανοίξει η γη και να τους καταπιεί,

θα εμφανίζονταν μπροστά στον άνεργο, στον απολυμένο, στον κατεστραμμένο επαγγελματία, θα προσέρχονταν ενώπιον των εκατομμυρίων μισθοσυντήρητων, χαμηλοσυνταξιούχων, πτωχευμένων, θα εκφωνούσαν το ύστατο διάγγελμά τους, λέγοντας ένα και μόνο πράγμα:

«Ελληνίδες και Ελληνες, ζητάμε συγνώμη. Ομως, το ξέρουμε ότι με το κακό που έχουμε προκαλέσει είναι αδύνατο να μας συγχωρήσετε. Γι' αυτό το λόγο, ως ελάχιστη ένδειξη ντροπής, ως στοιχειώδη απόδειξη ανάληψης των ασύγγνωστων ευθυνών μας, σας δηλώνουμε ένα: Οτι εξαφανιζόμαστε από προσώπου Γης και το μόνο πια που σας ζητάμε είναι, αν μπορείτε, να μας ξεχάσε