Η Ζουγκλα που λεγοταν πολη

Παει καιρος που αποφευγω να περπαταω μονος στο κεντρο της πολης,οχι δεν ειναι οτι φοβαμαι απλα δεν μπορω να βλεπω τις εικονες που συνηθως συναντω οποτε χρειαστει να κατεβω .
Πεντε λεπτα απο το κεντρο ζω και ομως δεν ειναι τιποτα πλεον το ιδιο,αλλα προσωπα,παραξενα και εξερευνητικα βλεμματα,με στεναχωρει η φτωχεια
που συναντω σε καθε βημα μου,οι ζητιανοι που υπαρχουν σε καθε γωνια,τα θολα βλεμματα των παιδιων που ψαχνουν για την δοση τους,οι ηλικιωμενοι που ταλαιπωρουνται διοτι χρειαζεται να τρεχουν στις...
δημοσιες υπηρεσιες για δουλειες τους.

Η πολη δεν ειναι οπως πριν,καποτε υπηρχε αισιοδοξια,τωρα σε εργασιμη ημερα η Σταδιου ειναι ερημωμενη,λιγος κοσμος κυκλοφορει στο Συνταγμα,η Ομονοια να αγχωνεσαι πως θα περασεις αναμεσα απο περιπτερα και τους διαφορους που σε σκαναρουν με το κοιταγμα τους.

Και βρισκεις τα παντα πλεον,δεν υπαρχουν ταμπου,στον Μεταξα απ'εξω να καθησεις πεντε λεπτα,σου ερχεται ο Μαυρος και σου προτεινει ....μαυρο,μετα περπατωντα
Keywords
Τυχαία Θέματα