Είναι Ζάχαρη και Μέλι το Χαράτσι του Βαγγέλη;

18:35 22/9/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Είναι πραγματικά πολύ διασκεδαστικό όποτε συμβαίνει. Ένας μη ειδικός, καθόλα σεβαστός και αναγνωρισμένος στο δικό του τομέα και στο δικό του επιστημονικό πεδίο, καλείται να επεξεργαστεί, να επιλέξει, να προωθήσει ή να επιβάλλει δια της νομοθετικής οδού λύσεις επί θεμάτων που στην πραγματικότητα δεν κατέχει επιστημονικά αλλά καταβάλλει κάθε προσπάθεια να διαχειριστεί πολιτικά. Σε αυτή του την προσπάθεια όμως δανείζεται τη λογική και τη μεθοδολογία του δικού του επιστημονικού πεδίου και το προκύπτον αποτέλεσμα αν δεν είναι καταστροφικό είναι κωμικά απογοητευτικό.

Έχουμε λοιπόν μπροστά

μας ένα τέτοιο παράδειγμα. Τον ......
ΥΠΟΙΚ.

Έχει πεισθεί λοιπόν ο ΥΠΟΙΚ μας για τα εξής πράγματα:

Η χώρα πρέπει να λαμβάνει τα λεγόμενα "μέτρα" προκειμένου να εξευμενίζει την Τρόικα ώστε αυτή με τη σειρά της να καταβάλλει τη "δόση" κι έτσι να μην καταρρεύσει η ελληνική οικονομία. Ακούγεται λογικό, στη νομική επιστήμη. Και τα δύο μέρη εκπληρώνουν τα συμφωνηθέντα και η ζωή συνεχίζεται μέχρι ένας εκ των δύο να υπαναχωρήσει ή να λήξει η συμφωνία. Σωστά;
Λάθος! Η χώρα είναι αναγκαίο να βγει στις αγορές. Να μπορεί να δανείζεται από την ελεύθερη αγορά. Μπορεί να παίρνει μέτρα που ικανοποιούν την Τρόικα, αλλά όσο δεν παίρνει μέτρα που να ικανοποιούν την αγορά - και ενδεχομένως και την Τρόικα αλλά πάντως πρωτίστως την αγορά - ώστε η αγορά να ξαναδανείσει τη χώρα τα μέτρα αυτά όσο σκληρά κι αν είναι ποτέ δε θα επαρκούν. Και δυστυχώς κάποια στιγμή το δάνειο από την Τρόικα ή άλλο φορέα εκτός αγορών θα στερέψει...

Ο κύκλος "μέτρα-αξιολόγηση- νέα μέτρα-εκταμίευση" κάποια στιγμή θα οδηγήσει τη χώρα σε βιώσιμα νούμερα. Επίσης ακούγεται λογικό. Μειώνω τις δαπάνες και αυξάνω τα έσοδα, κάποια στιγμή θα πετύχω πρωτογενές πλεόνασμα και μετά το σύστημα ακολουθεί το δρόμο του. Σωστά;
Λάθος! Η απότομη συρρίκνωση των δαπανών - τα "μέτρα" που λέμε - δε λειτουργεί με την κοινή λογική στην οικονομία. Όσο πιο απότομα "κόβεις" - ας πούμε - τη σύνταξη ή το μισθό, τόσο πιο πολύ "τρομάζεις" τον συνταξιούχο ή το μισθωτό κι έτσι κι αυτός περιορίζει ακόμη περισσότερο τις δαπάνες του. Ένα του κόβεις; Δύο θα βάλει αυτός στο μαξιλάρι λόγω φόβου. Έτσι προκαλείς δραματική πτώση της κυκλοφορίας του χρήματος. Το αποτέλεσμα; Ποτέ δεν πρόκειται να πετύχεις πρωτογενές πλεόνασμα, γιατί εκεί που υπολόγιζες ότι θα εισπράξεις απλώς δε θα υπάρχει χρήμα! Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ του να απολύεις υπεράριθμους εργαζόμενους αμείβοντας τους υπόλοιπους με καλό μισθό από τη διατήρησή όλων με ψίχουλα. Τα "ψίχουλα" απλώς δε θα κυκλοφορήσουν! Όχι τουλάχιστον με το ρυθμό που τα υπολόγιζες. Έτσι η επίτευξη των στόχων γίνεται ένα ατέρμονο κυνήγι σκιών. Έτσι εξηγείται και η αγχωτική επανάληψη του μοτίβου "λίγα μέτρα ακόμα και θα πετύχουμε...".
Πάντα έτσι θα είναι! Πάντα ο "στόχος" θα χάνεται και πάντα - υπό αυτή τη λογική - θα χρειάζονται λίγα ακόμα μέτρα! Γιατί όσο εσύ θα μαζεύεις τόσο το χρήμα θα κρύβεται!

Η "κουτοπόνηρη" λογική - που ακο