Κυβέρνηση... «ειδικού σκοπού»

18:20 20/6/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Του Σταύρου Χριστακόπουλου


Για την κυβέρνηση που εμφάνισε ο Γ. Παπανδρέου μετά τον ανασχηματισμό, το συμπέρασμα των περισσοτέρων, ανεξαρτήτως πολιτικής οπτικής, είναι κοινό: «κυβέρνηση του Μεσοπρόθεσμου». Δεν είναι όμως μόνον αυτό. Με τους δανειστές να πιέζουν και την κυβέρνηση να βιάζεται, πιο σοβαρά ζητήματα έχουν προτεραιότητα...
Κατ’ αρχάς πρόκειται όντως για την κυβέρνηση που θα......
διασφαλίσει, πλην συγκλονιστικού απροόπτου,

την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου. Κι αυτό διότι έχει εντάξει στους κόλπους της εκπροσώπους του περίφημου «όλου ΠΑΣΟΚ», άρα θεωρείται βασίμως ότι οι όποιες αντιδράσεις στη λογική και το περιεχόμενο του Μεσοπρόθεσμου τίθενται υπό την ευρύτερη δυνατή κομματική ομπρέλα.
Προφανώς αυτή η «κάλυψη» δεν είναι αρκετή έναντι των «πλατειών» και της διάχυτης κοινωνικής έξαψης – είτε οργή την ονομάσουμε είτε, ορθότερα, απόγνωση. Είναι όμως αρκετή για να διασφαλίσει ότι η συμπαράταξη με την κλυδωνιζόμενη και συνεχώς απαξιούμενη ηγεσία του κόμματος και της κυβέρνησης θα τους εμπεριέχει όλους και ότι κανείς δεν μπορεί να κερδοσκοπήσει κρατώντας ανώδυνη «πισινή» με φωνές άνευ αντικρίσματος.
Από εδώ και πέρα ή όλοι μαζί επιβιώνουν, όσο επιβιώσουν, ή όλοι μαζί καταρρέουν. Είναι το τελευταίο χαρτί της ηγεσίας Παπανδρέου για την όποια παράταση ζωής είναι δυνατόν να εξασφαλίσει.
Οι πολιτικοί στόχοι
Πέραν όμως του εσωτερικού συσχετισμού στο ΠΑΣΟΚ και την κυβέρνηση, ο οποίος έχει πάρα πολλές ακόμη πλευρές άξιες για διερεύνηση, η νέα κυβέρνηση έχει μερικά εξόχως ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά, από τα οποία το κρισιμότερο είναι ότι δεν πρόκειται για ένα σχήμα φτιαγμένο με κάποιον σαφή οικονομικό στόχο – και μάλιστα σχετιζόμενο με κάποιου είδους «σωτηρία της χώρας».
Πρώτο και καλύτερο δείγμα το υπουργείο Οικονομικών, όπου η επιλογή Βενιζέλου είναι αστείο να περιμένει κάποιος ότι θα παραγάγει δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Η επιλογή είναι αμιγώς πολιτική κι αυτό μπορεί κάποιος να το δει υπό το φως των εξής στοιχείων:
● Ο νέος υπουργός, στις πρώτες του εμφανίσεις, μίλησε κατ’ εξοχήν πολιτικά, απέφυγε – ή δεν είχε εύκολες απαντήσεις – να τοποθετηθεί με σαφήνεια σε οποιαδήποτε συγκεκριμένη ερώτηση για το νέο του αντικείμενο και περιορίστηκε να ομολογήσει με εύηχα μισόλογα ότι δεν κομίζει κάποια συνταγή διαφορετική από αυτήν του προκατόχου του. Ειδικά σε ό,τι αφορά μια «δικαιότερη κατανομή βαρών», την οποία πιέστηκε... ευγενώς από τα ΜΜΕ να προσδιορίσει με κάποιον τρόπο.
● Αποκαλύπτοντας την πραγματική – και μάλλον μοναδική – προτεραιότητά του, επικέντρωσε εμφανώς στη διευθέτηση της «βιωσιμότητας» του χρέους, η οποία, όπως κατ’ επανάληψιν έχει επισημανθεί από την ίδια, είναι η κυρίαρχη προτεραιότητα της κυβέρνησης.
● Και, τέλος, ο ίδιος προέταξε τη «συστράτευση» δυνάμεων της αντιπολίτευσης σε μια ατζέντα (με επίκεντρο το φορολογικό) στην οποία θα επιχειρηθεί η σύγκλιση κυρίως με τη Ν.Δ., αλλά όχι μόνον αυτή.
Σημειώστε ακόμη ότι παρέμεινε στο υπουργείο ως υπουργός αναπ