Νέο πολιτικό και κοινωνικό τοπίο...

19:44 12/5/2012 - Πηγή: Ksipnistere

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΚΗ

«Μηδέν άγαν» (δηλαδή: «Μην παρατραβάς το σκοινί» -για να μη μετατραπεί σε καλάμι). Όταν θα διαβάζετε τις γραμμές αυτές είναι άγνωστο αν θα έχει σχηματιστεί κυβέρνηση (οικουμενική, ειδικού σκοπού, ημι-μνημονιακή ή όπως αλλιώς θα την ονοματίσουν οι συνεταίροι...). Όλοι συμφωνούμε ότι η ....
χώρα πρέπει να κυβερνηθεί... Το ερώτημα είναι: «πως;».
Αυτό το βασικό ερώτημα καλούνται να απαντήσουν οι πολιτικοί αρχηγοί. Και η απάντηση δεν μπορεί να είναι: «Όπως... όπως!». Κι αυτό επειδή πρώτα πρώτα δεν το αντέχει η χώρα και ταυτόχρονα γιατί είναι «η χαρά των ποικίλων

συμφερόντων», που οδήγησαν τον τόπο στα σημερινά αδιέξοδα.

Δυστυχώς, όμως, στην Ελλάδα δεν υπάρχει «κουλτούρα συνεργασίας» (το παράδειγμα του 1989 είναι απογοητευτικό!). Αυτό, βέβαια, δεν πρέπει να οδηγήσει -αναγκαστικά- σε αδιέξοδο ή σε μια διακυβέρνηση σε δυσαρμονία με τη βούληση του λαού.

Ο «φαύλος» εκλογικός νόμος από τη μία «δωρίζει» στο πρώτο κόμμα 50 βουλευτικές έδρες και την ίδια στιγμή αφήνει χωρίς πολιτική εκπροσώπηση το 19% των πολιτών. Τα πάλαι ποτέ μεγάλα κόμματα αποτελούν πια μια ηχηρή μειοψηφία (32%) την ώρα που η ευρύτερη αριστερά (με πυρήνα το ΣΥΡΙΖΑ) αποκτά μια δυναμική τέτοια (31,6%), που είναι άγνωστο το που μπορεί να φτάσει σε περίπτωση νέων εκλογών (Με βάση την πρώτη μετεκλογική δημοσκόπηση τα τρία κόμματα: ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΔΗΜΑΡ αγγίζουν το 39,6% ενώ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ το 32,9%)... Η τάση, δηλαδή, είναι ολοφάνερη χωρίς καν να μπούμε στη διαδικασία μιας γενικευμένης διαχωριστικής γραμμής: «μνημόνιο-(αντι)μνημόνιο)... όπου θα πρέπει να «αθροίσουμε» αντίστοιχα ψήφους και άλλων κομμάτων.

Παρατηρώντας, λοιπόν, τα εκλογικά δεδομένα βλέπουμε ότι η Ν.Δ. με 19% λαμβάνει 58 έδρες και 50 «δώρο», συνολικά 108 βουλευτές, όταν το άλλο 19% του εκλογικού σώματος δεν εκπροσωπείται στη νέα Βουλή! Αυτό δείχνει πολλά για την «ποιότητα» της δημοκρατίας μας, που χάνει (λόγω και του εκλογικού νόμου) πολλά από τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά, ενώ την ίδια στιγμή «κόβει και ράβει» στα μέτρα του πάλαι ποτέ.. δικομματισμού και τα ποσοτικά χαρακτηριστικά...

Με βάση, λοιπόν, τα παραπάνω είναι ολοφάνερο ότι το «παλιό» πεθαίνει το νέο -ίσως- δεν έχει ακόμα -οριστικά- γεννηθεί. Ζούμε σε μία μεταβατική περίοδο, που όμως έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ξεκίνησε, ήδη, μια βαθιά ανασύνθεση (πολιτική, κοινωνική), που, ευτυχώς, δεν έχει πια δρόμο επιστροφής.

Και φτάνουμε, έτσι, στους στίχους του Κ.Π. Καβάφη (στο: «Όσο μπορείς»):

«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά και εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική».

Το μήνυμα τούτο είναι καλό να φτάσει σ’ όσους πολιτικούς αρχηγούς είτε δηλώνο