Μια παραίτηση που δεν ήρθε ποτέ…

14:06 13/4/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Όσοι έζησαν… από μέσα το ΠΑΣΟΚ, λένε ότι κάποια από τα στελέχη της πρώτης γενιάς, που αντιστάθηκαν στον πειρασμό να παραδώσουν και την ταυτότητά τους ακόμη στον Ανδρέα Παπανδρέου, κατάφεραν να συνθέσουν μια πολιτική κουλτούρα, εν μέρει ξένη προς το Κίνημα που «ήρθε σαν αστραπή», και κατάφερε να μετατραπεί περίπου σε....
συνώνυμο του κράτους.

Κράτησαν τις χρήσιμες αποστάσεις ασφαλείας από τον θυελλώδη και ισοπεδωτικό λαϊκισμό, έστρεψαν

το βλέμμα τους προς μια Ευρώπη σύμμαχο και όχι… απειλή, περνούσαν από το φίλτρο της κοινής λογικής και της νηφαλιότητας, εξελίξεις και δεδομένα που καταλάβαιναν ότι θα καθόριζαν σε ορίζοντα ετών, τις τύχες των χωρών της γηραιάς ηπείρου.

Ένα τέτοιο στέλεχος, είναι η Βάσω Παπανδρέου, που με σημερινή συνέντευξή της στην ιστοσελίδα «tovima.gr», παραδέχεται ότι μπήκε στον πειρασμό να παραιτηθεί από βουλευτής, πριν την περσινή ψηφοφορία στο Κοινοβούλιο, για το Μνημόνιο εκχώρησης της εθνικής αυτοδιάθεσης. Η επιχειρηματολογία που αναπτύσσει, κινείται στα αναμενόμενα επίπεδα της στήριξης του ΠΑΣΟΚ, έχει αξία όμως αυτή η εξομολόγηση επί προσωπικού, γιατί καταδεικνύει και τη θεμελιώδη διαφορά της από εκείνους που έμειναν και… το διαπραγματεύονταν.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η διαδρομή της δεν ήταν τυχαία. Πέρασε από την τότε ΕΟΚ, ως Επίτροπος της Ελλάδας, σε μια περίοδο κατά την οποία υπήρχαν στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ στελέχη που ειλικρινώς πίστευαν ότι… θα έπρεπε να αποχωρήσουμε από την κοινή ευρωπαϊκή οικογένεια.

Διετέλεσε ιθύνων νους της εξέγερσης του «εκσυγχρονιστικού» ρεύματος στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, τότε που με τον ιδρυτή του Κινήματος έμοιαζε να τη συνδέει μονάχα το… κοινό επώνυμο.

Ένα βράδυ του 1995 στο Χαλάνδρι, έκανε πέτρα την καρδιά της, και δέχτηκε να υποχωρήσει, προκειμένου να ηγηθεί ο Κώστας Σημίτης του εγχειρήματος «πάμε να πάρουμε το ΠΑΣΟΚ». Ίσως γιατί στη δική της πολιτική αισθητική, φάνταζε ξένη η επιστράτευση του Θόδωρου Τσουκάτου, και οι ανισοβαρείς συμμαχίες με δυνάμεις του «παλαιού ΠΑΣΟΚ», που εκείνη πίστευε ότι θα έπρεπε να μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Και αφού… κλειδωθούν εκεί, στη συνέχεια κάποιος να εξαφάνιζε το κλειδί.

Στη δεύτερη τετραετία Σημίτη, που ξεκίνησε με την αμφιλεγόμενη επικράτηση στις εκλογές του 2000, οι αποστάσεις της ήταν όλο και πιο εμφανείς. Μάλλον πλήρωσε το τίμημα, όταν ο άλλοτε καταλληλότερος για πρωθυπουργός, έδωσε το (έστω και θαμπό) δαχτυλίδι στον Γιώργο Παπανδρέου, «αδειάζοντας» μέσα σε μια νύχτα όλα εκείνα τα… μη-παπανδρεϊκά στελέχη, που πίστευαν ότι θα μπορούσαν να διεκδικήσουν το δικό τους μερίδιο στην πολιτική υστεροφημία.

Επί προεδρίας και αργότερα πρωθυπουργίας του Γιώργου Παπανδρέου, η Βάσω Παπανδρέου έμεινε εκτός κυβερνητικού σχήματος. Ορισμένοι «πραιτωριανοί» της νέας ηγετικής ομάδας, προσπάθησαν να την παρουσιάσουν ως «παρελθόν». Οι εξελίξεις δεν τους δικαίωσαν.

Η Βάσω εξελίχτηκε σε «φωνή συνείδησης», για ένα ΠΑΣΟΚ που ορισμένοι δεν πίστευαν καν ότι υ