Είμαι κι εγώ λαός, Αλέξη...

20:33 25/5/2012 - Πηγή: Ksipnistere

Δεν γνωριζόμαστε προσωπικά, Αλέξη. Εχομε όμως διασταυρωθεί σε πολιτικές ή καλλιτεχνικές εκδηλώσεις κι ακόμα, φίλοι αξιόλογοι βρίσκονται στο πολιτικό σου περιβάλλον. Θα μου επιτρέψεις λοιπόν να συστηθώ: Όχι με τα πτυχία και τα αξιώματα, που μου χάρισε κατά καιρούς η μοίρα αλλά με μία άλλη ιδιότητα, που αυτήν την στιγμή προέχει. Είμαι κι εγώ λαός, Αλέξη.

Λυπούμαι που.....
χρειάζεται να στο υπενθυμίσω: Είμαι όμως κι εγώ λαός. Είναι λοιπόν δύσκολο να καταλάβω πώς αναφέρεσαι συνέχεια στον λαό, χωρίς να λάβεις υπ’ όψιν

σου και μένα. Δεν είναι περισσότερο λαός οι συνδικαλιστές και οι πρυτάνεις, μερικές ομαδούλες μιας κατ’ όνομα μόνο αριστεράς, κάποιοι έκπτωτοι του παλιού πολιτικού κόσμου – έναν μάλιστα τον πρότεινες και ως υπηρεσιακό πρωθυπουργό. Με αυτούς πάντως επεδίωξες να συναντηθείς, αυτοί είναι φαίνεται η κοινωνία και ο λαός.

Όχι, Αλέξη: Είμαι κι εγώ λαός. Θέλω να πω, είμαστε κι εμείς λαός. Ισχυρίζομαι μάλιστα ότι εκπροσωπούμε, χωρίς βούλες και σφραγίδες, το πιο μεγάλο, το πιο προοδευτικό κομμάτι μιας κοινωνίας με τραυματισμένο πρόσωπο. Εκείνο το κομμάτι που δεν έχει σε τίποτα να ντρέπεται, παρά μόνο για τις διαψεύσεις του. Και όσο του επέτρεπαν οι περιστάσεις και οι δυσκολίες του βίου, διατηρούσε πάντα κάποιες αξίες, αλλά και έγνοια για τον τόπο. Εξαρτήσεις κομματικές δεν έχομε, ούτε ιδιοτέλειες. Χρόνια λοιπόν τώρα προσδοκούσαμε την αλλαγή, που δεν ερχόταν. Έτσι είδαμε με ικανοποίηση την κατάρρευση ενός πολιτικού συστήματος, που ανάμεσα σε άλλα δεινά μας οδήγησε σε ένα αδιέξοδο μνημόνιο. Το μνημόνιο ωστόσο ήταν η συνέπεια, όχι η αιτία. Είδαμε επίσης με πολλές ελπίδες -το ξέρεις!- την δική σου εκλογική άνοδο, και της αριστεράς που εκπροσωπείς. Στην φαρσοκωμωδία μάλιστα των “διερευνητικών” εντολών, εμείς, το προοδευτικό κομμάτι του λαού, μια μόνο κίνηση περιμέναμε: Να τείνεις το χέρι στο ομόλογο σου κόμμα της αριστεράς και με τους αναγκαίους συμβιβασμούς να καταθέτατε από κοινού μια πρόταση κυβέρνησης. Κανένας δεν θα μπορούσε τότε να αντισταθεί στην ανάγκη της, μήτε στην σαρωτική δυναμική της. Αυτό δεν έγινε. Φτάσαμε αντίθετα σε αλληλοκατηγορίες και παιδικά ξεσπάσματα.

Έχω λοιπόν την γνώμη ότι επιπόλαια – δεν είναι ασυνήθιστο αυτό για την αριστερά! - ερμηνεύθηκε το νόημα των εκλογών. Σαν να μην υπήρξαν οι παραφυάδες της “Χρυσής Αυγής” αλλά και των “Ανεξάρτητων Ελλήνων”. Έδειξες έτσι υπεροψία και εμμονές, που σκίασαν τις αρετές σου. Από κοντά και κάποια επιφανή στελέχη, που έσπειραν την σύγχυση και την ανασφάλεια. Η ιστορία άνοιξε την πόρτα στην Αριστερά κι εκείνη φρόντιζε να ασφαλίσει τα παράθυρα. Θα μπορούσες να γίνεις ένας εθνικός ηγέτης κι εσύ επέμενες να παραμείνεις ο αρχηγός ενός κόμματος με συνιστώσες. Εύκολα θα κυριαρχούσες στις όποιες διαπραγματεύσεις για μια λύση, εσύ όμως έδειξες να τις φοβάσαι. Όσο για τη σκληρή διαχωριστική γραμμή που χάραξες, όχι με ένα παρελθόν διάτρητο, αλλά με τα “κόμματα του μνημονίου”, δεν είχε νομίζω νόημα. Στην κοινή συνείδηση, τα κόμματα αυτά αποχωρούσαν πια –κανείς δεν ξέρ