Καληνύχτα Κεμάλ…είσαι ο «μόνος προετοιμασμένος» σ’ αυτόν τον τόπο…

22:04 16/5/2012 - Πηγή: Ksipnistere

ή«Νάτος! Έλληνας Μόνος του… Σφάξτον (2)…»

Προ ημερών σε κάποιο κείμενό μου («Νάτος! Μόνος του…Σφάξτον») χρησιμοποίησα μια «εικόνα». Μια σκληρή εικόνα. Έναν 12άχρονο αφρικανό (παιδί) στρατιώτη που έκοβε το λαιμό ενός αιχμαλώτου. Κάποιοι ένοιωσαν φρίκη μ’ αυτή την εικόνα. Το θεώρησαν «υπερβολικό». Τα έβαλαν με τη «νοσηρή φαντασία» του συγγραφέα.
Διαβάστε λοιπόν τώρα το....
«πραγματικό περιστατικό» που «ενέπνευσε» εκείνη την εικόνα. Καθώς η «πραγματική ζωή» είναι πολύ σκληρότερη από την «νοσηρότερη φαντασία».

(απόσπασμα από το βιβλίο-αυτοβιογραφία ενός Αφρικανού γι’ αυτά

που είχε κάνει ως 12άχρονο παιδί - στρατιώτης, «Επιστροφή στη ζωή», του Ισμαήλ Μπεά, σ. 180 – 182).

«…Το πρωί, μετά την ομιλία του υπολοχαγού, αρχίσαμε να σκοτώνουμε τους αιχμαλώτους με τον τρόπο που το είχε κάνει ο υπολοχαγός. Υπήρχαν πέντε αιχμάλωτοι και πολλοί πρόθυμοι υποψήφιοι εκτελεστές. Έτσι, γι’ αυτή τη δολοφονική επίδειξη ο δεκανέας διάλεξε μερικούς από μας – μαζί κι εμένα. Οι πέντε άνδρες ήταν παραταγμένοι στο πεδίο εκπαίδευσης, σε μια σειρά μπροστά μας, με τα χέρια δεμένα. Υποτίθεται ότι θα τους σκίζαμε το λαιμό με την ξιφολόγχη, όπως είχε κάνει νωρίτερα ο υπολοχαγός. Εκείνος του οποίου ο αιχμάλωτος πέθαινε πιο γρήγορα, κέρδιζε τους άλλους. Είχαμε βγάλει τις ξιφολόγχες μας και υποτίθεται ότι θα κοιτούσαμε τους αιχμαλώτους στο πρόσωπο, ενώ θα τους στέλναμε στον άλλο κόσμο. Είχα ήδη καρφώσει τα μάτια μου στον δικό μου κρατούμενο. Η φάτσα του είχε πρηστεί από το ξύλο που είχε φάει…Δεν είχα κανένα συναίσθημα απέναντί του, ούτε και πολυσκεφτόμουν τι έκανα. Περίμενα μόνο την εντολή του δεκανέα. Ο αιχμάλωτος δεν ήταν παρά άλλος ένας αντάρτης, που είχε ευθύνη για το θάνατο της οικογένειάς μου, όπως είχα καταλήξει να πιστεύω…
…Ο δεκανέας έδωσε το σύνθημα με έναν πυροβολισμό. Άρπαξα το κεφάλι του τύπου και του έκοψα το λαιμό με μια αβίαστη κίνηση. Το καρύδι του μπήκε εμπόδιο στην πορεία του κοφτερού μαχαιριού μου. Του το έβγαλα με την οδοντωτή πλευρά της ξιφολόγχης. Τα μάτια του γύρισαν ανάποδα και με κοίταξαν κατάματα, πριν παγώσουν σε μια φοβισμένη έκφραση, σαν από έκπληξη. Ο κρατούμενος έριξε το βάρος του πάνω μου, ενώ άφηνε την τελευταία του πνοή. Τον έριξα στο χώμα και σκούπισα την ξιφολόγχη μου πάνω του….Αναφέρθηκα στο δεκανέα που κρατούσε χρονόμετρο. Τα κορμιά των υπόλοιπων αιχμαλώτων πάλευαν στα χέρια των άλλων αγοριών και μερικοί έτρεμαν για λίγο ακόμη στο έδαφος…Με ανακήρυξαν νικητή και μου έδωσαν το βαθμό του μικρού υπολοχαγού. Γιορτάσαμε τις επιτυχίες εκείνης της μέρας με περισσότερα ναρκωτικά και περισσότερες πολεμικές ταινίες….»(σ.180-182).

Σκληρό κι αυτό; Σαφέστατα. Μόνο που αυτό είναι η «πραγματικότητα» τώρα.
Και μην βιαστεί κάποιος να πει ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είναι «φασιστική προπαγάνδα». Εκδόσεις Κέδρος είναι. Των οποίων η ιδιοκτήτρια είναι ιδρυτικό και υψηλόβαθμο στέλεχος των Οικολόγων Πράσινων.

Αυτοί είναι λοιπόν οι Αφρικανοί λαθρομετανάστες.
Κι αυτούς θα έχετε απέναντί σας αύριο ό