ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΡΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ : Ο εγκέφαλος της απάτης του ελληνοχριστιανισμού

22:22 11/1/2012 - Πηγή: Ksipnistere

Γράφει η συντρόφισσα
Dr Άννα Μαρ.......
Εκπ/κός ΠΕ70
Διδάκτωρ Κοινωνικών Επιστημών
Επίτιμη Διδάκτωρ Κοινωνικών
και Παιδαγωγικών Επιστημών
του Univ. de Montpellier

Στη σύγχρονη χριστιανική Ελλάδα, το έργο του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», αποτελεί το θεμέλιο λίθο και το.....
«ευαγγέλιο» της επίσημης κρατικής ιδεολογίας του ελληνοχριστιανισμού.
Πρόθεση του Κων. Παπαρρηγόπουλου ως ιστορικού ήταν

η ιστορική αληθοφάνεια του σχιζοφρενικού ιδεολογήματος του «ελληνοχριστιανισμού» και της «μεγάλης ιδέας» (=αναβίωσης του ανθελληνικού «Βυζαντίου»). Η σκοπιμότητα αυτή τον παρέσυρε σε πολλές αντιφάσεις και αλληλοσυγκρουόμενες ιστορικές θέσεις. Σκοπός του ήταν η συσκότιση και η παραποίηση της ιστορικής πραγματικότητας.

Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος παρουσιάζει κάποιες περιόδους της Ιστορίας σχετικά αμερόληπτα.
Όμως, όταν φθάνει στην χριστιανική ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία, την αποκαλούμενη ψευδώς «βυζαντινή» (όρος, που συντηρείται μέχρι και σήμερα), την παρουσιάζει ως ελληνική με τον όρο «μεσαιωνικός ελληνισμός», που διακόπηκε δήθεν λόγω της οθωμανικής κυριαρχίας το 1453 και κατέληξε στην δημιουργία του νεόυ κράτους. Σε άλλα σημεία του έργου του ο Παπαρρηγόπουλος αυτοαναιρείται: «εκάλουν εαυτούς Ρωμαίους».
Η εποχή, κατά την οποία ολοκλήρωσε την ιστορία του, το 1870, ήταν λίγο μετά το διωγμό του Όθωνα απ’ τους πολιτικοθρησκευτικούς ταγούς της Ορθοδοξίας και την επαναφορά του χριστιανισμού σε πλήρη ισχύ. Η εποχή αυτή χαρακτηριζόταν από τυφλή θεοκρατία και οπισθοδρόμηση, όπου οι διωγμοί, οι αφορισμοί και τα συγχωροχάρτια έδιναν και έπαιρναν. Ήταν τότε, που η Εκκλησία με εργαλείο την ιστορία του Παπαρρηγόπουλου θεμελίωσε την παραφροσύνη με το υβριδικό ιδεολόγημα τού ελληνοχριστιανισμού, που διατηρείται σε απόλυτη ισχύ έως σήμερα στην παιδεία, τη διανόηση και την πολιτική της Ρωμιοσύνης.
Το νέο κράτος «πέτυχε» τη μεγαλύτερη συμφορά με τη «μεγάλη ιδέα» (=αναβίωση του Βυζαντίου), που προσπάθησε να πραγματοποιήσει στις αρχές του 20ού αιώνα. Η ιδέα αυτή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαρκαστικά ως «η μεγάλη ιδέα του Καραγκιόζη». Τα τραγικά γεγονότα που ακολούθησαν αποτελούν την κοντόφθαλμη και αυτοκαταστροφική πολιτική προέκταση και πλευρά του «ελληνοχριστιανισμού».

Το νεοσυσταθέν κράτος αποτέλεσε ένα πιστό αντίγραφο της παρηκμασμένης ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αυτό που όλοι μας σήμερα αποκαλούμε ψευδώς «Βυζάντιο». Κύριο ρόλο σ’ αυτό έπαιξαν κυρίως η Ορθόδοξη Εκκλησία, οι φαναριώτες, οι κοτζαμπάσηδες και οι πολιτικοί ταγοί της Ρωμιοσύνης.
Με δόλιους και συνομωτικούς τρόπους η ηγέτιδα δύναμη της Ρωμιοσύνης, η Ορθόδοξη Εκκλησία, κατάφερε να καπελώσει και να και υποβαθμίσει όλους του υγιείς μηχανισμούς του νέου κράτους και κυρίως την παιδεία. Μια μικρή διακοπή με προσπάθεια επαναφοράς των ελληνικών αξιών έγινε κατά την περίοδο της αντιβασιλείας και του Όθωνα. Έκτοτε, το κράτος μεταλλάχθηκε οριστικά σ’ ένα νεορρωμαίικο τριτοκοσμικό κρατίδιο, π