Η ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Ηταν η πιο συγκινητική, η πιο αξιέπαινη, η πιο ανδρεία διαμαρτυρία που έχω παραστεί. Με έκαναν και έκλαψα, όλοι μίλησαν, έπαιξαν από την καρδιά τους. Ενοιωθες ότι βρίσκονταν εκεί για να πουν ό,τι έχουν να πουν, για να εκφράσουν τη διαφωνία τους, για να δηλώσουν μάχιμοι. Δεν τους ένοιαζε ο κόσμος, αν ήμασταν....
πολλοί, πόσοι πήγαν να συμπαρασταθούν στον αγώνα τους, αν είχαμε όλοι κοινές επιδιώξεις κλπ. Κλείνοντας την παράστασή τους, μας ενημέρωσαν για τις επόμενες διαμαρτυρίες τους, αύριο και την Τετάρτη και ΔΕΝ μας ευχαρίστησαν, γιατί όπως είπαν είναι περιττό "όλοι συναγωνιστές είμαστε"..

Οι ήχοι σε συγκλόνιζαν, τα παιδιά στα κρουστά εξαιρετικά. Οι διάλογοι παν-εύστοχοι, μακάρι να τους αναρτήσουν να έχω την ευκαιρία να τους ξαναδώ. Θα αναφέρω ένα μικρό μέρος από τον διάλογο που ακόμα θυμάμαι και βουρκώνω. Μιλούσε ο Κολοκοτρώνης: Δεν με νοιάζει πόσοι είμαστε, ούτε αν έχουμε όπλα, θα μείνω έστω και μόνος μου. Θα μείνω μέχρι να με φάνε τα πουλιά. Είναι η πρώτη φορά στ
Keywords
Τυχαία Θέματα