Η Ελλάδα και η κοινoτική Ευρώπη

23:46 25/1/2012 - Πηγή: Ksipnistere

Γεώργιος Ε. Σέκερης

Η λέξη Ευρώπη – ελληνικής ως γνωστόν προελεύσεως – προσφέρεται σε πολλαπλούς ορισμούς. Υπάρχει η γεωγραφική Ευρώπη που περιλαμβάνει και το Καζακστάν και την τουρκική Θράκη. Υπάρχει η πολιτιστική Ευρώπη στην οποία ασφαλώς ανήκει και ο εκτεταμένος σλαβόφωνος ορθόδοξος χριστιανικός κόσμος που εκτείνεται έως και πέραν των Ουραλίων. Και από το τέλος του Β! Π.Π συγκροτείται μια....
στενότερη, θεσμική Ευρώπη, που αρχικώς προσέλαβε την μορφή μιας προωθημένης οικονομικής σύμπραξης και συν τω χρόνω μετεξελίχθη

στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρόκειται για την Κοινοτική Ευρώπη – οι σχέσεις της χώρας μας με την οποία είναι το αντικείμενο της αποψινής μας επικοινωνίας. Κατά την οποία θα προσπαθήσω να απαντήσω συνοπτικώς στα εξής τέσσερα ερωτήματα:
• Γιατί οι αρχιτέκτονες του ευρωκοινοτικού οικοδομήματος δέχθηκαν να θέσουν υπό τη σκέπη του τη χώρα μας.
• Γιατί η ίδια η Ελλάδα επεδίωξε να ενταχθεί στους υπό διαμόρφωση ευρωπαϊκούς θεσμούς.
• Ποιος ο απολογισμός της κοινοτικής παρουσίας της χώρας μας.
• Και, τέλος, ποιες οι προοπτικές μας στο μεταλλασσόμενο ευρωπαϊκό τοπίο.

Α. Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΗΚΕΙ ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΩΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Την απάντηση στο πρώτο ερώτημα μας έδωσε μερικώς ο πρώην Γάλλος πρόεδρος Ζισκάρ ντ’ Εσταίνγκ, ο οποίος εξηγώντας την ένθερμη υποστήριξη που παρέσχε στην κοινοτική μας ένταξη, εις πείσμα ουκ ολίγων τότε αντιρρήσεων, δήλωνε πρόσφατα στη γαλλική εφημερίδα «Λε Μοντ» τα ακόλουθα: «Όπως και οι υπόλοιποι της γενιάς μου, ανατράφηκα με την ιδέα ότι η δημοκρατία, η πολιτική, όλα αυτά προήρχοντο από τη χώρα αυτή [την Ελλάδα]. Για εμάς, η Ελλάδα ήταν συνώνυμη με πολιτισμό. Ως εκ τούτου, η σκέψη ότι θα εγκατελείπετο στην πόρτα της Ευρώπης μάς ήταν ανυπόφορη.»
Ο Γάλλος ηγέτης ανεγνώριζε έτσι μια αδιαμφισβήτητη ιστορική πραγματικότητα. Η Ευρώπη αποτελεί τη σύνθεση τριών κυρίαρχων πολιτισμικών δυνάμεων. Ήτοι, για να τις απαριθμήσω σε αντίστροφη χρονική αλληλουχία: του Διαφωτισμού, του Χριστιανισμού, και του Ελληνορωμαϊκού πολιτισμού – το ελληνικό σκέλος του οποίου έχει, κατά γενική αντίληψη, ασκήσει καθοριστική επιρροή και επί του ρωμαϊκού. Και υπό το πρίσμα αυτό, η παρουσία της χώρας μας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι προσλάμβανε ισχυρό συμβολισμό.
Το πολιτισμικό δε αυτό κίνητρο ενισχύθηκε, ενδεχομένως καθοριστικά, από γεωπολιτικές σκοπιμότητες. Σε μια στιγμή κατά την οποία, η μεν Ευρώπη, όπως άλλωστε και η Δύση γενικότερα, αντιμετώπιζε θανάσιμη απειλή από τη σοβιετική αυτοκρατορία, η δε Ελλάδα ήταν εκ των πραγμάτων τοποθετημένη στη ζώνη των πρόσω, φυσικό ήταν οι Κοινοτικοί Ευρωπαίοι να θελήσουν να συμβάλουν στη σταθεροποίηση του ρευστού και αβέβαιου ελληνικού μεταπολιτευτικού καθεστώτος, εντάσσοντας τη χώρα μας στο ευρωκοινοτικό θεσμικό πλέγμα.

Β. ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΙΝΗΤΡΑ

Αλλά και εμείς από την πλευρά μας είχαμε επιτακτικούς λόγους να γίνουμε δεκτοί στην υπό οικοδόμηση Κοινοτική Ευρώπη. Συχνά λησμονούμε ότι το νεότερο ελληνικό κράτος ιδρύθηκε και ανδρώθηκε