Η ΑΝΩΤΕΡΗ ΦΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΚΙΒΔΗΛΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΖΩΗΣ

23:03 3/5/2012 - Πηγή: Ksipnistere

Γράφει ο Παναγιώτης Αποστόλου

«Σ’ ένα βιβλίο με τίτλο «Σκυλάνθρωποι» του ( Κ. Διακογιάννη) είναι καταγεγραμμένη η ενδιαφέρουσα αφήγηση μίας Ελβετίδας, η οποία επεξηγεί γιατί οι Ευρωπαίοι και γενικότερα οι ξένοι, συμπεριφέρονται με ελεεινό τρόπο κατά των Ελλήνων. Αυτή η κοπέλα αναφέρεται σε κάποιον πλούσιο θείο της ονόματι Αλμπέρ, που ζούσε κοντά στη Λοζάννη και ο οποίος υπεραγαπούσε τα ζώα και πολλά από αυτά τα προστάτευε στη βίλλα του. Ένας φίλος του γιατρός απ’ τη Γενεύη του δώρισε ένα κουτάβι ράτσας “μπόξερ”, που άκουγε στο όνομα “Τέλος” και τον ενημέρωσε, πως όταν το καθαρόαιμο σκυλί

μεγαλώσει, χρειάζεται προσοχή διότι είναι επικίνδυνο! Πράγματι, σ’ ένα χρόνο είχε δυναμώσει τόσο πολύ που ήταν απλησίαστο. Ο πρώτος που την πλήρωσε ήταν ο κηπουρός, που δέχτηκε την επίθεσή του με αποτέλεσμα να μείνει ένα μήνα ακίνητος στην κλινική έχοντας χάσει τη γάμπα που την είχε φάει ο σκύλος και θα έμενε κουτσός σε όλη του τη ζωή με καρφιά στο πόδι του! Ο Αλμπέρ απεφάνθη, ότι ο σκύλος έπρεπε να εκπαιδευτεί για να αποκτήσει σωστή συμπεριφορά. Έτσι, έφερε Γερμανό σκυλοδαμαστή και πράγματι σε 6 μήνες ο “Τέλος” ήταν “αρνάκι”. Περιέργως όμως σε μία δεξίωση ο σκύλος επιτέθηκε ξανά αιμοβόρικα σ’ έναν υπηρέτη και ευτυχώς γι’ αυτόν ο οδηγός της βίλλας πυροβόλησε τον “Τέλος” και έβαλε τέλος στην άτακτη ζωή του! Η στενοχώρια του Αλμπέρ ήταν απερίγραπτη, ώσπου τον επισκέφθηκε ο γιατρός-δωρητής του σκύλου, ο οποίος εξήγησε στον περίλυπο φίλο του ότι ο σκύλος, όσο καλά και να δαμαστεί, κρατάει μέσα του κακία, ζήλια, μίσος και εκδικητικότητα: “Τα ζώα δεν συγχωράνε ποτέ στον άνθρωπο την βελτίωση της συμπεριφοράς τους, γιατί νιώθουνε ότι αυτή η βελτίωση τα’ απομακρύνει από τη φύση τους… και οπότε δίνεται η ευκαιρία το μίσος εκρήγνυται”. Για να κατανοήσει ο Αλμπέρ καλύτερα την συμπεριφορά του σκύλου, ο γιατρός κάνει τον εξής εκπληκτικό παραλληλισμό. “Είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει μ’ εμάς τους Ευρωπαίους και τους Έλληνες! Αν υπάρχει μία φυλή στον κόσμο που κυριολεκτικά τη μισώ αφόρητα, αυτή η φυλή είναι οι Έλληνες”! Και τεκμηριώνει την άποψή του λέγοντας, ότι στα γυμνασιακά του χρόνια ένιωθε ψυχικά καταπιεσμένος. Διότι δεν μας διδάξανε τίποτα οι σοφοί μας δάσκαλοι που να μην το ‘χανε εξηγήσει, να μην το ‘χανε ανακαλύψει, να μην το ‘χανε πετύχει, να μην το ‘χανε τελειοποιήσει οι Έλληνες! Κι αν κάποτε αναφέρανε κανένα άλλον φτωχό συγγενή της γνώσεως και της σοφίας, όχι Έλληνα, στο τέλος προσθέτανε, ότι αυτός ο κάποιος, ο φουκαράς βασίσθηκε για την ανακάλυψή του πάνω σ’ ένα θεώρημα, πάνω σε μία παλιά σκέψη, πάνω σ’ ένα έργο αιώνες πριν δοσμένο από κάποιον άλλο Έλληνα! Σιγά- σιγά ένιωθα πως ο γνώσεις μου, οι σκέψεις μου, τα αισθήματά μου, η προσωπικότητά μου, ο κόσμος μου, η ύπαρξη μου ως το έσχατο μόριο διαβρωνόταν και χρωματίζονταν απ’ αυτό που χαρακτηρίζουμε με την κλασσική πια έκφραση “ελληνικό παρελθόν”. Αυτά όλα καταστάλαζαν στα βάθη της ψυχής του γιατρού, ένα φλογερό μίσος για καθετί το ελληνικό! Αργότερα στο πανεπιστήμιο, η κατάσταση έγινε δραματική. Ο Ασκληπ