Η Προσπάθεια Πόλωσης Των Μ.Μ.Ε Για Μνημονιακούς Και Αντιμνημονιακούς

21:23 23/3/2012 - Πηγή: Ksipnistere

Γράφει ο «Αναγνώστης»

Ερεθίζοντας την οργή και ουσιαστικά παίζοντας με τον φόβο των Ελλήνων, τα Μ.Μ.Ε προσπαθούν να φτιάξουν ανυπόστατα δίπολα, ν' ανάψουν μια φωτιά πόλωσης ανάμεσα σε ανύπαρκτα στρατόπεδα που αντλούν την επιθετική τους δύναμη από την ακόρεστη δίψα για.....
διχασμό κάποιων πληρωμένων προπαγανδιστών. Ως φυσικό γέννημα της χρεοκοπίας, η εν δυνάμει πολεμική που καλλιεργείται, παρουσιάζεται λογικά αναγκαία και συνάμα προσπαθεί να προκαταβάλει την μετεξέλιξη του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα.
Τι

είναι, λοιπόν, οι μνημονιακοί και τι αντιμνημονιακοί; Τίποτα! Αέρας και σκόνη! Κάλπικη δίχως υπόσταση ιδεολογική αντιπαλότητα σε καιρούς χαλεπούς, υπογάστριο της πραγματικής πόλωσης που μαστίζει το έθνος μας. Διότι ο πραγματικός Έλληνας, ο γνήσιος πατριώτης, δεν είναι ποτέ δυνατόν να δεχτεί τον χαρακτηρισμό «αντιμνημονιακός», για τον απλούστατο λόγο, ότι η πρόθεση «αντί», φανερώνει ότι αντλεί την ταυτότητα του από την αντιπαλότητα με τον εχθρό του, δεν κομίζει τίποτα δικό του, πρόταση δεν έχει να παρουσιάσει, κι οι ρίζες του ιδεολογικού του χαρακτήρα έχουν για έδαφος την πάλη με τον «άλλον», αυτόν που μάχεται και προσπαθεί να ανατρέψει, δίχως όμως δική του ετερότητα, δίχως δικό του πρόταγμα! Τι, είναι, λοιπόν, οι αντιμνημονιακοί, αυτοί που τώρα ιδρύουν κόμματα και ισχυρίζονται ότι ανήκουν στο μπλοκ των αντιμνημονιακών δυνάμεων;
Τίποτα το ουσιαστικό για την πατρίδα! Διότι δεν έχουν πρόσωπο και πολιτικό χαρακτήρα, είναι οι αντίθετοι από τους άλλους, και αντλούν την ιδιοπροσωπία τους όσο οι άλλοι βρίσκονται στην σκηνή, με το πέσουν οι άλλοι, θα πέσουν κι οι ίδιοι. Για να φανταστούν οι Έλληνες την ανοησία της όλης αντιπαλότητας, θα παραθέσω ένα παράδειγμα. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι εμένα ο συνάδελφος μου ο Πέτρος που μοιραζόμαστε τον ίδιο χώρο εργασίας, με μισεί και επιβουλεύεται την ιδιωτική μου περιουσία, ακριβώς όπως συμβαίνει με τους μνημονιακούς (διότι είναι αλήθεια, το μνημόνιο είναι καταστροφή). Τι κάνω, λοιπόν, για να τον πολεμήσω; Μέσα στην ανασφάλεια μου, βαπτίζομαι Αντί-Πέτρος, ξεχνάω ποιος είμαι και τι εκπροσωπώ, χάνω τον εαυτό μου και σέρνομαι απ' τον αντίπαλο μου, διότι αντλώ την ιδιοπροσωπία από την δική του επιβουλή. Έτσι στο τέλος όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα της διαμάχης, εγώ είμαι χαμένος, διότι έχασα το πρώτιστο αγαθό, την ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ μου. Και τυφλωμένος απ' την οργή μου, δεν έχω πια δικό μου χαρακτήρα, αλλά είμαι ο «αντί» κάποιου άλλου, ακριβώς όπως γίνεται με το κατασκευασμένο δίπολο των ολυμπιακών και αντί-ολυμπιακών (λες και δεν υπάρχουν άλλες ομάδες).
Οι πατρίδα, πλέον, δεν έχει ανάγκη από αντιμνημονιακούς, όπως δεν είχε ανάγκη το 21' από αντί-οθωμανούς, αλλά από γενναίους Έλληνες, έτσι δεν έχει ανάγκη κι από αντιμνημονιακούς. Διότι ο εκφυλισμός που έχει υποστεί η Ελληνική ταυτότητα από τέτοιου είδους απρόσωπους κομματικούς σχηματισμούς, δεν μπορεί να γιατρευτεί από την κατασκευή αντίπαλων στρατοπέδων, αλλά από την φανέρωση για την πρόταση ζωής που τόσους αιώνες κατέχει ο Ελληνισμός. Όπως ο Χ