Ο εφιάλτης της επιμήκυνσης και οι καταθέτες

13:06 18/5/2011 - Πηγή: Ksipnistere

Το 2001 η Αργεντινή, πλησιάζοντας στο απόλυτο αδιέξοδο, ύστερα από μια μακρά «φιλοξενία» του ΔΝΤ, προχώρησε σε μια «ήπια» αναδιάρθρωση του χρέους της, όπως αυτή που συζήτησαν την Δευτέρα για την Ελλάδα οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης. Αυτή η «ήπια» αναδιάρθρωση

γρήγορα μετατράπηκε σε «προθάλαμο» της δεύτερης, μετά την Lehman, σοβαρότερης χρεοκοπίας της προηγούμενης δεκαετίας...
Ποιος ήταν ο «άγνωστος Χ», που μετέτρεψε σε εφιάλτη αυτή την «αθώα» επιμήκυνση χρέους; Η συμπεριφορά των καταθετών της Αργεντινής. Υπό τον φόβο ότι η....
επιμήκυνση απλώς ήταν το προοίμιο ενός σοβαρού «κουρέματος» των πιστωτών της χώρας και γνωρίζοντας πόσο εκτεθειμένες ήταν οι τράπεζες σε κρατικά ομόλογα, ή απλώς επειδή φοβήθηκαν ότι στην πορεία κάτι κακό θα συνέβαινε με τις καταθέσεις τους, έσπευσαν να τις αποσύρουν μαζικά. Το τραπεζικό σύστημα δεν άντεξε και λίγους μήνες αργότερα η κυβέρνηση κήρυξε στάση πληρωμών.
Ο Ζαν Κλωντ Γιούνκερ, μετά την τελευταία δραματική συνεδρίαση του Eurogroup την Δευτέρα, άφησε χθες για πρώτη φορά μισάνοικτο το «παράθυρο» της επιμήκυνσης του ελληνικού χρέους προς τους ιδιώτες. Ο Γερμανός υφυπουργός Οικονομικών εξήγησε ότι, αν χρειασθεί μια επιμήκυνση του χρέους της Ελλάδας προς τους επίσημους πιστωτές, δεν είναι δίκαιο να μείνουν στο απυρόβλητο οι ιδιώτες πιστωτές. Άλλοι υπουργοί Οικονομικών, με επιφανέστερη την Γαλλίδα Κριστίν Λαγκάρντ, δήλωσαν ευθαρσώς ότι ούτε να ακούσουν θέλουν για ενδεχόμενη επιμήκυνση του ελληνικού χρέους προς ιδιώτες. Ο Ντομινίκ Στρος Καν, που σίγουρα θα συντασσόταν με την Λαγκάρντ σε αυτή τη διχογνωμία, ήταν πολύ μακριά και έγκλειστος σε αμερικανικό κελί. Η άποψή του, που θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ισχυρό «αντίβαρο» στις ανοησίες των Γερμανών, δεν ακούσθηκε στη συνεδρίαση του Eurogroup.
Γιατί θα ήταν τραγικό σφάλμα σήμερα μια επιμήκυνση του ελληνικού χρέους προς τους ιδιώτες πιστωτές; Γιατί είναι απολύτως ανόητο από την πλευρά των Γερμανών, αλλά και άλλων κυβερνήσεων του λεγόμενου G-6 της ευρωζώνης, δηλαδή των χωρών με την υψηλότερη πιστοληπτική αξιολόγηση, να προωθούν σε αυτή την φάση την ιδέα της επιμήκυνσης;
Κατ’ αρχάς, σε επίπεδο γενικότερης πολιτικής ανάλυσης, πρόκειται για μια καθαρά «πολιτικάντικη» κίνηση, όπου τα απωθημένα και οι στρεβλές αντιλήψεις των ψηφοφόρων του Βορρά, που εν πολλοίς καλλιεργούνται μεθοδικά από τις ίδιες τις κυβερνήσεις τους, προτάσσονται έναντι του συλλογικού συμφέροντος των Ευρωπαίων πολιτών. Μια επιμήκυνση του χρέους προς τους ιδιώτες πιστωτές, μαζί με την επιμήκυνση του δανείου των 110 δισ. ευρώ από τα κράτη και το ΔΝΤ, θα επέτρεπε στην Μέρκελ να πει στους Γερμανούς ότι δεν έβαλε μόνο το χέρι στη δική τους τσέπη για τη σωτηρία της Ελλάδας, αλλά τιμώρησε δίκαια και τους απερίσκεπτους τραπεζίτες.
Έτσι, θα ικανοποιούσε η γερμανική ηγεσία τη «δίψα» της κοινής γνώμης για σκληρά μέτρα τιμωρίας των «τεμπέληδων» του Νότου και των αδίστακτων κερδοσκόπων που τους δάνεισαν, αλλά θα έθετε σε κίνδυνο όχι μόνο την ευημερία της Ελλάδας, αλλά την ίδια τ