Η νέα παγκόσμια τάξη προετοιμάζεται πυρετωδώς

02:05 7/4/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Τα σενάρια κρίσεων είναι συνήθως τα ιδανικά μέσα, με τα οποία οι διάφοροι δικτάτορες δικαιολογούν τον έλεγχο που ασκούν.
Το πιο προβεβλημένο παράδειγμα είναι ο νόμος που έκανε ο Χίτλερ λίγο μετά τον εμπρησμό του Reichstag, ή ο περιβόητος νόμος Patriot Act, που ίσχυσε στην Αμερική μετά την 9/11.
Οι οργανισμοί υπέρμαχοι της παγκοσμιοποίησης, όπως η Λέσχη της Ρώμης, κρυμμένοι πίσω από καλές προθέσεις, προειδοποιούν εδώ και δεκαετίες πως θα.....
επέλθει καταστροφή αν δεν οργανωθεί ένα σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Πολλά από τα προβλήματα που επικαλούνται οι παγκοσμιοποιητές

είναι πραγματικά, όμως αυτό που κάνουν είναι να παραπλανούν, και να αποσπούν τη προσοχή από το γεγονός ότι τα περισσότερα από αυτά τα προβλήματα προκλήθηκαν από τους ίδιους. Πρόκειται για τους παγκόσμιους πλουτοκράτες που διευθύνουν ένα de facto σύστημα ελέγχου, ο σκοπός του οποίου είναι να μετατραπεί σε σύστημα de jure.

Όταν οι ολιγάρχες που κυβερνούν τον κόσμο, προτείνουν λύσεις, θα πρέπει να αναρωτιόμαστε. Ένας από αυτούς που ξεσκέπασε ένα τέτοιο σχέδιο είναι και ο Λόρδος Christopher Monckton, που μελέτησε τα σχέδια περί κλιματικών αλλαγών.

Απειλώντας με διπλωματικό επεισόδιο, ο Λόρδος κατάφερε να πάρει στα χέρια του το προσχέδιο της Συμφωνίας της Κοπεγχάγης, βάσει του οποίου θα έμπαινε ένας παγκόσμιος φόρος 2% σε όλες τις οικονομικές συναλλαγές, ένας φόρος 2% στο ΑΕΠ, και θα....


δημιουργούνταν 700 νέες γραφειοκρατίες του ΟΗΕ, με όλα τα έσοδα από τους φόρους να πηγαίνουν στη Παγκόσμια Τράπεζα.

Ευτυχώς, η συνάντηση αυτή της Κοπεγχάγης του 2009, με θέμα τη κλιματική αλλαγή, ολοκληρώθηκε τελικά χωρίς την επιβολή νέων φόρων. Όπως δήλωσε ο Λόρδος Monckton: «Ακόμη μια φορά προσπαθούν απεγνωσμένα να κρύψουν το μέγεθος του τι επιχειρούν να κάνουν… προσπαθούν στα αλήθεια να στήσουν μια παγκόσμια κυβέρνηση».

Πριν από μερικές δεκαετίες, οι ολιγάρχες είχαν επιδιώξει κάτι παρόμοιο, με πρόσχημα το κλείσιμο του οικονομικού χάσματος μεταξύ Βορρά και Νότου, ξεχνώντας επιμελώς ότι η αιτία της μεγάλης απόκλισης μεταξύ αναπτυγμένων και μη χωρών οφείλεται κυρίως στα δικά τους οικονομικά και νομισματικά συστήματα.

Ο τελικός σκοπός ήταν η συγκέντρωση περισσότερης ισχύος στα λίγα χέρια των αφεντικών του διεθνούς οικονομικού συστήματος, με το πρόσχημα της κοινωνικής και οικονομικής δικαιοσύνης. Το σχέδιο τους είχε την ονομασία «Νέα Παγκόσμια Οικονομική Τάξη», αλλά απέτυχε.

Μήπως η νέα ατζέντα της παγκοσμιοποίησης σε σχέση με τη κλιματική αλλαγή είναι μια ακόμη θεωρία συνομωσίας; Ή μήπως είναι αληθινή;

Το 2008, ο Simon Linnett, αντιπρόεδρος της N.M Rothschild του Λονδίνου, δημοσίευσε μια εργασία μέσα στην οποία ορίζει τις «εκπομπές θερμοκηπίου» ως τη νέα μορφή της κοινωνικής αγοράς, ως ένα νέο παγκόσμιο νόμισμα. Υποστήριξε πως ενώ οι ελεύθερες αγορές είναι αυτές που θα καθορίσουν την ισοτιμία των εκπομπών άνθρακα, αυτό που χρειάζεται είναι μια παγκόσμια κυβέρ