Ο εκβιασμός ως διαπραγματευτική τακτική

15:02 4/11/2011 - Πηγή: Ksipnistere

…και πως η κατανόηση των εξελίξεων από συναισθηματικής πλευράς μας δείχνει τον δρόμο για τους επόμενους μήνες.

Κατά την συνάντηση της 27ης Οκτωβρίου στις Βρυξέλλες, η Μέρκελ φέρεται να διαμήνυσε στους τραπεζίτες ότι, είτε θα δεχθούν το 50% κούρεμα, είτε θα πτωχεύσει την Ελλάδα. Μερικές ημέρες νωρίτερα η Αμερική ξεκαθάριζε στην...
Γερμανία ότι αν οι Ευρωπαίοι δεν “κλείσουν” το θέμα στην συνάντηση της 26ης Οκτωβρίου, η Αμερική θα έβαζε δασμούς στα προϊόντα που εισάγει από την Γερμανία.

Προχθές, ο ΓΑΠ, εκβίασε ουσιαστικά όλους αυτούς που δεν... θέλουν να ενεργοποιηθούν τα CDS οδηγώντας την Ελλάδα σε ένα δημοψήφισμα με σίγουρο το αρνητικό αποτέλεσμα. Αν και ακόμα δεν έχει λήξει το θέμα και σύμφωνα με τις πληροφορίες μας δεν θα λήξει με ορθόδοξο τρόπο (π.χ. εκλογές), μπορούμε με ασφάλεια να συμπεράνουμε την εμφανή πλέον παρουσία του εκβιασμού ως διαπραγματευτική τακτική.

Ο εκβιασμός ήταν και θα είναι πάντα το απόλυτο όπλο όταν οι υπόλοιπες διαπραγματευτικές και διπλωματικές τακτικές φαίνεται ότι δεν φέρνουν το ζητούμενο αποτέλεσμα. Όταν το πάρε – δώσε σταματά να γίνεται στην βάση του “κερδίζω – κερδίζεις” τότε μετατρέπεται σε ένα, σταδιακά όλο και πιο φανερό, όπλο των ισχυρών παικτών. Στην περίπτωσή μας, μιλάμε πλέον για μια ξεκάθαρη μεταστροφή της συναισθηματικής συνεργατικής βάσης από το “πάμε όλοι μαζί να φτιάξουμε την οικονομία” στο “είτε κάνεις αυτό που θέλω, είτε θα το πληρώσεις με κάποιο τρόπο”.

Ουσιαστικά, αν αποστασιοποιηθούμε λίγο, αυτό που θα παρατηρήσουμε είναι η αύξηση των συναισθηματικών πιέσεων και η εμφάνιση περισσότερο έντονων συναισθημάτων. Το γεγονός αυτό, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον αν δει κάποιος τις εξελίξεις από συναισθηματικής πλευράς. Είναι τόσο ενδιαφέρον που με απλή λογική μπορεί ακόμα και να μας δείξει τι θα γίνει τους επόμενους μήνες.

Με δεδομένο ότι η κάθε μας κίνηση εκτός από τα οικονομικά, κοινωνικά ή άλλα κίνητρα, οδηγείται κατά βάση από το συναίσθημα, έχουμε την δυνατότητα με μια πολύ μικρή ανάλυση να “μαντέψουμε” το μέλλον, τόσο σε επίπεδο διοικούντων, όσο και σε επίπεδο κόσμου.

Σε επίπεδο διοικούντων (κυβερνήσεις κρατών, ΕΕ, G20, ΗΠΑ, BRIC) αμέσως μετά το 2007 υπήρχε μια διάχυτη ανησυχία στο πως θα αντιμετωπιστεί η κρίση που ξεκίνησε από την Αμερική. Αμέσως μετά, και με το ξεκίνημα των συζητήσεων για πιθανές λύσεις, κυριάρχησε το συναίσθημα της ευθύνης το οποίο και κράτησε στο τραπέζι τους “μεγάλους” για 2-3 ακόμα χρόνια. Με τις λύσεις να αποτυγχάνουν η μια μετά την άλλη, περάσαμε από το 2010 και μετά σε μια πιο έντονη κατάσταση συναισθηματικής πίεσης που περισσότερο έμοιαζε με ανυπομονησία. Αυτό κράτησε και μέχρι τις αρχές του 2011. Με την έλλειψη της υπομονής αλλά και με την κούραση στις πλάτες τους, οι “μεγάλοι” ξεκίνησαν, μη φανερά, την χρήση εκβιαστικών αναφορών. Αυτό συνέβαινε μεταξύ τους, χωρίς να βγαίνει κάτι στην επιφάνεια. Αυτό που έβγαινε προς τα έξω ήταν οι εκβιασμοί των κυβερνήσεων προς τους πολίτες – διαμέσου του βουλε