Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

19:34 17/4/2012 - Πηγή: Ksipnistere

Ερευνώντας το γνωστικό αντικείμενο της θρησκείας και της επιστήμης στον 21ο αιώνα, κατανοούμε πως τόσο η θρησκεία, όσο και η επιστήμη, φτάνουν να συμπορευτούν σε δύο σημαντικά ζητήματα της ανθρωπότητας: την αναζήτηση της Γνώσης και την αναζήτηση του Θεού.Οι αρχαίοι Σουμέριοι λάτρευαν διάφορους θεούς και οι ιερείς των ναών τους, ήταν ταυτόχρονα επιστήμονες και γραμματείς. Στην αρχαία Ελλάδα, υπήρχαν οι φιλόσοφοι, οι οποίοι ασχολήθηκαν με υπαρξιακά ζητήματα κι ανέπτυξαν τις επιστήμες και την ανθρώπινη ηθική. Αρκετά χρόνια μετά,

στη μεσαιωνική Ευρώπη, η εκκλησία είχε κατακτήσει την απόλυτη εξουσία. Όριζε βασιλείς, κατείχε κλήρο αλλά και ...
παρείχε την τότε αποδεκτή εκδοχή της αλήθειας τόσο για φιλοσοφικά, όσο και για επιστημονικά ζητήματα. Το θρησκευτικό δόγμα είχε μετατραπεί σε νόμο.Παράλληλα όμως, η επιστήμη είχε κάνει σημαντική πρόοδο και αμφισβητούσε τον νόμο-δόγμα πως η Γη ήταν το κέντρο του σύμπαντος. Ο Nicolaus Copernicus, ο Giordano Bruno και ο Galileo Galilei, ήταν μόνον μερικά από τα γνωστά θύματα αυτής της αντιπαράθεσης.Τελικά, φτάνοντας σε μία κατάσταση όπου η εκκλησία δεν μπορούσε πλέον να καταστείλει τη δράση κι εξάπλωση της επιστήμης, υπήρξε ένα πρωτοφανές σχίσμα στην ιστορία του ανθρώπου. Θρησκεία κι επιστήμη χωρίστηκαν και η κάθε μια έδωσε τη δική της εκδοχή για τη γνώση και την ανθρώπινη εξέλιξη. Κι ενώ ο Κοπέρνικος εφηύρε τον δυϊσμό, η εκκλησία ασχολήθηκε με τα αόρατα ζητήματα και η επιστήμη με τα ορατά. Τότε γεννήθηκε ο υλισμός και ως παιδί της επιστήμης, στην ουσία υπήρξε η εκδίκησή της πάνω στην επί αιώνες επιβολή της εκκλησίας, απαντώντας πως τα θεολογικά ζητήματα είναι μία παραίσθηση, κάτι ουτοπικό και πως πραγματικό είναι μόνον αυτό που γίνεται αντιληπτό με τις 5 αισθήσεις. Ενώ λοιπόν πριν από χιλιάδες χρόνια, θρησκεία κι επιστήμη συμβάδιζαν κι εξεφράζοντο από τα ίδια πρόσωπα, πλέον, στη μεσαιωνική Ευρώπη, ακολούθησαν ξεχωριστούς δρόμους.Το αποτέλεσμα αυτών των δύο κοσμοαντιλήψεων που ποτέ δεν έβρισκαν κοινά σημεία, ήταν από τη μία η μηχανιστική-ντετερμινιστική θεώρηση του σύμπαντος (εκδοχή της επιστήμης) και από την άλλη, η εκκλησία “αφόρισε” την επιστήμη στέλνοντας τους άψυχους επιστήμονες στην κόλαση. Ο Δαρβίνος διατείνονταν πως ο άνθρωπος είναι απλώς το αποτέλεσμα μιας τυχαίας μετάλλαξης του DNA σε ένα ανούσιο σύμπαν.Σημαντική διαπίστωση σε αυτή τη διένεξη, αποτέλεσε το γεγονός πως διάφοροι μελετητές της παλαιάς διαθήκης, θεώρησαν πως το βιβλίο της Γένεσης είχε γραφτεί για να αναλύσει κοσμογονικά δεδομένα, ενώ στην ουσία η Γένεση δεν γράφτηκε για αυτόν τον λόγο. Έτσι, αυτοί οι μελετητές προέβησαν αναγκαστικά σε εικασίες περί γενέσεως κόσμου, προσπαθώντας να δώσουν βάση στην υπόσταση του Θεού ως δημιουργού του σύμπαντος. Το αποτέλεσμα ήταν να αντιδράσει ο επιστημονικός κόσμος γιατί το κοσμογονικό μοντέλο που προωθούσε η εκκλησία ήταν απαράδεκτο για τα επιστημονικά δεδομένα. Έτσι, σταδιακά επήλθε μία διένεξη μεταξύ θρησκείας κι επιστήμης γιατί η πρώτη, χωρίς το κατάλληλο γνωστικό υπόβαθρο, ασχολήθηκε αποτυχημένα με έν