Να ξεστραβωθούμε επί τέλους

22:24 20/2/2012 - Πηγή: Ksipnistere

Γράφει ο Ευθύλογος
Οι Έλληνες δεν πρότειναν εναλλακτική λύση απέναντι στο Μνημόνιο υποστηρίζει ο Daniel Cohn-Bendit (εδώ) (σ.σ. με φυσικό επακόλουθο να δεχθούν το μνημόνιο).
Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός. Το αντίθετο θα ήταν περίεργο.
Ποιος θα μπορούσε να κάνει προτάσεις;
Οι εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ;
Θα έρχονταν σε αντίθεση με την παμπόνηρη παπατζίδικη νοοτροπία του «παππού», τον καταστροφικό λαϊκισμό του «πατέρα» και τον ψευδεπίγραφο

σοσιαλισμό του «καθηγητή». Άλλωστε δεν ....

αποκλείεται να πιστεύουν ακόμη ότι «λεφτά υπάρχουν!»
Οι εκπρόσωποι της Ν.Δ;
Αυτοί ακόμη δεν κατάλαβαν, πώς ο Παπανδρέου κατάφερε μέσα σε δυο χρόνια να καταστρέψει την οικονομία (τρόπος του λέγειν) που η προηγούμενη κυβέρνηση της Ν.Δ. την είχε καταστήσει «ισχυρή» και «θωρακισμένη».
Θα έπρεπε λοιπόν πρώτα να αποκαθηλώσουν αρχικά τον «ανεψιό» και στη συνέχεια τον «θείο» για τις πρώιμες επιλογές του, που είχαν σαν αποτέλεσμα το φρικτό αθηναϊκό υδροκέφαλο τέρας, την εγκατάλειψη της υπαίθρου, και την ταύτιση των συμφερόντων της Ελλάδας με τα συμφέροντα κάμποσων «βιομηχάνων» του κώλου και του ΤΕΕ. Είναι τυχαίο ότι ο τομέας των δημοσίων έργων είναι κατ’ εξοχήν χώρος λαθροχειριών τα τελευταία 60 χρόνια;
Όσο για τον «επίτιμο σώγαμπρο», η σημερινή σύνθεση της Ν.Δ. δεν θα είχε κανένα πρόβλημα όχι μόνον να τον αποκαθηλώσει αλλά και να τον σταυρώσει, μόνο που κατά τα φαινόμενα είναι αυτός που φταίει (συγκριτικά πάντα) λιγότερο από όλους, ζώντες τε και τεθνεώτες.
Να προτείνει ο ΛΑΟΣ;
Μα το σχέδιο διάσωσης μιας χώρας είναι σοβαρή δουλειά. Καμιά σχέση με τις εξυπνακίστικες ατάκες που πετάει κατά καιρούς ο ιδρυτής του.
Να προτείνουν οι αριστεροί;
Μα πότε πρότειναν ρεαλιστικά μέτρα; Προτιμούν το ασφαλές καταφύγιο της μη συμμετοχής.
Να προτείνει ο Παπαδήμος;
Μα ο άνθρωπος δεν πρότεινε και κάψαμε τη μισή Αθήνα! Που να είχε προτείνει κιόλας.
Και πέραν αυτών:
Ποιος θα μπορούσε να προτείνει μέτρα που θα έρχονται σε αντίθεση με τη νοοτροπία που καλλιεργήθηκε για πάνω από μισό αιώνα και που έχει σαν ιδεολογικό κέντρο βάρους το «συμφεροντάκι» μας και την εξυπηρέτησή του με όλους τους νόμιμους (αφού παν νόμιμον είναι και ηθικόν) αλλά και παράνομους (αφού, «έλα ρε αδερφέ, μόνο εγώ είμαι;») τρόπους;
Ποιος έχει το θάρρος να προτείνει τα επώδυνα μέτρα που απαιτούνται ώστε ύστερα από πάρα πολλά χρόνια (τουλάχιστον 50 - 60) σκληρής δουλειάς και ακόμη σκληρότερης φτώχειας να αρχίσουμε να κάνουμε τα πρώτα βήματα ανάκαμψης;[1]
Ποιος έχει το ηθικό σθένος να αναγνωρίσει ότι η πλειοψηφία των νόμων που εφαρμόστηκαν από το 1950 και μετά στην Ελλάδα έχουν παραθυράκια και φωτογραφικές διατάξεις με στόχο να εξυπηρετήσουν τους «ημέτερους» αλλά να κάνουν ζημιά και στους «άλλους»;
Ποιος τολμάει να παραδεχθεί ότι ολόκληρη η ιστορία της μεταπολεμικής περιόδου δεν είναι τίποτε άλλο από το χρονικό μιας προαναγγελθείσας καταστροφής και μιας προβλέψιμης διάλυσης;
Ποιος μπορεί να σταθεί απέναντι στον (