Μία μόνο ήττα αποδέχομαι… Την ήττα των απογόνων μου

20:26 29/9/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Πόλη σιωπηλή, πόλη νεκρή…
Τις τελευταίες ημέρες η Αθήνα είναι βουβή. Κινείται σχεδόν αθόρυβα…

Μεγάλο το άγος, μικρός ο τόπος για να το σηκώσει. Στα πρόσωπα των Ελλήνων βλέπεις τον ασήκωτο πόνο από την προδοσία που έγινε. «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί και εμείς φωνάζαμε ζήτω και.....
γεια, την πρώτη μέρα».

Πώς καταφέραμε αλήθεια και τα χάσαμε όλα; Πώς καταφέραμε και πήγαν στράφι όλοι οι αγώνες της λευτεριάς;
Πόσο αίμα χύθηκε για αυτό

τον τόπο… Άδικα;

Η οργή αγριεύει τα πρόσωπα, τα σκληραίνει, το κτήνος δουλεύει μέσα στο μυαλό να πάρει το πάνω χέρι.

Λαός παλιός, λαός ατίθασος, λαός αλαζονικός, λαός ελεύθερος, λαός του κεφιού και του παιχνιδιού, λαός ΤΩΡΑ στο γύψο! Είναι άραγε ο ίδιος λαός;

Λαός προδομένος: από τους φιλελεύθερους «διανοούμενους» της ψευτοαριστεράς που του είπαν ότι είναι ντροπή και «ρατσισμός» να νιώθει υπερήφανος ως Έλληνας.
Λαός προδομένος: από τους πολιτικούς που τον εξαγόρασαν, τάζοντάς του μια καλύτερη ζωή, αλλά στην αλήθεια τον υποθήκευαν και τώρα τον ξεπουλάνε.
Λαός προδομένος: από τους δασκάλους που ποτέ δεν δίδαξαν, από τους παπάδες που ποτέ δεν παρηγόρησαν, από τους αστυνομικούς που ποτέ δεν προστάτεψαν…
Λαός προδομένος: από τις αυταπάτες του…

Δεν είναι τωρινές οι διαπιστώσεις… Όχι για εμένα τουλάχιστον… Τα ίδια έγραφα και πριν δέκα χρόνια, μικρό το κοινό τότε. Σήμερα μεγάλωσε το κοινό, αλλά είναι αγανακτισμένο, όχι αποφασισμένο, είναι ζαλισμένο, όλα τα βλέπει θολά και ακόμα και τα γράμματα δεν μπορεί να συγκρατήσει, εθισμένο στα greeklish.

Πολλές φορές σκέφτομαι να πάψω να γράφω… Να κλείσω το tsantiri και να πάω να «χαθώ» στον τόπο εξορίας και του στοχασμού, στις άγονες Κυκλάδες, να μη δω ούτε το τέλος σας, ούτε τα ερείπιά σας… Να μη δω τίποτα από τη ξεφτίλα του αγοραίου όχλου και των δημαγωγών συγκλητικών. Να έχω τελευταία εικόνα το Αιγαίο, πριν το μολύνετε και αυτό με τις ισραηλιτικές γεωτρήσεις σας… Να κρατήσω τον ελληνισμό μου αμόλυντο από το σάπιο, νεκρό, σιχαμένο ρωμαίικο που φτιάξατε…

Βεβαίως θα σας συνέφερε πολύ αυτό. Βούτυρο στο ματωμένο παντεσπάνι σας θα ήταν.

Μη χαίρεστε, δεν θα σας κάνω τη χάρη. Μένω στη πόλη, ως «αλογόμυγα» να σας ταλανίζω συνεχώς…

Θυμάμαι μια εποχή, δεν είναι μακρινή, που με λίγους και καλούς συντρόφους θελήσαμε να αλλάξουμε την Ελλάδα. Από δικές μας αστοχίες το εγχείρημα δεν προχώρησε. Από τότε, αν και πέρασε λίγος καιρός, συνέβησαν πολλά. Κάποιοι χάθηκαν, κάποιοι «έφυγαν» και όσοι απέμειναν ψάχνουν «κρύπτες» να σώσουν τα βιβλία και ο,τι μας ορίζει ως έθνος, «μαλαματένια λόγια στο χορτάρι ποιος κρύβει για την άλλη τη γενιά;».

Ένας από εκείνους τους υπέροχους ανθρώπους, που είχα την ευτυχία να με τιμά με τη φιλία του, ήταν ο σπουδαίος Έλληνας συνθέτης Γιώργος Τσαγκάρης, που σήμερα -δυστυχώς για την Ελλάδα- δεν είναι ανάμεσά μας. Βρήκα στο youtube το ακόλουθο βίντεο, από τις «χριστουγεννιάτικες» ευχές του το 2004 και