Ε preterea, genseo, Maximou delenda est

01:11 11/10/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, στην γηράσκουσα αλλά συνεχώς λανθάνουσα δημοκρατία, στην πατρίδα εκείνη όπου οι λακέδες τυγχάνουν εκτίμησης και τα λαμόγια δύνανται να αποκτήσουν θέσεις εξουσίας, στην χώρα που έχει μετατραπεί σε χώρο δημοπράτησης των πάντων, εδώ όπου έχει καταστεί πράξη το «τοις κείνων χρήμασι πειθόμενοι», οι πολίτες μετατρέπονται σε δούλους και οι λοβοτομημένοι σε....
άρχοντες μιάς ανύπαρκτης πολιτείας…

Δυστυχώς, σε αυτή την χώρα που οι ομορφιές της είναι αξιοζήλευτες παγκοσμίως και η ιστορία της

διδάσκεται στα πανεπιστήμια και στα σχολεία σχεδόν ολόκληρου του πλανήτη, κατοικοεδρεύει πλέον το κάθε ξέρασμα και απόβρασμα των μολυσματικότερων υπονόμων, ενώ η λήθη έχει μετατραπεί σε ογκόλιθο που βυθίζει στα σκοτάδια του κολασμένου χάους που προετοίμασαν οικονομικοί δολοφόνοι και οι παρατρεχάμενοι ντιντήδες και λελέδες συμμαθητές και συμμαθήτριες ακριβοπληρωμένων κολεγίων…

Σε ετούτη τη γη που τα χρώματα έχουν αρχίζει να ξεφτίζουν και η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια μετριέται με δανεικό χρήμα, η απάθεια έχει μετατραπεί σε προσόν, ενώ η εμπάθεια έχει αναβιβασθεί σε καταλύτη και έμπορο παράνομων εξουσιών που παραδίδονται σε εκείνους που θέλουν να λένε πως διαφεντεύουν, ενώ ασκούν τα χρέη υποποδίων των πανταχού τραπεζιτών.

Ποια μοίρα είναι φυλαγμένη για τους ανθρώπους εκείνους που δεν τολμούν να πετάξουν στον Καιάδα τους βιαστές των παιδιών τους και τους δολοφόνους των ονείρων τους; Ποιο είναι το ριζικό εκείνων που βουβοί και άπραγοι θωρούν τα βοθρολύματα να τους καταστρέφουν όσα με κόπο, αγωνία, ιδρώτα και αίμα απέκτησαν; Χωρίς υπερηφάνεια, με τα κεφάλια σκυφτά, γιομίζουν τους δρόμους οι σύγχρονοι δούλοι περιμένοντας τις αποφάσεις των λάθρων αφεντικών τους, των σιχαμένων αρχοντόγυφτων με τα δανεικά βρακιά και τους πληρωμένους σωματοφύλακες…

Αυτό θέλουμε; Αυτό, άραγε, μας ικανοποιεί; Αυτό ονειρευόμαστε όταν κλείνουμε τα μάτια μας; Ή μήπως στα όνειρά μας υπάρχουν χρώματα και όχι το μαύρο και το γκρι που θέλουν να μας επιβάλουν; Οι πρώτες βροχές έπεσαν και το χώμα ετούτης της γης μυρίζει, ευωδιάζει και μας θυμίζει πως είναι ανάκατο με το αίμα εκείνων που ονειρεύτηκαν για εμάς τους άχρηστους κι έλουσαν τα ονείρατά τους με το μπλε της θάλασσας, το γαλάζιο του ουρανού και με το κόκκινο από το αίμα τους…

Και ήρθαν τα όρνεα και οι λύκοι και όρμησαν στο κοπάδι φτιασιδωμένοι σαν φύλακες και έχτισαν φυλακές…, χάλασαν τα όνειρα και βρώμισαν σπιτικά με το πέρασμά τους… Δουλέψανε τα αρπακτικά για χρόνια και ξέχασε το κοπάδι τους κάμπους και τα λιβάδια, ξέχασε την ελευθερία του και τώρα κιοτεύει να την πάρει πίσω. Και οι φυλακές έγιναν πιότερες και μεγαλύτερες κι απ’ τις πιο μεγάλες πόλεις. Κι ανάκατα στην σύγχυση, οι πρώην ελεύθεροι σαν νεκροζώντανοι τριγυρνάνε σε δρόμους και σοκάκια -αντιπαλεύοντας τους ζωντανούς εφιάλτες- για να βρούνε τα προγονικά κουράγια και να διεκδικήσουν το βιός τους… τα όνειρα τους… για να βάλουν και πάλι το χρώμα στις κλεμμένες ζωές τους...

Παρα