Για την εφημερίδα των απεργών της Ελευθεροτυπίας

23:42 28/2/2012 - Πηγή: Ksipnistere

Γράφει ο Aristos

Ζούμε σε ακραία εποχή. Με το δεύτερο μνημόνιο που υπογράφηκε από τους γνωστούς 199 βουλευτές την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου του 2012 η Ελλάδα μεταβλήθηκε στην «πρώτη αποικία της Ευρωπαϊκής Ένωσης», σε μια χώρα που είναι πια «ανεξάρτητη μόνο κατ’ όνομα», όπως αναφέρουν δημοσιεύματα του ευρωπαϊκού Τύπου. Εκχωρήθηκαν στους δανειστές-τοκογλύφους όλος ο ορυκτός μας πλούτος, οι αιγιαλοί, οι δημόσιοι οργανισμοί μαζί με τα χρηματικά τους

αποθέματα, η περιουσία των ΟΤΑ, οι πηγές ενέργειας, το νερό, το δικαίωμα εκμετάλλευσης των αρχαιολογικών χώρων. Αναλήφθηκε η δέσμευση ότι η λειτουργία των δημόσιων οργανισμών που οι δανειστές θα θεωρήσουν χρήσιμους θα βαρύνει αποκλειστικά και μόνο τον ελληνικό λαό, ενώ τα έσοδά τους θα πηγαίνουν κατευθείαν στην εξυπηρέτηση του χρέους. Έγινε αποδεκτή η θέσπιση υπεροργάνων στα....
οποία τον κυρίαρχο λόγο θα έχουν οι τοποτηρητές της τρόικα και τα οποία σε μυστικές συνεδριάσεις θα έχουν μεταξύ άλλων το δικαίωμα να «εισηγούνται» τροποποιήσεις σε χρήσεις γης και ρυμοτομικά σχέδια και να υπαγορεύουν τον «καταλληλότερο» αγοραστή για κάθε περιουσιακό στοιχείο της Ελλάδας που τώρα πια δεν θα είναι της Ελλάδας. Πρόκειται πιθανότατα για τη μεγαλύτερη προδοσία σε ολόκληρη την ελληνική ιστορία, αν μάλιστα συνδυαστεί και με το γεγονός ότι στη διάθεση των πιστωτών τίθεται, σε περίπτωση που δεν ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις τους, και η ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων, η οποία ούτως ή άλλως λεηλατείται σκόπιμα και μεθοδευμένα με χαράτσια που δεν είχε διανοηθεί να τους επιβάλει ούτε η Υψηλή Πύλη.
Οι χρήστες του διαδικτύου είχαν τη δυνατότητα να διαβάσουν το επαίσχυντο κείμενο της υποδούλωσης ενός ολόκληρου λαού που πλέον φέρει τις υπογραφές 199 … «εκπροσώπων του»!!! Και γνωρίζουν πλέον περί τίνος πρόκειται. Μεγάλο μέρος του λαού όμως που για ποικίλους λόγους δεν έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο βρίσκεται ακόμα στην άγνοια. Και ασφαλώς δεν πρόκειται να βγει από αυτήν παρακολουθώντας τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων! Ακόμα και στους περισσότερους ραδιοφωνικούς σταθμούς και τις εφημερίδες, όταν δεν γίνεται απροκάλυπτη προπαγάνδα υπέρ των κατοχικών δυνάμεων και των εγχώριων στηριγμάτων τους, συνήθως «στρογγυλεύουν» οι γωνίες και «λειαίνονται» οι ανώμαλες επιφάνειες.
Στο μάτι αυτού του κυκλώνα η κυκλοφορία ενός ακηδεμόνευτου εντύπου, ενός προοδευτικού φύλλου που γράφεται από εργαζόμενους δημοσιογράφους που δεν έχουν πια εργοδότη, άρα λογικά δεν έχουν και δεσμεύσεις, είναι εύλογο να αναμένεται με χαρά και προσδοκία από τους υπόλοιπους εργαζόμενους και να ελπίζεται ότι θα καλύψει ακριβώς το κενό της ενημέρωσης που αφορά προπάντων όσους δεν είναι σε θέση να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες του διαδικτύου για να αποκωδικοποιήσουν τους μηχανισμούς μιας πραγματικότητας που τους έχει μετατρέψει σε res, σε δουλοπάροικους.
Ξεφυλλίζοντας ωστόσο κανείς το δεύτερο φύλλο της Ελευθεροτυπίας των εργαζομένων ή των εργαζομένων της Ελευθεροτυπίας, δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε ένα «ακηδεμόνευτο» και σε έ