Αρχηγοί μειωμένων ικανοτήτων ή ικανοί αλλά ευάλωτοι

08:16 22/12/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Η εφημερίδα «Le Monde» είχε παρουσιάσει προ μηνών την εικόνα της σημερινής παγκόσμιας πολιτικής σκηνής, αλλά δεν θελήσαμε να προβληματιστούμε πάνω σ’ αυτό. Ίσως, διότι έχουμε τη συνήθεια να πιστεύουμε πως όσα συμβαίνουν στην εσπερία δεν αφορούν εμάς.
Η εφημερίδα, σε άρθρο της με τίτλο: «Αυτά τα παιδάκια που μας κυβερνούν», αναφέρει μεταξύ άλλων ότι .....
«η κατάσταση απαιτεί ενηλίκους και ενήλικοι δεν υπάρχουν, ούτε στην Ουάσιγκτον, ούτε στις Βρυξέλλες». Αλλά και οι «Financial Times» καταλόγισαν εφησυχασμό στους ευρωπαίους ηγέτες «που θεωρούν ότι η κρίση μπορεί να περιμένει για μετά τις

διακοπές» και, επικρίνοντας κυρίως το Βερολίνο, κατέληξαν ότι «η Ιστορία δεν έχει συγχωρήσει όσους απλώς ήταν θεατές όταν η Ρώμη καιγόταν».
Το λέμε τακτικά αυτό όλοι μας στις αναλύσεις και τις συζητήσεις, αλλά το αντιμετωπίζουμε επιδερμικά. Αναγνωρίζουμε ότι λείπουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες, που μέχρι και τη δεκαετία του ’80, δεν ήσαν απλοί διαχειριστές αποφάσεων εξωθεσμικών κέντρων, αλλά πραγματικοί αρχηγοί που οδηγούσαν τους λαούς (έστω και λανθασμένα κάποιοι) και δεν σύρονταν από τα γεγονότα ούτε εκτελούσαν εντολές (συνειδητά αν ήσαν ικανοί, ασύνειδα αν δεν καταλάβαιναν).
Η απουσία από την πολιτική σκηνή του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου (αλλά και του Μητσοτάκη ακόμη, παρά το αρνητικό κλίμα που τον συνοδεύει) όχι μόνον δεν καλύφθηκε, αλλά το κενό επιχειρείται να καλυφθεί ακόμη και με καρικατούρες.
Το κακό μ’ εμάς είναι, ότι θεωρούμε ακατάλληλο μόνον τον αρχηγό του αντίπαλου κόμματος, ενώ για τον «δικό» μας έχουμε τα μάτια κλειστά. Βλέπουμε τη βελόνα στο μάτι του άλλου και όχι το μπετονόκαρφο που είναι καρφωμένο στο δικό μας.
Το ερώτημα που καλούμαστε να απαντήσουμε είναι αν το γεγονός αυτό (που είναι παγκόσμιο σχεδόν, με τις λίγες εξαιρέσεις να επιβεβαιώνουν τον κανόνα) είναι τυχαίο ή αποτέλεσμα σκόπιμων διεργασιών. Τι συνέβη δηλαδή και έπαυσαν να υπάρχουν ηγέτες; Και πώς συμβαίνει όταν τύχει και αναδειχθούν πολιτικοί με ικανότητες, εμφανίζεται πότε κάποια Λεβίνσκυ ή καμαριέρα, πότε «εξεγερμένοι», πότε «τυχαία» γεγονότα, και αναδεικνύουν τους «πρόθυμους»;
Στη δημοσιογραφία λέμε ότι επαναλαμβανόμενες συμπτώσεις, δεν είναι συμπτώσεις. Γι’ αυτό και η διαπίστωση του «Monde» ότι «η κατάσταση απαιτεί ενηλίκους και ενήλικοι δεν υπάρχουν, ούτε στην Ουάσιγκτον, ούτε στις Βρυξέλλες», δεν είναι τυχαία. Ούτε πρόκειται για σενάριο «συνωμοσιολογίας». Οι αναφερόμενες εφημερίδες έχουν το αναγκαίο κύρος ώστε να μη θεωρηθεί ότι προχειρολογούν (άλλο αν παίζουν κι αυτές τα οικονομικοπολιτικά παιχνίδια των εκδοτών τους).
Πέραν τούτου, έχει γίνει πια κοινή συνείδηση, ότι εδώ και τρεις περίπου δεκαετίες υπάρχει στρέβλωση -ανά την υφήλιο- του πολιτικού συστήματος, που με διάφορες μορφές επικράτησε ανά τους αιώνες. Αντί δηλαδή η πολιτική να καθορίζει τα της οικονομίας, η οικονομία είναι αυτή που αναθέτει στην πολιτική να διαχειριστεί απλώς τα κοινά.
Όταν άρχισαν να δίνονται σωρηδόν τα νόμπελ οικονομίας σε εκφραστές της Σχολής του Σικάγο