Αρετή, Τόλμη, Ελευθερία

23:25 27/10/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Τις τελευταίες μέρες είδαμε στις οθόνες μας μεγάλο πόνο, αρκετό αίμα και φυσικά θάνατο. Είδαμε τον Μουαμάρ Καντάφι να σέρνεται, να ξυλοκοπείται και να σκοτώνεται μπροστά στα έντρομα και ταυτόχρονα παθητικά μάτια μας. Ήταν ένα θέαμα που προκάλεσε τη δυσαρέσκειά μας, καθώς είμαστε μαθημένοι σε γλυκανάλατες σαπουνόπερες και σε ψεύτικα σηριαλ-ικά εγκλήματα. Αυτό που είδαμε όμως ήταν αληθινό. Ένας ακόμη άνθρωπος σκοτώθηκε και....
‘μεις γίναμε μάρτυρες του θανάτου του.


Η πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ,

ζητωκραύγασε την επιτυχία ενός ακόμα σκοτωμένου (πρώην φίλου αλλά εχθρού του πρόσφατου παρελθόντος), κι αυτή μπροστά στις δικές μας οθόνες. Το έκανε μάλιστα με περισσή ευχαρίστηση. Ίσως τα χρήματα, τα πετρέλαια και ό,τι άλλο κατέχει η χώρα του πρώην δικτάκτορα να ήταν πάρα πολλά, εξού και η πάρα πολύ χαρά της εξόντωσής του.
Μια ακόμα φυσική καταστροφή - ο σεισμός στην Τουρκία - με νεκρούς, τραυματίες, αγνοούμενους, κατεστραμμένα σπιτικά και περιουσίες έρχεται πάλι να τρομοκρατήσει τα ήδη σκυθρωπά βλέμματά μας και τους από καιρό αποσυντονισμένους εγκεφάλους μας.
Το μάτι μας έχει θολώσει από το κόκκινο αίμα που τρέχει στις τηλεοράσεις και τους υπολογιστές μας. Είμαστε βουτηγμένοι μέσα στο κόκκινο και το μαύρο. Το κόκκινο του αίματος και το μαύρο του σκοταδιού που δεν πλανάται απλά από πάνω μας, αλλά έχει μπει πλέον μέσα στην ψυχή μας. Βρήκε μικρές τρυπίτσες εισόδου προς την Ψυχή μας, προχώρησε όσο του επιτρέψαμε την ώρα που τρέχαμε να πληρώσουμε τις πιστωτικές και τα δάνεια, την ώρα που αποβλακωνόμασταν με τα δελτία ειδήσεων και τα ελληνικά και τουρκικά σήριαλ, και τώρα μας έχει κατακλύσει. Το μαύρο χρώμα της απόγνωσης. Το μαύρο χρώμα της κατάθλιψης. Το μαύρο χρώμα ενός ζοφερού, κατά-μαυρου, ακρωτηριασμένου μέλλοντος. Το μαύρο χρώμα του Ψυχικού μας θανάτου.
Αναλογιζόμενοι - ως Ελεύθερα σκεπτόμενοι ‘Ελληνες - τι θα έκαναν οι έντιμοι και ευγενείς πρόγονοί μας, είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα αλλάλαζαν από ευχαρίστηση στο θέαμα ενός νεκρού πρώην φίλου, πρώην εχθρού. Όχι ότι δεν υπήρξαν στιγμές που οι πρόγονοί μας δεν προέβαλαν τον θρίαμβό τους σύροντας το νεκρό κουφάρι ενός εχθρού. Όμως, η γενέτειρα της Φιλο-σοφίας, η γενέτειρα του Σωκράτη που μ’ένα δηλητήριο και μ’ένα θάνατο απέδειξε σ’όλη την ανθρωπότητα τι σημαίνει «συνέπεια λόγου και πράξης», δεν χαίρεται με το σκοτωμό ενός ανθρώπου. Αναλογίζεται το κακό που μπορεί να προήλθε απ’αυτόν τον άνθρωπο, ανακουφίζεται γιατί πλέον αυτό σταμάτησε, αλλά λυπάται. Λυπάται γιατί ένα σώμα αποστερήθηκε την ψυχή του, αποστερήθηκε τη ζωή του. Λυπάται, γιατί το κακό προκάλεσε κι άλλο κακό, ενώ παράλληλα μ’αυτή τη συνειδητοποίηση αποκτά τη δυνατότητα να ξεκινήσει μια εσωτερική αλλαγή. Όταν δεν θέλουμε το κακό, αναζητούμε το Καλό. Σκεπτόμενοι και πράττοντας το Καλό προκαλούμε κι άλλο Καλό.
Δεν γνωρίζω αν υπήρξαν ποτέ «έντιμοι» πόλεμοι. Δεν γνωρίζω αν τελικά ο Τρωικός πόλεμος έγινε για μια ωραία Ελένη, ή για ένα ωραίο κοίτασμα πετρελαίου της εποχής εκείνης. Γνωρίζω όμως πολύ καλά ότι η ε