Δος μου μοχλό και τη γη…

02:45 8/3/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Της Λιάνας Κανέλλη

Σε κείνη τη γωνίτσα του περιοδικού που βαστάω με νύχια και με δόντια δεκατέσσερα χρόνια τώρα, απευθύνομαι στους αναγνώστες «προς συμπολεμιστές». Αυτός ο… όρος διαπνέει άλλωστε τη ζωή και τις επιλογές μου ως το πατριδογνωμόνιο, που είναι το όνειρο αλλά και η σφόδρα πιθανή συλλογική πραγματικότητα για.....
έναν καλύτερο κόσμο.

Πήρα πρόσφατα λοιπόν ένα ηλεκτρονικό μήνυμα. Που μου ομολογούσε πως ο συντάκτης του, πριν από χρόνια, έλεγε με επιθετική διάθεση «καλά μωρέ, τι υπερβολές είν’ αυτές; Σε πόλεμο είμαστε; Πού τον είδε». Τώρα, με τον πόλεμο στο πετσί

του, ακόμα κι αν δεν τον λέει ταξικό, βλέποντας ότι αδυνατεί να υπερασπιστεί τους γέρους του, τα παιδιά του, τη ζωή του, νιώθει την ανάγκη να ακουμπήσει, να μιλήσει, να δράσει με συμπολεμιστές. Τώρα, θέλει να χτίσει μια γραμμή άμυνας. Κι ύστερα;
Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, λέω, σύντροφοι σ’ αυτόν τον συμπολεμιστή που σύντροφο έχει νιώσει κι αποκαλέσει μόνο τη γυναίκα του με άλλο νόημα