Φαρμακεία

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΧΟΥΝ τη δικιά τους αλήθεια οι φίλοι φαρμακοποιοί. Την προβάλλουν όσο γίνεται στο χάος των διεκδικήσεων και περιμένουν ανταπόκριση. Απ’ τον πολίτη που τον αποκαλούν πελάτη κι απ’ την Πολιτεία που την είχαν σύμμαχο και την ήθελαν προστάτιδα. Χωρίς να το υποψιάζονται πως δίνουν προς τα έξω την εικόνα του επαγγελματία και λιγότερο εκείνην του επιστήμονα. Γιατί, αν κάποιοι απ’ τους ασπροφορεμένους πίσω απ’ τον πάγκο δείχνουν ανθρωπιά στο… γεροντάκι, οι πολλοί δεν του χαρίζουν
καν ένα χαμόγελο. Μακρινοί κι αποστασιοποιημένοι, ψυχροί και...
 απρόσιτοι, ανέκφραστοι (-ες) με γυαλιά είτε όχι, αρπάζουν απ’ το ευκίνητο συρτάρι την… υγεία αποκωδικοποιώντας τα ορνιθοσκαλίσματα των γιατρών και την προσφέρουν πακεταρισμένη. Με τη φίρμα και το όνομά τους. Κι ύστερα; Τα αυτοκόλλητα. Το κομπιούτερ. Ο λογαριασμός. Η «συμμετοχή», το ποσοστό-και τι… ποσοστό(!). Εξασφαλισμένο, νομοθετημένο και μη ανταγωνίσιμο. Και τι που άδειασε ταμεία το «τρίγωνο» (γιατρός-ασθενής-φα
Keywords
Τυχαία Θέματα