Με πόσες ανθρώπινες ψυχές πληρώνουμε μια δόση στη Μέρκελ;

08:10 27/10/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη


- Για να σώσουν τη δική τους Ευρώπη, σκοτώνουν τη δική μας Ελλάδα και τους ανθρώπους… Για το χρήμα… Την «ύψιστη αξία»…
- Ανοίξαμε την πόρτα της χώρας και δώσαμε τις θέσεις μας σε ασήμαντους, μικρόνοες της Ευρώπης…
Που βάλθηκαν, αυτοί και οι....
υπάλληλοί τους, να μας «σώσουν»… Ειδικά στη γερμανική μπότα, εκείνη που άλλοτε πατούσε στις χώρες με τα όπλα και τις χιτλερικές ορδές, τώρα ξεσκίζει με την οικονομική επιβολή και τον έλεγχο της κοινής γνώμης…

- Μας έκαναν

να πιστέψουμε ότι στην Ελλάδα κατοικούν όλοι οι απατεώνες του κόσμου. Μας εξύβρισαν μέσω των εφημερίδων και των πολιτικών τους, έθιξαν το φιλότιμο του κάθε Έλληνα, τον έκαναν να νιώσει μικρός, ασήμαντος, ανάξιος να κάθεται στο «οικογενειακό τους τραπέζι»… Μέχρι που όλοι πλέον συνειδητοποιούμε ότι η κρίση αυτή δεν είναι ελληνική – άσχετα με τις ελληνικές λαμογιές, τους χειρισμούς και τα παρεπόμενά τους- αλλά σχετίζεται με τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος, τις στρεβλώσεις του συστήματος αξιών, του ίδιου του μοντέλου του περίφημου «δυτικού πολιτισμού».

- Κύριοι της τρόικα, θέλω να παραμείνω πολίτης μιας ελεύθερης κι όχι υπό κατοχή χώρας.

Δεν αποδέχομαι την πολιτική εξουσία που αναλάβατε στο όνομα των χρεών.

Γιατί πάνω από τα χρέη (ποτέ δεν έμαθα πόσα είναι, ούτε κάποιοι από εσάς παραδέχτηκαν ότι χρωστάνε σ’ εμάς) υπάρχουν οι άνθρωποι, που δεν αξίζουν για εσάς…

Δεν διαφωνώ μόνο γιατί απαιτείτε απίστευτα χαράτσια.

Αλλά επειδή καταλύετε την πολιτική αυτονομία και την αξιοπρέπειά μας. Την κοινωνική δικαιοσύνη.

Τις ανθρώπινες αξίες.

Συχνά φέρνω στο μυαλό μου μια εικόνα: αν σηκώνονταν από τους τάφους τους οι άνθρωποι που έχυσαν το αίμα τους για να απελευθερώσουν την πατρίδα τους, για να ζουν ελεύθερες οι επόμενες γενιές, τι θα σκέφτονταν γι αυτό που θα συναντούσαν; Θα αναγνώριζαν την Ελλάδα που δημιούργησαν και τους Έλληνες που υπερασπίστηκαν, ακόμη και με τη ζωή τους;

Τι θα σκέφτονταν για τις πολιτικές ηγεσίες, που παρέδωσαν τον οικονομικό και, μοιραία, τον πολιτικό έλεγχο της χώρας τους στους «προστάτες», εκείνους που διαχρονικά ρούφηξαν το αίμα και τις ψυχές αυτής της χώρας; Τι θα σκέφτονταν για τους κατοίκους (όχι τους πολίτες…) που αφού έσκυβαν για χρόνια τη μέση προκειμένου να συναλλαχθούν και να κάνουν τις δουλειές τους, σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, τώρα παρακολουθούν όσα γίνονται και δεν εξεγείρονται να πετάξουν στη θάλασσα όλους τους νέους κατακτητές, που έρχονται με τη μορφή κομψευόμενων Ευρωπαίων… Εκείνων που ζητούν τις ανθρώπινες ψυχές, το μέλλον και την επιβίωση των νέων ανθρώπων, για να εξοφλούμε τις δόσεις για τα χρωστούμενα (όσα τέλος πάντων χρωστάμε…)

Φαντάζομαι ότι αν κάτι τέτοιο μπορούσε ποτέ να συμβεί, θα προκαλούσε το ξυλοφόρτωμά μας με μια βρεγμένη σανίδα. Ξύλο από τα χέρια ενδόξων προγόνων στις πλάτες αναξίων απογόνων… Κάναμε ό,τι (και όσα) κάναμε, αλλά δεν τ’ αντιμετωπίζο