«…Ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους….»

00:16 25/12/2011 - Πηγή: Ksipnistere

του Κώστα Ροδινού

Η Wall Street Journal, στην ηλεκτρονική της έκδοση, παρουσιάζει τη ζωή στην Ευρωζώνη (Life in the Euroze) , μέσα από τις ιστορίες 6 οικογενειών από διαφορετικές χώρες.

Από την Ελλάδα έχουν επιλέξει την οικογένεια του Κωνσταντίνου Καφούρου και της Κατερίνας Αθανασούλη, που....
ζεί με το γιο τους Βασιλάκη (20 μηνών) και τη γιαγιά Παναγιώτα Αθανασούλη, ετών 72.

Η πιο συγκλονιστική σκηνή του

βίντεο είναι όταν η κυρά Παναγιώτα, εξομολογείται ότι δεν κοιμάται τα βραδυά, συχνά κλαίει και ανησυχεί για το κόσμο στον οποίο θα μεγαλώσει, ο μόλις 20 μηνών, εγγονός της.

Χθές, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, μου τηλεφώνησε ένας φίλος από τη Νέα Υόρκη. Είχε δεί το βίντεο.

«Ξέρετε γιατί στο τέλος θα τα καταφέρετε εσείς οι Έλληνες; Γιατί είστε δεμένοι με τις οικογένειές σας . Θα ξαναβρείτε τις δυνάμεις σας. Αν η κυρά Παναγιώτα ήταν στην Αμερική, πιθανότατα θα έμενε σε κάποιο senior home στη Φλόριντα, θα έπαιζε μπίγκο τις Κυριακές με τις φίλες της και θα τηλεφωνούσε τον εγγονό της δυο τρείς φορές το χρόνο, για να ανταλλάξουν ευχές. Δεν θα ξαναγρυπνούσε ανησυχώντας για το μέλλον του….»

Δεν έχει άδικο….

Μας κατέβαλλε η απαισιοδοξία…

Έχω ακούσει πολλές ιστορίες το τελευταίο χρόνο με αφορμή την κρίση. Ότι οι Έλληνες αρχίζουμε και ανακαλύπτουμε χαμένες αξίες: την κοινωνική αλληλεγγύη, τη συνετή διαχείριση, την οικονομία, την αλληλοβοήθεια.

Όμως, μας έχει καταβάλει η απαισιοδοξία. Σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο είμαστε ο πλέον απαισιόδοξος λαός της Ευρώπης. «Έλληνες, οι πιο απαισιόδοξοι; Θα αστειεύονται!» Μου είπε ο φίλος μου, που τη διάβασε. Έχει χρόνια να έρθει στην Ελλάδα και έμεινε με την εικόνα από τις Καλοκαιρινές του διακοπές. Και, όμως, στο μυαλό τον περισσότερων ξένων, η Ελλάδα ήταν ταυτισμένη, εκτός από την πολιτιστική της κληρονομιά, με την αισιοδοξία. «Ένα πέτρινο ακρωτήρι στο Αιγαίο», όπως είχε πεί ο Σεφέρης, αλλά λουσμένο στο φώς…

Αυτός το ανέσπερο φώς, έχει θαμπώσει την τελευταία διετία. Έχουμε διασυρθεί, ταπεινωθεί, απαξιωθεί…Το γέλιο μας κοντεύει να σβήσει και αλίμονο, αν χαθεί…

Ο Γιώργος Δελαστίκ, στο προχθεσινό του άρθρο στο «Εθνος», έκανε μια διαπίστωση, τομή, κατά τη γνώμη μου: «…παλιότερα η Ελλάδα ήταν πάμπτωχη ή φτωχή, αλλά τα πράγματα συνεχώς καλυτέρευαν. Με ταχύτερο ή βραδύτερο κατά εποχές ρυθμό, αλλά πάντα καλυτέρευαν. Τώρα είναι η πρώτη φορά μετά το 1940 που κατακρημνίζεται βίαια και μαζικά το βιοτικό επίπεδο όλων των Ελλήνων.»

Περιμένουμε τα χειρότερα….

Λοιπόν, το μέγα πρόβλημα της χώρας είναι ότι δεν υπάρχει πλέον ελπίδα στον κόσμο. Το βλέπεις, το ακούς, το αισθάνεσαι καθημερινά, με όποιους και να μιλήσεις.

Η έλλειψη ελπίδας οδηγεί στην απογοήτευση και η απογοήτευση στην παραίτηση.

Για αυτό και οι διαμαρτυρίες έχουν αραιώσει. Λίγοι είναι αυτοί που πιστεύουν ό,τι κάτι μπορεί να αλλάξει, έστω και οριακά προς το καλύτερο…

Δυστυχώς, όταν περιμέ