Ανάπτυξη στα. τυφλά, δε γίνεται. Απαιτείται στόχευση, μέθοδος, κατάλληλα «όπλα»

22:08 31/3/2012 - Πηγή: Ksipnistere

Γράφει ο οικονομολόγος Παναγιώτης Κοκκόρης
Ότι η ανταγωνιστικότητα, η παραγωγικότητα και εν τέλει η ανάπτυξη έγιναν άγνωστες λέξεις, είναι πραγματικό γεγονός που όσο κι αν μας δυσαρεστεί, οφείλουμε να το αντιμετωπίσουμε με σοβαρότητα και βέβαια με γνώση, τόλμη και αποφασιστικότητα.
Μόλις προ διημέρου ο επικεφαλής του κλιμακίου του ΔΝΤ, P. Thomsen, μιλώντας στο ευρωκοινοβούλιο, εξέφρασε την πεποίθηση πως η Ελλάδα θα χρειαστεί μια δεκαετία, ίσως

και περισσότερο, για να καταστεί πλήρως ανταγωνιστική, επαναλαμβάνοντας την άμεση ανάγκη μείωσης του δημοσίου τομέα, προειδοποιώντας παράλληλα πως το ελληνικό χρέος θα παραμείνει σε.....
ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα την ερχόμενη δεκαετία.
Κι εγώ του απαντώ: Τι μας λέτε κύριε Τόμσεν; Αλήθεια, χρειάζεται εσάς, ακόμη και ο πλέον αδαής περί των οικονομικών Έλληνας, για να καταλάβει τα προφανή; Ότι χωρίς ανάπτυξη απειλούμαστε με όλο και μεγαλύτερη ύφεση, περισσότερη ανεργία και επιδείνωση της κρίσης χρέους; Χρειάζεται αλήθεια εσάς ο απολυμένος νέος για να νιώσει τι σημαίνει ανεργία, χρειάζεται εσάς ο χαμηλόμισθος για να κατανοήσει τι σημαίνει μείωση μισθού σε επίπεδο «αδυναμίας διαβίωσης», χρειάζεται εσάς ο επαγγελματίας που έκλεισε το μαγαζί του για να αισθανθεί τι σημαίνει ανάγκη, χρειάζεται τη γνώμη σας ο συνταξιούχος για να νιώσει τι σημαίνει υποβάθμιση του βιοτικού του επιπέδου, χρειάζεται εσάς ο οικογενειάρχης για να του πείτε όσα του λένε καθημερινά τα μάτια των παιδιών του που περιμένουν χαρά και αντικρίζουν στο βλέμμα του πίκρα και απόγνωση;
Η Ελληνίδα και ο Έλληνας σήμερα δε χρειάζονται διαπιστώσεις κύριε Τόμσεν. Αυτές, τις κάνουν άριστα και από μόνοι τους. Λύσεις χρειάζονται και ανθρώπους να τις υλοποιήσουν. Αντί αυτού, βρίσκονται συνεχώς μπροστά σε ανακοινώσεις νέων μέτρων τα οποία στο σύνολό τους έχουν να κάνουν με περικοπές και μειώσεις μισθών και συντάξεων. Η μείωση μισθών έχει πλέον αναχθεί σε «κλειδί| της ανάπτυξης, χωρίς να εξηγείται σε κανέναν πώς οι υψηλότεροι μισθοί στη Γερμανία συνδυάζονται με υψηλότερη ανταγωνιστικότητα και πώς οι χαμηλότεροι μισθοί στην Ισπανία με υψηλότερη ανεργία. Ουδείς δείχνει να αντιλαμβάνεται, προφανώς ούτε κι εσείς, ότι βασικός μοχλός ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας είναι η «παραγωγικότητα» (νέα τεχνολογία, κατάρτιση, έρευνα κα.) κι ότι η επίδραση του εργατικού κόστους ασκεί μικρή, σχεδόν οριακή επίδραση. Όλα τα δεδομένα δείχνουν ότι το μέσο εργατικό κόστος στην ελληνική βιομηχανία είναι 15% ακόμα και ότι ακόμη και με μείωση μισθών κατά 50% η ανταγωνιστικότητα βελτιώνεται μόλις κατά 7,5%.
Ακόμη και ο Υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Dr. Guido Westerwelle, δήλωσε πρόσφατα πως η δημοσιονομική προσαρμογή είναι αναπόφευκτη, αποτελεί όμως μόνο το μισό βήμα κι ότι όλες οι προσπάθειες για σταθερότητα θα ήταν μάταιες εάν η οικονομί¬α δεν επιστρέψει σε πορεία σταθερής ανάπτυξης. «Η στρατηγική δεν πρέπει ως εκ τούτου να εξαντλείται στη λιτότητα» σημείωσε υποδεικνύοντας κι ο ίδιος την ανταγωνιστικότητα ως βασικό εργαλείο.
Τελικά αυτό που έχει μεγαλύτ