Η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στην καρδιά της Ευρώπης

01:47 19/4/2012 - Πηγή: Ksipnistere

Στις 4 Απριλίου, ένας 77χρονος συνταξιούχος και παππούς πήγε στην Πλατεία Συντάγματος, στην Αθήνα, απέναντι από την Βουλή των Ελλήνων. Ήταν άλλο ένα κανονικό, πολυάσχολο, πρωινό σαν όλα τα άλλα, ώσπου ο άνθρωπος αυτός, σε κοινή θέα, τοποθέτησε ένα όπλο στον κρόταφο του και τράβηξε τη σκανδάλη. Στο σημείωμα που άφησε, κατηγορούσε την ελληνική κυβέρνηση, την οποία συνέκρινε με....
τους δοσίλογους που κυβέρνησαν την κατεχόμενη Ελλάδα

κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Ακολούθησε ένα κύμα διαδηλώσεων και ταραχών- όχι κάτι το νέο για την Ελλάδα, η οποία τα τελευταία δύο χρόνια έχει, κατά μέσο όρο, τρεις διαδηλώσεις καθημερινά- δείγμα πως ο κοινωνικός ιστός της χώρας ίσως έχει αρχίσει να διαλύεται. Καθώς οι Έλληνες θα κληθούν τον επόμενο μήνα να προσέλθουν στις κάλπες για να αναδείξουν την επόμενη κυβέρνησή τους, είναι εύκολο για τους εξωτερικούς παρατηρητές να αναρωτιούνται εάν η χώρα έχει φτάσει στο σημείο χωρίς επιστροφή. Η απάντησή μου είναι όχι: Δεν έχουμε φτάσει και δε θα φτάσουμε.
Οι Έλληνες ζουν τον πέμπτο χρόνο συνεχούς ύφεσης. Από το 2009, το ελληνικό ΑΕΠ έχει μειωθεί περίπου κατά 20%. Στην Ελλάδα εξελίσσεται ένα πρωτόγνωρο πείραμα στη σύγχρονη οικονομία. Οι ηγέτες προσπαθούν υποτίθεται να εφαρμόσουν μία πολιτική εσωτερικής υποτίμησης, να περιορίσουν δραστικά τις δημόσιες δαπάνες, να μειώσουν το κόστος εργασίας και να μεταρρυθμίσουν τη δομή του Δημοσίου και της Οικονομίας. Αυτό βεβαίως είναι περισσότερο θεωρητικό: Μισθοί και συντάξεις έχουν μειωθεί δραματικά, αλλά καμία ιδιωτικοποίηση δεν έγινε από το 2009 και οι περισσότεροι νόμοι που στοχεύουν στην κατάργηση προνομίων διαφόρων συντεχνιακών ομάδων ακόμα μένουν «στο ράφι».
Η απογοητευτική όμως πραγματικότητα αυτών των «μεταρρυθμίσεων», αντανακλά μια αλήθεια ακόμη δυσκολότερη για την Ελλάδα: ότι το πρωτεύον πρόβλημά της δεν είναι οικονομικό, αλλά πολιτικό. Η χώρα μου υποφέρει από βαθιά κρίση ηγεσίας.

Για δεκαετίες, η πολιτική ελίτ, βυθισμένη στη διαφθορά και την προσοδοθηρία, ακολούθησε το δρόμο των αλόγιστων δαπανών και της πατρωνίας. Μέχρι τις αρχές του 2010, ήταν ξεκάθαρο ότι τα δημόσια οικονομικά είχαν φτάσει σε οριακό σημείο, αλλά το δικομματικό σύστημα της χώρας αντιμετώπισε την κρίση με το χειρότερο δυνατό τρόπο.
Διεθνώς, η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ προέβαλε την εικόνα ενός αποτυχημένου κράτους, ενώ στο εσωτερικό της χώρας κατηγορούσε τους ξένους πιστωτές για τα αντιλαϊκά μέτρα λιτότητας που έπρεπε να λάβει. Εν τω μεταξύ, η Νέα Δημοκρατία έφτασε στο σημείο να καταψηφίσει το πρώτο πακέτο στήριξης από την ΕΕ και το ΔΝΤ και τα συνοδευτικά μέτρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων.
Η Ελλάδα βάδισε σε αυτό το δρόμο για περίπου δύο χρόνια, με τα δύο κόμματα να μάχονται στην αρένα του ανούσιου λαϊκισμού. Το ΠΑΣΟΚ υπόσχονταν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις όταν μιλούσε με τους ξένους δανειστές αλλά στην Ελλάδα καθυστερούσε ή απλώς αποτύγχανε να τις εφαρμόσει. Εν τω μεταξύ η ΝΔ συνέχιζε να αντιτίθεται σε όλες τις μεταρρυθμίσεις που προωθούσε η κυβέρνηση, και να ανα