Η πολιτική βία και η βία στην πολιτική

03:43 13/6/2012 - Πηγή: Ksipnistere

Από το πρωί της Πέμπτης οπότε και συνέβη το περιστατικό ανάμεσα σε Η. Κασιδιάρη, Λ. Κανέλλη και Ρ. Δούρου, σύσσωμος ο κόσμος της επαγγελματικής πολιτικής σε αγαστή σύμπνοια με τα εγχώρια και διεθνή ΜΜΕ καταδικάζουν την πράξη του Η. Κασιδιάρη και δηλώνουν αποτροπιασμό για το πρωτοφανές για τη δημοκρατία

μας συμβάν.

Ωστόσο, παρά την.....
προσπάθεια των ΜΜΕ και των επαγγελματιών της πολιτικής ο ελληνικός λαός δεν πείθεται να νιώσει αποτροπιασμό. Κι ας μη βιαστεί να πει κανείς ότι οι Έλληνες είναι μισογύνηδες και γι' αυτό δεν καταδικάζουν τη χειροδικία, γιατί ακόμη και γυναίκες δε νιώθουν τον αναμενόμενο αποτροπιασμό και, αντίθετα, επικροτούν την πράξη. Υπάρχουν πολλές λογικές εξηγήσεις γι' αυτήν την αντίδραση και μόνο η πλέον επιφανειακή είναι η γενική αγανάκτηση για την κατάσταση στην οποία έχουν φέρει οι επαγγελματίες πολιτικοί τη χώρα και για την πρωτοφανή ανέχεια και πείνα που χτυπά ολοένα και περισσότερους Έλληνες.
Αν κάνει κανείς μια αναδρομή στον πολιτικό κόσμο της χώρας τα τελευταία χρόνια και, ειδικά, τα τελευταία επίμαχα δυόμιση χρόνια, θα παρατηρήσει μια πρωτοφανή έξαρση της πολιτικής βίας και, μάλιστα, της επίσημης. Το πιο προφανές είναι η απαράδεκτης βιαιότητας καταστολή των διαδηλώσεων του κόσμου που με ειρηνικό τρόπο κατέβαιναν στους δρόμους να φωνάξουν την αντίθεσή τους στις πολιτικές που καταστρέφουν το παρόν και το μέλλον του.

Ήδη από τη διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας εικόνες, όπως αυτή του περιστατικού της ''ζαρντινιέρας'' στοιχειώνουν την καθημερινότητα του Έλληνα πολίτη. Η υπερβολική βιαιοπραγία των ΜΑΤ έναντι των διαδηλωτών - των ειρηνικών διαδηλωτών - ξεκίνησε από τότε (και πολύ πιο μπροστά, βέβαια, από τον ξυλοδαρμό των συνταξιούχων μπροστά στο Μέγαρο Μαξίμου επί Ανδρέα Παπανδρέου), όπως και η ευνοϊκή μεταχείριση των επαγγελματιών της βίας των κουκουλοφόρων, οδοτρομοκρατών που αυτοονομάζονται ''αντιφασίστες'', ''αναρχικοί'', ''αριστεριστές'' κτλ, που ανενόχλητοι κατέστρεφαν, έκαιγαν περιουσίες και τρομοκρατούσαν τον απλό κόσμο στις μεγάλες πόλεις. Οι εικόνες της ανεξέλεγκτης βίας στην Αθήνα και στις άλλες μεγάλες πόλεις το Δεκέμβριο του 2008 είναι ακόμη νωπές στη μνήμη του Έλληνα πολίτη που αναγκάστηκε να κλειστεί στο σπίτι του, για να μην πέσει θύμα της ανεξέλεγκτης βίας.

Και ακόμη πιο νωπές είναι οι εικόνες του κ. Λαζόπουλου που, μετά τη δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου, καλούσε τον κόσμο να βγει στους δρόμους - αυτοί που βγήκαν αποδείχτηκε ότι ήταν στυγνοί ''πλιατσικολόγοι'', ή οδοτρομοκράτες, που δεν έδιναν δεκάρα για τη δολοφονία του μαθητή. Αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία για τους δημοσιογράφους που τις πρώτες μέρες επικροτούσαν, σχεδόν, ανοιχτά τα επεισόδια και ασκούσαν κριτική στην αστυνομία, αν κινούνταν εναντίον των κουκουλοφόρων. Επιπλέον, ποιος μπορεί να λησμονήσει το λόγο του κ. Αλαβάνου, του τότε προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, που, για να δικαιολογήσει την άρνησή του να καταδικάσει τη βία των κουκουλοφόρων, έφτασε στο σημείονα αλλοιώσει τους στίχους του ''Ύμνου εις την Ελευθερ