Λιβύη: “Αυγή” ή “Οδύσσεια”;

08:02 26/3/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Ο Μάρτιος του 2011, θα παραμείνει στη μνήμη της ανθρωπότητας, ως ο μήνας των μεγάλων προκλήσεων: της φύσης και του ανθρώπου.

Στην Ιαπωνία, το τριπλό χτύπημα με χιλιάδες νεκρούς και θύματα, που έφερε στην επιφάνεια τον πραγματικό φόβο του πυρηνικού ολέθρου, θυμίζει σε όλους, ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο και προβληματίζει, έθνη και.....
λαούς, κράτη και πολίτες, για τους κινδύνους της φύσης και τη χρήσης της ατομικής ενέργειας.

Του ανθρώπου, με τις εξελίξεις στις αραβικές χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, που δίνουν ένα αισιόδοξο μήνυμα για τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Γι’ αυτό η Ελλάδα, όπου γεννήθηκε η Δημοκρατία, πρέπει να είναι πρωτοπόρα στους αγώνες αυτούς.

Αποτελούν όμως και ευκαιρία. Να προχωρήσει ο κόσμος μπροστά. Με περισσότερη ελευθερία, Δημοκρατία και δικαιοσύνη, που αποτελούν τη βάση της καλώς εννοούμενης ανάπτυξης και ευημερίας των λαών.

Η Διεθνής Κοινότητα, καθυστέρησε πολύ να βρει τη συνισταμένη, μεταξύ των κρατών-μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, ώστε να καταστεί δυνατή η υιοθέτηση μιας απόφασης. Αλλά και η Ευρωπαϊκή Ένωση, απέτυχε… να καταλήξει σε μια κοινά αποδεκτή απόφαση για τη Λιβύη. Το ίδιο συνέβη και με το G8, ενώ αντίθετα, ο Αραβικός Σύνδεσμος και η Αφρικανική Ένωση, έδειξαν θάρρος και αποτελεσματικότητα, και μετά από κάποιους ενδοιασμούς και επιφυλάξεις, συμμετέχουν στην επιχείρηση.

Γι’ αυτό δεν πρέπει να απογοητεύσουμε τον αραβικό κόσμο. Οφείλουμε να κινηθούμε αυστηρά στο πλαίσιο των αποφάσεων του ΟΗΕ.

Η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας 1973 (2011), είναι υποχρεωτική για όλα τα κράτη-μέλη του ΟΗΕ, ακόμα και γι’ αυτά που εκφράζουν επιφυλάξεις.

Τα κράτη αυτά, έχουν τη δυνατότητα να μη συμμετέχουν, εάν δεν το επιθυμούν, όπως π.χ. η Ρωσία και η Κίνα, που είχαν τη δυνατότητα να σταματήσουν την απόφαση αυτή, ασκώντας βέτο ως μόνιμα μέλη.

Το ίδιο ισχύει και για τη Γερμανία, η οποία, και άλλες φορές στο παρελθόν είχε εκφράσει αντίστοιχες επιφυλάξεις, όπως στον πόλεμο του Κόσσοβο το 1999, όπου τελικά συμμετείχε στρατιωτικά μπρος στις σφαγές της Σρεμπρένιτσα. Ελπίζουμε να μην φτάσουμε εκεί.

Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου, που καταπατούνται αυτή τη στιγμή στη Λιβύη, δεν είναι, ούτε δυτικά, ούτε ανατολικά, ούτε βόρεια, ούτε νότια. Δεν είναι καν διεθνή. Είναι οικουμενικά. Εξ ου και η ονομασία της διακήρυξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ ως «οικουμενική», αντί για «διεθνή», που είχε επιμόνως προτείνει τότε, η πρώην Σοβιετική Ένωση.

Από την άλλη όμως πλευρά, οι δυνάμεις που συμμετέχουν στη συμμαχία, καθ΄ οιονδήποτε τρόπο, οφείλουν να περιοριστούν μόνο σε στρατιωτικούς στόχους, που πολλές φορές, χρησιμοποιούν τον άμαχο πληθυσμό ως «ανθρώπινη ασπίδα», κάτι που αποτελεί κατάφωρη παραβίαση των κανόνων του δικαίου και της ηθικής.

Η δημοκρατική Ελλάδα έχει μία πολιτική. Την έντιμη πολιτική.