Η δημοκρατία και οι μάζες

20:05 22/3/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Επειδή το παρόν άρθρο γράφτηκε βιαστικά και χωρίς κάποια ιδιαίτερη ιστορική έρευνα να έχει προηγηθεί της συγγραφής του, θα ήθελα να ζητήσω εκ των προτέρων συγγνώμη για ενδεχόμενες ανακρίβειες, αν και θα επιχειρήσω να ακριβολογήσω προσπαθώντας να είμαι, ευθύβολος και εύστοχος.
Στο παρόν κείμενο θα αναλωθούμε σε μια γενική ματιά των πολιτικών σχηματισμών που.....
λέγονται κόμματα και πώς αυτά διαδραματίζουν ένα σημαντικό ρόλο στις ζωές μας. Συγκεκριμένα, σκοπός μας είναι να εκφράσουμε την παρακάτω άποψη:
Η ύπαρξη των κομμάτων, μόνο τροχοπέδη μπορεί να αποτελέσει στην ανάπτυξη και

την πρόοδο της σύγχρονης κοινωνίας.

Αποφεύγοντας να προτρέχουμε όμως, θα ανακαλέσουμε στο νου μας γεγονότα που ποτέ δεν είχε ζήσει η νέα γενιά, όπως είναι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και η έναρξη του εμφυλίου, το πέρασμα στη Δικτατορία αρκετά αργότερα και τέλος η περίοδος της μεταπολίτευσης.

Παίρνοντας τέτοια ιστορικά γεγονότα, μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε το εξής:
Η νεότερη ιστορία της Ελλάδας, είναι στην ουσία μια ιστορία κομμάτων.

Η αρχή βέβαια έγινε με τη Γαλλική Επανάσταση..
Αυτή έθεσε τα θεμέλια της δημιουργίας των κομμάτων σαν βασικού φορέα “δημοκρατικών” διαδικασιών.
Με τα κόμματα λοιπόν, βρίσκουν την έκφρασή τους όλες οι κοινωνικές ομάδες του πληθυσμού και έχουν ένα βήμα να εκφράζουν τη θέλησή τους.
H πεποίθηση που είναι διάχυτη στο κοινωνικό σύνολο είναι ότι, αφού ασχολούμαστε με την πολιτική, αυτομάτως αποδεχόμαστε ότι είμαστε μέρος μιας κοινωνίας η οποία αποφασίζει από κοινού και όπου το ατομικό συμφέρον, περνάει μέσα από το συλλογικό.

Υπάρχει βέβαια και η εξής άποψη:
Η πολιτική τοποθέτηση του καθενός εξαρτάται καθαρά και μόνο από το ατομικό του συμφέρον και με βάση αυτό κάνει την επιλογή του.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, η όποια μου βούληση θα εκφραστεί μέσω κάποιου υπάρχοντος σχηματισμού (ακόμα κι αν αποστασιοποιηθώ, πάλι σε ένα σχηματισμό θα ανήκω).
Και αυτό ακριβώς είναι που με μειώνει ως πολιτικό ον.
Βρίσκομαι αντιμέτωπος με την ευθύνη που θα πρέπει να έχω ως πολιτικό ον και νιώθω ότι οι επιλογές που μου προσφέρονται, είναι λίγες αλλά αποτελεσματικές. Λίγες όσες και ο αριθμός των κομμάτων (συν μία) και αποτελεσματικές όσο μία ψήφος που είναι ικανή να ανεβάσει και να κατεβάσει κυβερνήσεις.

Νιώθω ότι εκεί που θα έπρεπε να είμαι βαριά οπλισμένος στον πολιτικό αγώνα, οι μηχανισμοί είναι πλέον απλοί και αποτελεσματικοί στην εικονική αλλαγή εξουσίας και στην εικονικά θαρραλέα φωνή των μικρών “επαναστατικών” κομμάτων. Νιώθω πραγματικά ελεύθερος να βροντοφωνάζω τον έναν και τον άλλο κλέφτες, να λέω την άποψή μου, να ψηφίζω, να απεργώ, να διαμαρτύρομαι να γίνομαι “επαναστάτης” που, μη αντιλαμβανόμενος αυτήν την ευκολία, αισθάνομαι πραγματικά ότι η δράση μου είναι κάτι περισσότερο από επαρκής.

Μπορώ να είμαι φιλελεύθερος και μπρούκλης, να αυτοαποκαλούμαι μεγαλοαστός, μικροαστός, εργάτης, αριστερός, εθνικιστής ή