"Η Αθήνα δείχνει ότι υπάρχουν λύσεις στα αδιέξοδα".Άρθρο του Le Monde Diplomatique

07:47 9/6/2012 - Πηγή: Ksipnistere

Κεμπέκ – Αθήνα, υπάρχουν λύσεις στα αδιέξοδα

Serge Halimi
Διευθυντής της « Le Monde Diplomatique »

Βάλια Καϊμάκη(μτφ)]

Ο ξεσηκωμός των φοιτητών στο Κεμπέκ δείχνει, κι αυτός με τη σειρά του, ότι οι πολιτικές « λιταρχισμού » [1] δεν μπορούν πια να....
επιβληθούν χωρίς ακραίες μεθόδους. Όταν η φιλελεύθερη (κεντρώα) κυβέρνηση του Ζαν Σαρέστ αποφάσισε να αυξήσει κατά 75% τα δίδακτρα των πανεπιστημίων μέσα σε πέντε χρόνια, περισσότερο από το ένα τρίτο των φοιτητών της επαρχίας

του Κεμπέκ κατέβηκε σε αποχή. Στις 18 Μαΐου, το δικαίωμα της συνάθροισης και της διαδήλωσης ανεστάλησαν, στη διάρκεια μιας ειδικής συνεδρίασης της Βουλής του Κεμπέκ. Το μοιραίο συμπέρασμα είναι ότι η κατάργηση μιας δημοκρατικής κατάκτησης (στη συγκεκριμένη περίπτωση, η πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση) οδηγεί άμεσα στον ακρωτηριασμό μιας θεμελιώδους ελευθερίας.

Μια τέτοια άνοδος των ακραίων θέσεων παρατηρείται και σε άλλες χώρες. Στη Γαλλία, η ήττα του συντηρητικού κόμματος, στο τέλος μιας προεκλογικής καμπάνιας στη διάρκεια της οποίας συζητήθηκε όλη η θεματική της ακροδεξιάς, δεν συνέβαλε καθόλου στον επαναπροσανατολισμό του κομματικού λόγου προς ένα κεντρώο ακροατήριο, το ακροατήριο ακριβώς που του έλειπε. Αντίθετα, οι κληρονόμοι του Νικολά Σαρκοζί συνεχίζουν να ευνοούν τις πιο αντιδραστικές θέσεις –εχθρότητα προς τους μετανάστες, αντίθεση στην « ποινική χαλαρότητα », μάχη ενάντια στην εκμετάλλευση των κοινωνικών παροχών (ψεύτικα επιδόματα, συνεχής προσφυγή στο ταμείο ανεργίας κ.λπ.) -με την ελπίδα να κερδίσουν από το Εθνικό Μέτωπο τους « λαϊκούς » ψηφοφόρους που αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στο πορτρέτο του « εργαζόμενου που δεν θέλει αυτός που δεν δουλεύει να κερδίζει περισσότερα από τον ίδιο » [2].
Λιγότερο από έναν χρόνο μετά την ανάληψη της προεδρίας από τον Μπαράκ Ομπάμα, οι ΗΠΑ γνώρισαν μια πολιτική εξέλιξη του ίδιου τύπου. Αντί να μετανοήσουν, οι Ρεπουμπλικάνοι ακολουθούσαν την αντιδραστική και παρανοϊκή γραμμή του Tea Party, ειδική στην τέχνη να παρουσιάζει τους αντιπάλους της ως ένα συνονθύλευμα από σνομπ αριστερίζοντες τεχνοκράτες που αυτοθαυμάζονται και που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να παρενοχλούν τους παραγωγούς του πλούτου, ώστε να συνεχίσουν να εξυπηρετούν τους « χρήζοντες βοήθεια » και τους αποτυχημένους. « Σχεδόν όλοι έχουμε έναν γείτονα ή έχουμε ακούσει να μιλάνε για κάποιον που ζούσε υπεράνω των δυνατοτήτων του, και αναρωτιόμαστε γιατί πρέπει να πληρώνουμε γι’ αυτόν », εξανίσταντο οι συγγραφείς του Μανιφέστου του Tea Party [3]. Η Δεξιά δεν έδειξε ενδιαφέρον να επανακτήσει το κέντρο, εκεί, όπου, ως φαίνεται, κερδίζονται οι εκλογές. Και φτιασιδώθηκε αντικαθιστώντας τον γκρίζο πραγματισμό των ιθυνόντων της με τις προσδοκίες των πιο ακραίων υποστηρικτών της.
Το φαντασιακό της Δεξιάς είναι ισχυρό. Δεν θα νικηθεί με κηρύγματα ούτε τροποποιώντας περιθωριακά μια οικονομική και χρηματοπιστωτική κατεύθυνση, της οποίας η προγραμματισμένη αποτυχία θα πολλαπλασιάσει την απελπισία, την ηττοπάθεια, τον