Κατοχική κυβέρνηση

11:55 9/7/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Του Μενέλαου Γκίβαλου*

Μόνο μια κατοχική κυβέρνηση, ένας κατοχικός στρατός, θα αντιμετώπιζαν με τόσο μίσος, με τέτοια εχθρότητα τον ελληνικό λαό, τους πολίτες οι οποίοι διαμαρτύρονταν και αντιδρούσαν στα μέτρα που οδηγούν νομοτελειακά στην εξόντωσή τους και...
στο ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας.
Το «δίπολο» της επιχείρησης με τίτλο «καταστολή, υποταγή, τρομοκράτηση του ελληνικού λαού» περιλαμβάνει δύο παράλληλες στρατηγικές:


- Σύμφωνα με την πρώτη, προηγήθηκε η οικονομική

και ιδεολογική τρομοκράτηση: αυτή περιέλαβε τα γνωστά διλήμματα: «Δραχμή ή ευρώ», «Μεσοπρόθεσμο ή χρεοκοπία», «Μεσοπρόθεσμο ή άρνηση της 5ης δόσης και παύση πληρωμών μισθών και συντάξεων»... Στα πιο προωθημένα διλήμματα περιλαμβάνονται το σύνθημα: «Μεσοπρόθεσμο ή τανκς» και η υπόμνηση περί ενδεχόμενου να υπάρξουν νεκροί από τις διαδηλώσεις, κατά το «πρότυπο» της Αργεντινής...

- Η δεύτερη στρατηγική αφορά στην ακραία και συντονισμένη χρήση των μηχανισμών καταστολής. Μόνο ένας κατοχικός στρατός θα ξυλοκοπούσε με τέτοια αγριότητα ανυπεράσπιστους πολίτες, μόνο μονάδες «ταγμάτων ασφαλείας» θα μετέτρεπαν την πρωτεύουσα σε θάλαμο αερίων και θα έθεταν σε άμεσο κίνδυνο την ίδια τη ζωή χιλιάδων αθώων πολιτών.

Οι μονάδες υποστήριξης των μηχανισμών καταστολής ενεργοποιήθηκαν την «κατάλληλη» στιγμή: Οι περίφημοι «κουκουλοφόροι» εμφανίστηκαν εδώ και λίγες ημέρες και συμμετείχαν σε «επιχειρήσεις προετοιμασίας» σε αγαστή συνεργασία με τις δυνάμεις καταστολής, περιμένοντας τη «μεγάλη ημέρα» κατά την οποία θα ψηφιζόταν το Μεσοπρόθεσμο... Κοινός στόχος η διάλυση της «πλατείας», η τρομοκράτηση των πολιτών, ώστε να ακυρωθεί το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ που εξέπεμπαν οι εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών.

Πράγματι, τις πρώτες ημέρες των συγκεντρώσεων των «Αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα η κυβέρνηση και τα συστημικά συμφέροντα προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα είτε με την υποτίμηση είτε με την περιθωριοποίηση και ενσωμάτωση του φαινομένου των «Αγανακτισμένων».

Όμως σύντομα αποδείχθηκε ότι ο πρώτος πυρήνας δεν αποτελούσε παρά μια πρωταρχική έκφραση μιας συλλογικής κοινωνικής αντίδρασης και οργής που συγκροτούσε ένα συνεκτικό και δυναμικό ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ το οποίο έθετε ως κοινό ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΤΟΧΟ την απόρριψη του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος και το αίτημα για ριζικές πολιτικές αλλαγές.

Για τα συστημικά συμφέροντα προέκυψε και ένας «δευτέρας τάξεως» κίνδυνος: Τμήματα της μεσαίας τάξης, που πλήττονται από τη βαθύτατη ύφεση και τα ακραία οικονομικά μέτρα, συντάχθηκαν με τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους νέους που απαιτούν μια άλλη προοπτική.

Για πρώτη φορά στη νεότερη πολιτική ιστορία του τόπου μια κυβέρνηση «κατόρθωσε» να καταστήσει αντίπαλό της τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, να αντιμετωπίζει ως εχθρό έναν ολόκληρο λαό, επιχειρώντας να τον εξουθενώσει, να τον εξοντώσει.

Οι δήθεν συγκρούσεις των μηχανισμών καταστολής με τους κουκουλοφόρους, οι κατ