Άντε να κάνουμε ένα βήμα, να βάλουμε μπροστά…

02:20 26/4/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Ετούτες τις ημέρες συνηθίζουμε σαν λαός να βρισκόμαστε οι οικογένειες και να γιορτάζουμε την «Λαμπρή». Το Πάσχα και η Ανάσταση για εμάς τους Έλληνες είναι μία βιωματική κατάσταση, όχι λόγω θρησκείας, αλλά κυρίως λόγω ιστορίας. Τέτοιες ημέρες γεμίζουμε τα τραπέζια στα σπιτικά μας στα χωριά και κάνουμε κουβέντες…

Σε μια τέτοια κουβέντα βρέθηκα, όπου ένας γέροντας 85 χρονών μας μίλησε γι αυτά που.....
σήμερα ζούμε. Και μίλησε με παράπονο,

αλλά και με περηφάνια. Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να γράψω ολόκληρη την κουβέντα του από την αρχή, μα το όσο μπόρεσα αξίζει να το μελετήσουμε όλοι εμείς που λέμε πολλά και δεν κάνουμε τίποτε.

«Το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται»! Δυστυχώς, η σοφία του λαού σήμερα ζωντανεύει ολόγυρά μας, γίνεται σάρκα από τη σάρκα μας και οστά από τα οστά μας. Εμείς, οι έξυπνος λαός, εμείς που τίποτε δεν μας φοβίζει, σήμερα γενήκαμε δούλοι των δούλων και τρέμουμε μην χάσουμε τους ξευτελισμένους άρχοντές μας!!!

Έχω θυμώσει αδέρφια και ο θυμός μου δεν είναι με τούτους τους λεγάμενους, τους κοσμοπολίτες, τους περιλάλητους και περισπούδαστους που μας καθίσανε στον σβέρκο. Θύμωσα με εμένα, θύμωσα με εσάς. Γιατί μωρέ δεχόμαστε άπραγοι τοις βουλές τους; Γιατί τρώμε αμάσητο αυτά που οι χαφιέδες τους μας ταΐζουν καθημερινά; Μόλις λέμε πως πάμε να βρούμε το βήμα μας, να ΄σου πετάγεται ένας –δήθεν ανάμεσό μας- και καταριέται εκείνους που δεν σηκώνουν την θωριά τους…! Εκείνους που τιμούν τον όρκο τους, που σέβονται το νόμο και αυτό που εκφράζουν. Μιλάω για τα γραφόμενα και τις κατηγόριες σε έντιμους στρατιωτικούς ή αστυνομικούς και σε πολιτικούς που ντρέπονται για όσα ζούνε και η φωνή τους έχει γίνει άχρηστο σκουπίδι ανάμεσα σε άλλα σκουπίδια. Μιλάω για όλους όσους προσπαθούνε να μας σηκώσουν, να μας δώσουν κουράγιο, να μας ενώσουν ενάντια στους «απέναντι»… Κι εμείς τους λοιδωρούμε!

Γιατί ρε παιδιά μου; Τους ξέρουμε και από τα χτες; Και αν ναι, τι ξέρουμε; Αυτά που μας είπαν ή αυτά που έχουνε δει τα μάτια μας; Ειλικρινά, σας ρωτάω, είστε σίγουροι πως μήτε για εσάς έχει να πει ο γείτονάς σας, ο φίλος σας ή ο αδερφός σας; Αφού ξέρετε τι ράτσα είμαστε… Έξυπνοι πολύ και άλλο τόσο βλάκες. Φιλότιμοι πολύ και άλλο τόσο περήφανοι. Σαν το πουλί από τη μύτη μας πιάνουνε ετούτοι μωρέ και δεν το βλέπουμε; Η μύτη μας, η περηφάνια μας, στέκει ορθή, ψηλά και διεκδικούμε όλοι μας το αλάθητο. Πρώτος εγώ… Η μεγάλα μας κατάρα σήμερα μας κρατάει πεσμένους στο χώμα, εκεί που μας θέλουνε οι ψευτοαρχοντάδες μας. Κι εμείς, λαλούμε σαν τα κοκόρια και μετά… σιωπή. Γιατί μωρέ;

Ελάτε να βάλουμε μετάνοια μεταξύ μας… ελάτε ρε αδέρφια, ελάτε παιδιά μου να μονοιάσουμε. Ελάτε να χωρίσουμε σαν την ήρα από το στάρι και να σταθούμε απέναντί τους. Μας τρέμουν μωρέ, και τρίζουν τα κόκαλά τους από το φόβο τους όταν σκέφτονται πως εμείς θα γενούμε ένα αντί για σκορποχώρι που μας θέλουν… Τρέμει η ψυχή τους, σας το ορκίζομαι, όταν περνάει από το φτωχό τους το μυαλό πως θα καταφέρουμε να δούμε μπροστά και να ξεχωρίσουμε