ΜΗΠΩΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ;

21:00 30/5/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Το σχόλιο αυτό είναι λιτό, ξερακιανό και δίχως πολλές εξηγήσειςπλέον. Έτσι όπως πρέπει να είναι η απόφαση για το διαζύγιο ενός αγαπημένου κατά το παρελθόν ζευγαριού. Διαδικτυακοί φίλοι, το μελέτησα, τα έβαλα κάτω, λογάριασα δεκάδες παραμέτρους και κατέληξα ότι η ΕΕ δεν αφήνει πλέον κανένα περιθώριο στην Ελλάδα να παραμείνει στην αγκαλιά της. Ήρθε η ώρα να χωρίσουμε. Ήρθε η στιγμή να πάρουμε τον δικό μας δρόμο σε αυτή την....
περιοχή του πλανήτη, με αυτόνομη πλέον περπατησιά στον κόσμο. Εύχομαι και επιθυμώ

το διαζύγιο να είναι συναινετικό και να χωρίσουμε με αμοιβαία κατανόηση, αν και αντιλαμβάνομαι ότι δεν θα μπορέσουμε τελικά να αποφύγουμε τις τριβές και τις εντάσεις. Τα έχουν αυτά τέτοιου είδους χωρισμοί συνεταίρων, που νόμιζαν ότι δεν θα χωρίσουν ποτέ.
Ίσως κάποιοι να απορείτε για τούτη την στάση ενός ευρωπαϊστή, ενός ανθρώπου που ενδιαφέρθηκε για την καλλιέργεια του ευρωπαϊσμού όσο τίποτε άλλο στη ζωή του, αλλά προσπαθήστε να καταλάβετε ότι ο η ιδέα που υπηρέτησα δολοφονήθηκε στη σημερινή Ελλάδα από μια ευρωπαϊκή ελίτ, η οποία υπήρξε ανίκανη να αντιμετωπίσει την πρόκληση και απειλή από το χρηματοπιστωτικό λόμπυ, που εδρεύει και στις δύο άκρες του Ατλαντικού. Οι μικροί ηγέτες της ΕΕ, αποδείχθηκαν νάνοι μπροστά στους ανθρώπους του «έξυπνου χρήματος» του Αμερικανο-εβραϊκό λόμπυ. Δεν επέδειξαν θεσμική ευελιξία και ικανότητα διαχείρισης της πιστωτικής κρίσης που προκλήθηκε στο μαλακό υπογάστριο της ευρωζώνης, σε συνέχεια της κρίσης του 2008 που είχε ως πηγή τις ΗΠΑ. Καμία απολύτως πολιτική εφευρετικότητα δεν έδειξαν να διαθέτουν. Σφιγμένοι, μίζεροι και ανέμπνευστοι ηγέτες του ιδίου επιπέδου με τους διαπλεκόμενους δικούς μας, αποδείχθηκαν. Η ΕΕ φανέρωσε την πολιτική της γύμνια και δολοφόνησε τον ευρωπαϊσμό πακτωμένη σε μια μορφή νεοφιλελεύθερου οικονομισμού, από τον οποίο έδειξε ότι δεν σκοπεύει να μετακινηθεί ούτε σπιθαμή.
Αν, λοιπόν, όλα είναι νεοφιλελεύθερη οικονομία στην ΕΕ και εάν το πολιτικό συμφέρον της ευρωπαϊκής ελίτ υποτάσσεται στο συμφέρον του χρηματιστή, τότε, υπό τις συνθήκες που διαμορφώνονται, φαίνεται να υπάρχει σοβαρή διάσταση του ελληνικού συμφέροντος με το γενικότερο συμφέρον στην ΕΕ, έτσι όπως τουλάχιστον εκφράζεται από την γραφειοκρατία της και τις κυβερνήσεις στην Γερμανία και στην Γαλλία.
Είναι κρίμα, αλλά από τη στιγμή που δεν πετύχαμε τόσα χρόνια να δομήσουμε μια ισχυρή κοινωνική θεωρία του ευρωπαϊσμού, βασισμένη στον διαρκή εκδημοκρατισμό που θα οδηγούσε στην πολιτική ενοποίηση ολόκληρης της Ευρώπης με σεβασμό στην διαφορετικότητα, ήταν εύλογο ότι κάποια στιγμή θα ερχόταν μια οικονομική κρίση που δεν θα μπορούσαμε να διαχειριστούμε πολιτικά. Έτσι και έγινε. Από τη στιγμή που χώρες της ευρωζώνης «μπορούν» να χρεοκοπούν - ή καλύτερα να οδηγούνται σε χρεοκοπία - τίθεται ένα μεγάλο ζήτημα πολιτικής ισχύος της ΕΕ και ασφαλώς εσωτερικής πολιτικής οργάνωσης.
Ασφαλώς και ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, διέπραξε τραγικά σφάλματα και ασφαλώς το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα απέτυχε να προσαρμόσει αρμ