Ενα εξαιρετικό κείμενο από τον φίλο μου Μιχάλη

19:26 13/4/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Το χρονογράφημα του 40άρη (μέρος 1ο δεκαετία 1981-1990)

Τα πρώτα πολιτικά σκιρτήματα συνέπεσαν με τα πρώτα ερωτικά στα πρώτα χρόνια της εφηβείας μας, μόνο που στην πολιτική υπήρχε ένα υπόβαθρο σημαντικό για να πορευθούμε πολιτικά. Ένα «αξίωμα», μάλλον δύο αξιώματα, έλεγαν πως για όλα φταίνε οι αμερικανοί και η τουρκοκρατία!!! Έτσι τα πρώτα χρόνια χαζεύαμε στους τοίχους τα πράσινα μεγάλα γράμματα που έλεγαν: «αλλαγή», «ο λαός στην εξουσία» κι ακούγαμε έναν κύριο που τον έλεγαν και χαρισματικό ηγέτη να λέει πως εγώ και........
οι συμμαθητές μου ήμασταν περήφανοι (νιάτα) και ο παππούς

και οι γιαγιάδες μου που ζούσαν ακόμα ήταν τιμημένοι (γηρατειά). Μου άρεσε πολύ αυτός ο κύριος, το έλεγε και ο μπαμπάς που ήταν «κεντρώος», δημόσιος υπάλληλος της νομαρχίας. Τότε οι δημόσιοι υπάλληλοι μάθαιναν καλή γεωγραφία γιατί πήγαιναν σε πολλά μέρη της Ελλάδος, αν δεν αγαπούσαν κάποιους κυρίους. Βέβαια δεν κατάλαβα γιατί αν και «κεντρώος» ο μπαμπάς πήγαινε στις «άκρες» της Ελλάδος.

Τα πρώτα εκείνα χρόνια ήταν όμορφα, είχαμε πολλούς υπουργούς αξύριστους, γιατί ήταν ακόμα φτωχοί και δεν είχαν χρήματα ούτε για ξυραφάκια, αλλά εμένα μ' άρεσε ένας κύριος με χαίτη και μακρόσυρτο μουστάκι που δεν μιλούσε πολύ, η Μελίνα γιατί δεν είχε μούστακι και ήταν όμορφη κι ένας κύριος που έμοιαζε λίγο στον πατέρα μου εξωτερικά, με «χαίτη» κι αυτός, που είχε όνομα σχολιαρόπαιδου γιατί «μικρόδειχνε» και τον έλεγαν όλοι Άκη γιατί τον αγαπούσαν, ενώ σήμερα πάνε κάτω απ' το σπίτι του και κάνουν φασαρία με τηλεβόες.

Εκείνα τα χρόνια βλέπαμε ωραία μουντιάλ ακούγαμε ωραία τραγούδια, πηγαίναμε στις ντισκοτέκ, είχαμε χωριστεί σε «ροκάδες» και «καρεκλάδες» και οι πιο μεγάλοι πήγαιναν στα μπουζούκια και -δεν ξέρω γιατί- έσπαγαν πιάτα, όχι αυτά της κουζίνας που τρώγαμε, κάτι ειδικά που δε σε χτυπούσαν. Φορούσαμε κάτι γυαλιστερά πουκάμισα με λεπτές γραβάτες πηγαίναμε στο σχολείο με τα πρώτα «παπάκια», κάναμε πάρτυ γενεθλίων κι αρχίζαμε να τα «φτιάχνουμε» με τις όμορφες συμμαθήτριες μας, που επειδή δεν ήταν πολλές- δεν τα φτιάχναμε όλοι αλλά οι πιο ωραίοι. (Ναι σ' αυτούς ήμουν κι εγώ). Ακόμα βρίζουμε για το γκόλ του Ρότσα στο Λίβερπουλ, που δεν πήγε τις «βαζέλες στις Βρυξέλλες» (κι ευτυχώς δηλαδή γιατί σκοτώθηκαν πολλοί εκεί). Τον ίδιο καιρό δύο κυρίες πετούσαν μακριά κάτι ακόντια. Μια κοντή και άσχημη και μια ψηλή και όμορφη. Την όμορφη κυρία τη βλέπω ακόμα στην τηλεόραση γιατί δεν ψήφισε κάτι πολύ κακό που το λένε μνημόνιο και στη βουλή δεν κάνει πια παρέα με τον κ. Δρούτσα και τον κο Παμπούκη, ούτε καν με την κα Μπιρμπίλη αλλά μόνο με τον κο Δημαρά.

Στα μέσα της δεκαετίας το «κακό» κόμμα έβγαλε νέο αρχηγό. Υποψήφιοι ήταν ένας κύριος απ' την Πάτρα μυστακοφόρος που μιλούσε γρήγορα χωρίς να βάζει τελείες και έβαζε και παράξενες καταλήξεις σε ουσιαστικά, ρήματα και επίθετα. Ο άλλος ένας ψηλός κρητικός που τότε δεν καταλάβαινα γιατί κάποιοι τον αγαπούσαν πολύ, αλλά κάποιοι (σίγουρα περισσότεροι) έλεγαν κακά πράγματα γι' αυτόν. Εγώ βέβαια τον