Ντροπή μας...

14:52 5/12/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Γράφει ο Βασίλης Στεφανακίδης

Κάθε δευτερόλεπτο ένας συνάνθρωπος μας στον πλανήτη, πεθαίνει από ασιτία. Ειδήσεις σαν κι αυτήν έρχονται και επανέρχονται πολύ συχνά στα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης και συνήθως τις προσπερνάμε χωρίς να τις πολυσκεφτούμε.

Όμως σήμερα, μια εγχώρια είδηση, από την Κρήτη συγκεκριμένα, με συγκλόνισε και δεν πίστευα στα μάτια μου αυτό που διάβαζα. Μαθητής Γυμνασίου στην.......
Κρήτη,

λιποθύμησε εν ώρα μαθήματος λόγω πείνας, καθώς είχε να φάει δυο μέρες! Γεγονός που επιβεβαίωσε και η οικογένεια του που ζει κάτω από συνθήκες εξαθλίωσης.

Η ντροπή που ένοιωσα για την κοινωνία και την Ελλάδα που κατάντησε έτσι συμπολίτες μας, ήταν το λιγότερο και σύντομα έδωσε τη θέση της στην οργή. Μια οργή για κυβερνήσεις, τραπεζίτες, επιχειρηματίες και κάθε λογής καλοβολεμένους , μηδέ ημών εξαιρουμένων, που κατάφεραν το αδιανόητο. Εν έτει 2011 να υπάρχουν Έλληνες που δεν έχουν να φάνε στην κυριολεξία και λιποθυμούν από την ασιτία.
Μια οργή για όλους μας που κοπτόμαστε για την υπεράσπιση δικαιωμάτων, ευνομίας, τάξης, και ελευθερίας του ανθρώπου και στο τέλος δεν κάνουμε τίποτα άλλο από μια τρύπα στο νερό.

Σε λίγο συνάνθρωποι μας θα πεθαίνουν δίπλα μας κι εμείς ασχολούμαστε με υψηλή πολιτική, βαθυστόχαστες οικονομικές αναλύσεις και τα κουτσομπολιά από την show biz!

Αλήθεια που είναι οι φιλανθρωπικές οργανώσεις, η εκκλησία και όλες αυτές οι κυρίες με τα γκαλά και τις εκδηλώσεις στα μέγαρα μουσικής και στα Ηρώδεια;

Που είναι αυτοί οι δεκάδες μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί, και μη κυβερνητικές οργανώσεις να τρέξουν να γιατρέψουν τους συμπατριώτες τους από την πείνα και την εξαθλίωση αντί να τρέχουν στην Αφρική;

Και τέλος ,που είναι η επίσημη πολιτεία που διαθέτει ακόμα και υπουργείο (τρομάρα της) για την κοινωνική πρόνοια;

Ελπίζω και εύχομαι αυτή η θλιβερή είδηση για τον μικρό μαθητή της Κρήτης να σταθεί η απαρχή δραστηριοποίησης των όλων εκείνων που νοιάζονται ακόμα και πονούν αυτόν τον τόπο και να ξεθάψουν από μέσα τους την ξεχασμένη αξία της αλληλεγγύης στους σκληρά δοκιμαζόμενους συνανθρώπους μας.

Σε διαφορετική περίπτωση που – ό μη γένοιτο-, θρηνήσουμε κάποιο νεκρό από πείνα, θα είμαστε συλλογικά το όνειδος της ιστορίας.